درود

هلن کلر (هلن آدامز کلر) متولد ۲۷ ژوئن ۱۸۸۰ در توسکومبیا، آلاباما، ایالات متحده است. او در ۱ ژوئن ۱۹۶۸ در وستپورت درگذشت. او نویسنده و مربی آمریکایی است که نابینا و ناشنوا بود. آموزش او نشان دهنده یک موفقیت فوق العاده در آموزش و پرورش افرادی با چنین ناتوانایی‌هایی است. در ادامه در compro با ما همراه باشید تا با این نویسنده‌ی ناشنوا و نابینا بیشتر آشنا شوید.

کودکی کلر

خانواده او در خانه‌ای به نام آیوی گرین زندگی می‌کردند. پدر کودکی افسر بازنشسته ارتش کنفدراسیون آمریکا و سردبیر یک هفته نامه محلی است. مادر هلن بسیار جوان بود و در شهر ممفیس تحصیلات عالیه داشت. منبع اصلی درآمد خانواده هلن کلر از کاشت پنبه بود. آن ها از طبقه متوسط جامعه بودند. هلن هوش بسیار بالایی داشت؛ به حدی که در بین خانواده و همسایگانش زبانزد شده بود. کلر از ۶ ماهگی توانست ادای کلمات را آغاز کند.

کلر در ۱۹ ماهگی به بیماری‌ای مبتلا شد که منجر به نابینایی و ناشنوایی او شد. در آن زمان مادر هلن متوجه شد که فرزندش نسبت به صدای زنگ خانه و یا تکان دادن دست‌ها بی‌توجه است. علت بیماری هلن همچنان مشخص نیست اما برخی می‌گویند احتمالاً مخملک موجب نابینایی و ناشنوایی او شده است. پزشک هلن بیماری او را تب مغز نام‌گذاری کرده است.

همانطور که گفتیم هوش و ذکاوت هلن کلر زبانزد بود. او از طریق حس لامسه، بویایی و چشایی با محیط اطراف خود ارتباط برقرار می‌کرد. هلن در آن سال‌ها برای ساده‌تر شدن ارتباط خود با دیگران زبان اشاره‌ی مخصوص خود را ابداع کرده بود. او تا سن ۷ سالگی خود از طریق ۶۰ نشانه‌ی مختلف با دیگران ارتباط برقرار می‌کند.

زمانی که هلن بزرگ‌تر شد، متوجه شد که دیگران برای برقراری ارتباط از نشانه‌ها استفاده نمی‌کنند. این مسئله موجب عصبانیت او شد؛ زیرا هلن نمی‌توانست مانند آن ها با محیط اطراف خود ارتباط برقرار کند. او به مرور به شخصیتی عصبی و پرخاشگر تبدیل شد. هلن کلر زمان خوشحالی خود، بدون کنترل با صدای بلند می‌خندید. به همین دلیل بسیاری از اطرافیان و اعضای فامیل می‌گفتند که لازم است که او در بیمارستان بستری شود.

آشنایی هلن با معلم خود

او در سن ۶ سالگی توسط الکساندر گراهام بل معاینه شد. گراهام بل او را به مؤسسه‌ی آموزشی نابینایان پرکینز در شهر بوستون ارجاع داد. مدیر این مؤسسه، معلمی ۲۰ ساله به نام آن سالیوان (میسی) از موسسه نابینایان پرکینز در بوستون را نزد او فرستاد. او یکی از فارغ التحصیلان مؤسسه بود. سالیوان، فردی برجسته و شناخته شده بود. او از مارس ۱۸۸۷ تا زمان مرگ خود در اکتبر ۱۹۳۶ همراه کلر بود. هلن کلر و سالیوان به مدت ۴۹ سال کنار یکدیگر بودند. هلن از روزی که با معلم خود آشنا شد و آموزش را با او آغاز کرد را، یکی از مهم‌ترین روزهای زندگی خود می‌داند. او از آن روز به عنوان روز تولد روح خود یاد می‌کند.

نحوه‌‌ی آموزش کلر

هلن تا پیش از آشنایی خود با سالیوان نمی‌دانست که هر وسیله‌ای نام مشخصی دارد. تا اینکه سالیوان برای اولین بار کلمه‌ی عروسک را کف دست او هجی کرد و یک عروسک به او داد. پس از آن هلن متوجه این مسئله شد. به مرور او به بازی انگشتان در کف دست خود علاقه مند شد. با این حال، هلن کلر همچنان کاملا متوجه هدف این بازی نشده بود. تا اینکه سالیوان او را کنار شیر آب برد و دستش را زیر آب برد. او همزمان کلمه‌ی آب را کف دست او هجی کرد. در این لحظه، هلن نسبت به هدف هجی کردن حروف در کف دست خود شد.

آغاز آموزش تحصصی کلر

پس از مدتی، سالیوان موفق شد که خانواده‌ی هلن را راضی کند که او را در مؤسسه نابینایان پرکینز ثبت نام کنند. در نتیجه، هلن در سال ۱۸۸۸ آموزش خود را در این مؤسسه آغاز کرد و وارد دنیایی جدید و هیجان انگیز شد. در این مؤسسه همه‌ی افراد برای برقراری ارتباط از هجی کردن کلمات روی کف دست استفاده می‌کردند. همین مسئله موجب آرامش بیشتر هلن کلر شده بود. در ادامه، هلن به کمک سالیوان و مدیر مؤسسه موفق به کسب موفقیت‌ها و پیشرفت‌های بزرگی شد. او توانست در دروسی نظیر زبان فرانسه ریاضی و جغرافی با موفقیت عمل کند.

در طول سال‌های ۱۸۸۸-۱۸۹۰ او زمستان‌ها را در مؤسسه پرکینز به یادگیری خط بریل گذراند. سپس او روند آهسته یادگیری صحبت کردن را زیر نظر سارا فولر از مدرسه ناشنوایان هوراس مان در بوستون آغاز کرد. در حالی که کلمات به طور همزمان برای او هجی می شدند او لب خوانی را با گذاشتن انگشتانش روی لب ها و گلوی گوینده یاد گرفت.

هلن کلر در ۱۴ سالگی در مدرسه ناشنوایان رایت-هومسون در شهر نیویورک ثبت نام کرد. او در ۱۶ سالگی وارد مدرسه زنان جوان کمبریج در ماساچوست شد. پس از آن در سال ۱۹۰۰ در کالج رادکلیف پذیرفته شد. هلن به کمک معلم خود پس از گذشت ۴ سال موفق شد فارغ التحصیل شود. هلن اولین فرد نابینا و ناشنوایی بود که توانست فارغ التحصیل شود و مدرک لیسانس هنر را دریافت کند.

تأثیرگذاری هلن کلر

هلن در تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی قرن ۲۰ نقش بسزایی داشت. او مسائل بسیاری از جمله حقوق و مشکلات بانوان، صلح طلبی، رفاه معلولان، سوءتغذیه، کنترل بارداری ناخواسته و… را مورد بحث قرار داد. همچنین، کلر با توسعه مهارت‌های خود شروع به نوشتن درباره نابینایی کرد. موضوعی که در آن زمان در مجلات زنان تابو بود. ادوارد دبلیو مقالات او را برای مجله Ladies’ Home Journal پذیرفت و مجلات مهم دیگری نظیر The Century، McClure’s و The Atlantic Monthly نیز مقالات او را پذیرفتند. او همچنین تا سال ۱۹۳۷ باعث تشکیل کمیسیون هایی برای نابینایان در ۳۰ ایالت شد.

آثار و کتاب‌های هلن کلر

هلن بازتاب زندگی خود را در کتاب‌هایش آورده است. برخی از آن‌ها عبارتند از: داستان زندگی من (۱۹۰۳)، خوش بینی (۱۹۰۳)، جهانی که در آن زندگی می کنم (۱۹۰۸)، نور در تاریکی و دین من (۱۹۲۷)، مجله هلن کلر (۱۹۳۸) و درب باز (۱۹۵۷). در سال ۱۹۱۳ او به کمک یک مترجم شروع به سخنرانی کرد. سخنرانی‌های او عمدتاً از طرف بنیاد آمریکایی نابینایان، که بعداً برای آن یک صندوق وقفی ۲ میلیون دلاری تأسیس کرد، بود.

زندگی هلن در قالب فیلم

آموزش دوران کودکی کلر با سالیوان در نمایشنامه معجزه‌گر در سال ۱۹۵۹ توسط ویلیام گیبسون به تصویر کشیده شد. این نمایشنامه در سال ۱۹۶۰ برنده جایزه پولیتزر شد. متعاقباً در سال ۱۹۶۲ زندگی او به صورت یک فیلم سینمایی نیز ساخته شد و موفق به دریافت دو جایزه اسکار شد.

پایان زندگی هلن کلر

کلر در سال ۱۹۶۱ دچار سکته‌های مغزی متعددی شد. او سال‌های آخر عمر خود را در خانه خود گذراند. در ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۴، رئیس جمهور لیندون بی. جانسون مدال آزادی ریاست جمهوری را که یکی از بالاترین افتخارات غیرنظامی ایالات متحده است به او اعطا کرد. در سال ۱۹۶۵ او در تالار مشاهیر ملی زنان در نمایشگاه جهانی نیویورک انتخاب شد.

کلر بیشتر عمر خود را وقف جمع آوری کمک های مالی برای بنیاد آمریکایی نابینایان کرد. او در ۱ ژوئن ۱۹۶۸ چند هفته قبل از تولد هشتاد و هشتمین سالگرد تولدش در خانه اش در ایستون در خواب درگذشت. در کلیسای جامع ملی واشنگتن مراسمی به افتخار هلن کلر برگزار شد. در نهایت، جسد او سوزانده شد و خاکسترش در آنجا در کنار همراهان همیشگی اش، آن سالیوان و پولی تامسون به خاک سپرده شد.

ماری کوری، خواهرزاده ماریا سالومئا اسکلودوسکا (فیزیک‌دان فرانسوی لهستانی) که به‌خاطر کارش در زمینه رادیواکتیویته و رادیواکتیویته مشهور است. او زاده ۷ نوامبر ۱۸۶۷، در ورشو، کنگره پادشاهی لهستان، امپراتوری روسیه است. ماری در ۴ ژوئیه ۱۹۳۴ در فرانسه از دنیا رفت. ماری دو بار برنده جایزه نوبل شد. او به همراه هانری بکرل و همسرش پیر کوری، جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۰۳ شد. علاوه بر این، او برنده جایزه نوبل شیمی در سال ۱۹۱۱ بود. ماری اولین زنی بود که برنده جایزه نوبل شد. همچنین، تنها زنی است که این جایزه را در دو زمینه مختلف دریافت کرد. در ادامه در compro شما را با فعالیت‌های این بانو بیشتر آشنا خواهیم کرد.

ماری کوری در سنین پایین

او از دوران کودکی به خاطر حافظه شگفت انگیزش مورد توجه قرار گرفته بود. ماری در سن ۱۶ سالگی، پس از اتمام تحصیلات متوسطه خود در روسیه موفق به دریافت مدال طلا شد. پدرش که معلم ریاضیات و فیزیک بود، پس‌انداز خود را به دلیل سرمایه‌گذاری اشتباه از دست داد. در نتیجه، ماری مجبور شد به عنوان معلم کار کند. او همزمان در “دانشگاه آزاد” ملی گرایانه به طور مخفیانه شرکت کرد و به زبان لهستانی برای زنان کارگر کتاب خواند. او در سن ۱۸ سالگی یک رابطه‌ی عاشقانه ناموق داشت. ماری با درآمدهایش توانست هزینه تحصیل پزشکی خواهرش برونیسلاوا را در پاریس تأمین کند.

ماری کوری سال ۱۸۹۱ اسکلودوسکا به پاریس رفت و با استفاده از نام ماری، سخنرانی‌های اساتید را در دانشگاه سوربن دنبال کرد. او در آن سال‌ها زندگی بسیار ساده‌ای داشت. به صورتی که او تا پایان شب در اتاق دانشجویی خود کار می کرد و عملاً با نان و کره زندگی خود را می‌گذراند. او در سال ۱۸۹۳ موفق به کسب مقام اول در آزمون‌های فیزیک شد. پس از آن ماری در آزمایشگاه تحقیقاتی لیپمن شروع به کار کرد. در سال ۱۸۹۴ نیز رتبه دوم در آزمون‌های ریاضی را کسب کرد.

آشنایی ماری با همسرش

در بهار سال ۱۸۹۴ در لهستان ماری کوری با پیر کوری آشنا شد. آن ها در ۲۵ ژوئیه ۱۸۹۵ با یکدیگر ازدواج کردند. این تاریخ نشانگر شروع یک شراکت بود که به نتایج مهم و بسیار تأثیرگذار جهانی دست یافت. کشف پولونیوم یکی از نتایج ازدواج آن ها است. ماری به افتخار سرزمین مادری خود، آن را پولونیوم نامیده بود. همچنین، ماری به پیر کوری برای انجام آزمایش های عملی‎‌اش در رابطه با الکتریسیته کمک می‌کرد.

کشف اورانیوم

ماری کوری در سال ۱۸۹۵ در انبار چوبی کوچکی در کنار پیر کوری در آزمایشگاهش شروع به کار کرد. تا آن زمان هنوز هیچکس چیزی درباره عنصر شیمیایی رادیم نمی‌دانست. در آن زمان، هانری بکرل یکی از همکاران پژوهشگر پاریسی فیزیکدان فرانسوی در کشف این فلز تأثیرگذار بوده است. او به طور اتفاقی یک قطعه کوچک از فلز اورانیوم را بر روی یک صفحه فیلم که در معرض نور نبوده و در کاغذ سیاه پیچیده شده بود گذاشته بود. صبح روز بعد متوجه شد که صفحه‌ی فیلم مانند صفحه‌ای شده که در معرض نور بوده است.

آن‌ها به این نتیجه رسیدند که، عنصر اورانیوم پرتوهایی را از خود ساطع کرده است. در نتیجه‌، این پرتوها از کاغذ سیاه گذشته‌اند و روی صفحه فیلم اثر گذاشته‌اند.

موضوع پایان نامه‌ی ماری کوری و نتایج آن

ماری برای پایان نامه‌ی خود تصمیم گرفت تا تحقیق کند که آیا خاصیت کشف شده در اورانیوم در مواد دیگری نیز وجود دارد یا خیر. طی این تحقیق توجه او به pitchblende جلب شده بود. فعالیت این ماده معدنی برتر از اورانیوم خالص بود. به نحوی که تنها با وجود مقادیر کمی از این ماده ناشناخته، تأثیر آن در سنگ معدن قابل توضیح است. در این راستا پیر کوری برای حل این مشکل اقدام کرد. در نتیجه‌ی تلاش او برای حل این مشکل، عناصر جدیدی با نام‌های پولونیوم و رادیوم کشف شدند.

پیر کوری عمدتاً خود را وقف مطالعه فیزیکی تشعشعات جدید کرد. با این حال، ماری کوری برای به دست آوردن رادیوم خالص در حالت فلزی تلاش کرد. در نهایت، ماری موفق شد رادیوم خالص را به کمک شاگرد خود به نام آندره لوئیس دبیرن به دست آورد. بر اساس نتایج این تحقیق در ژوئن ۱۹۰۳ ماری دکترای علوم خود را دریافت کرد. او به همراه پیر، مدال داوری انجمن سلطنتی را دریافت کرد. همچنین، در سال ۱۹۰۳ آن ها با بکرل جایزه نوبل فیزیک را برای کشف رادیواکتیو به اشتراک گذاشتند.

فعالیت او با وجود فرزندانش

ماری در سال‌های ۱۸۹۷ و ۱۹۰۴ دارای دو فرزند دختر با نام‌های ایرن و ایو شد. ماری با وجود فرزندانش، کار علمی فشرده‌ی خود را قطع نکرد. ماری کوری به عنوان مدرس فیزیک در École Normale Supérieure Supérieure برای دختران در Sèvres (1900) منصوب شد. او در آنجا روشی برای تدریس بر اساس نمایش های تجربی معرفی کرد. در دسامبر ۱۹۰۴، او به عنوان دستیار ارشد آزمایشگاهی که توسط پیر کوری هدایت می شد، منصوب شد.

مرگ پیر و دومین جایزه نوبل

مرگ ناگهانی پیر کوری در تاریخ ۱۹ آوریل ۱۹۰۶ ضربه تلخی برای ماری بود. اما در عین حال این اتفاق یک نقطه عطف تعیین کننده در حرفه او بود. از آن پس او تمام انرژی خود را برای تکمیل کارهای علمی خود و همسرش صرف می‌کرد. در ۱۳ مه ۱۹۰۶، او به سمت استادی منصوب شد. این سمت پس از مرگ همسرش خالی مانده بود. ماری کوری اولین زنی بود که در دانشگاه سوربن تدریس کرد. در سال ۱۹۰۸ او به مقام استادی رسید و در سال ۱۹۱۰ رساله اساسی او در مورد رادیواکتیویته منتشر شد.

در سال ۱۹۱۱ جایزه نوبل شیمی را برای جداسازی رادیوم خالص دریافت کرد. همچنین، در سال ۱۹۱۴ او در تکمیل ساختمان آزمایشگاه های موسسه رادیوم (Institut du Radium) در دانشگاه پاریس بسیار تأثیرگذار بود.

آخرین فعالیت‌های ماری

در سال ۱۹۲۱، ماری به همراه دو دخترش، سفری موفق به ایالات متحده داشت. رئیس جمهور آن زمان آمریکا یک گرم رادیوم را که از مجموعه‌ای در میان زنان آمریکایی خریده بود به او هدیه داد. ماری کوری سخنرانی‌های متعددی در کشورهای مختلف به ویژه در بلژیک، برزیل، اسپانیا و چکسلواکی داشته است. او توسط شورای جامعه ملل به عضویت کمیسیون بین المللی  درآمد.

یکی از دستاوردهای برجسته ماری درک نیاز به انباشته شدن منابع رادیواکتیو برای حفظ منابع فراوان برای تحقیقات در فیزیک هسته‌ای بود. ذخایر حاصل تا زمان ظهور شتاب دهنده‌های ذرات، پس از سال ۱۹۳۰ ابزاری بی رقیب بود.

پایان ماری کوری

در نهایت، ماری در نتیجه‌ی کم خونی آپلاستیک ناشی از عمل تشعشع درگذشت. سهم او در فیزیک بسیار زیاد بود. اهمیت فعالیت‌های او با اعطای دو جایزه نوبل به او واضح است. همچنین، او تأثیر ویژه ای بر نسل‌های بعدی فیزیکدانان هسته‌ای و شیمیدانان داشته است. ماری به همراه ایرن ژولیوت کوری مدخل رادیوم را برای ویرایش سیزدهم، دایره المعارف بریتانیکا نوشتند. در سال ۱۹۹۵ خاکستر ماری در پانتئون پاریس نگهداری شد. او اولین زنی بود که این افتخار را برای دستاوردهای خود دریافت کرد. دفتر و آزمایشگاه او در غرفه کوری موسسه رادیوم، به عنوان موزه کوری نگهداری می شود.

کریستیانو رونالدو دوس سانتوس آویرو یکی از بزرگترین و قوی‌ترین فوتبالیست‌های جهان است. اغراق نیست اگر بگوییم که او بهترین بازیکن فوتبال در جهان است. پنج جایزه‌ی توپ طلا و چهار کفش طلای اروپا تنها بخشی از افتخارات و جوایز او است. رونالدو متولد ۵ فوریه ۱۹۸۵ است. زمانی که کریستیانو تنها ۱۶ سال سن داشت، منچستر یونایتد بیش از ۱۲ میلیون پوند برای جذب او پرداخت کرد. این مبلغ برای رونالدو رکوردی در بین بازیکنان هم سن و سال خود بود.

کریستیانو یکی از موفق‌ترین و ثروتمندترین افراد جهان است که با تلاش و پشتکار به این جایگاه رسیده است. در ادامه با compro همراه باشید تا شما را با زندگی نامه‌ی این بازیکن حرفه‌ای آشنا کنیم.

کودکی کریستیانو رونالدو

رونالدو در ۵ فوریه ۱۹۸۵ در فونچالِ پرتغال، جزیره کوچکی در سواحل غربی این کشور به دنیا آمد. رونالدو کوچکترین فرزند از چهار فرزند ماریا دولورس دوس سانتوس و خوزه دینیس آویرو است. پدر او باغبان شهری و مادرش آشپز بود. رونالدو یک برادر و دو خواهر بزرگتر از خود دارد. نام او برگرفته از رونالدو ریگان، یکی از بازیگران مورد علاقه‌ی پدرش بود. رونالدو در یک خانواده‌ی فقیر کاتولیک بزرگ شد و با خواهران و برادرش در یک اتاق بود.

مادر رونالدو اعتراف کرد که به دلیل فقر، اعتیاد پدر رونالدو و فرزندان زیاد قصد داشت که او را سقط کند. اما دکترش او را از این عمل پشیمان کرد.

در سال ۲۰۰۵ پدر کریستیانو رونالدو به دلیل مشکلات کلیوی ناشی از الکل درگذشت. رونالدو و پدرش رابطه‌ی نزدیکی با یکدیگر داشتند. به همین دلیل مرگ پدر رونالدو برای او بسیار سخت بود. پس از آن در سال ۲۰۰۷ مادرش به سرطان سینه مبتلا شد. او توانست با این بیماری مقابله کند و درمان شود.

آغاز فعالیت فوتبالی رونالدو

رونالدو از طریق پدرش که به عنوان مدیر تجهیزات در یک باشگاه پسرانه کار می‌کرد، با فوتبال آشنا شد. زمانی که رونالدو ۱۰ ساله بود، به عنوان یک پدیده و استعداد فوتبالی شناخته شده بود. به قولی:«او بچه‌ای بود که می‌خورد، می‌خوابید و فوتبال بازی می‌کرد.» او در سال ۲۰۰۵ در تیم منچستر یونایتد بازی می‌کرد.

فعالیت کریستیانو رونالدو در منچستر یونایتد

در سال ۲۰۰۱، زمانی که رونالدو تنها ۱۶ سال سن داشت، منچستر یونایتد با یک پیشنهاد عجیب او را جذب کرد. این باشگاه بیش از ۱۲ میلیون پوند برای جذب او پرداخت کرد. این میزان رکوردی برای بازیکنی با این سن و سال بود. رونالدو با عملکرد و مهارت مسحورکننده‌ی خود تمامی هم تیمی‌ها و حتی حریفان خود را شگفت زده کرد.

رونالدو در اوایل فینال جام حذفی ۲۰۰۴ بار دیگر توانایی و مهارت خود را ثابت کرد. کریستیانو رونالدو سه گل اول تیم را به ثمر رساند و به آن‌ها کمک کرد تا قهرمانی را به دست آورند. در سال ۲۰۰۷، رونالدو قراردادی ۵ ساله به مبلغ ۳۱ میلیون پوند امضا کرد.

۱ سال بعد، در سال ۲۰۰۸ رونالدو باعث شد باشگاه منچستر یونایتد یکی از بهترین فصل‌ها را داشته باشد. او حتی رکورد گل‌های زده را با ۴۲ گل شکست. رونالدو جایزه‌ی بهترین بازیکن سال فیفا را در سال ۲۰۰۸ به دست آورد. رونالدو به منچستر یونایتد کمک کرد تا به سه عنوان قهرمانی لیگ برتر برسد.

فعالیت کریستیانو رونالدو در رئال مادرید

پس از مدتی زمزمه‌های جدایی رونالدو از منچستر یونایتد قوت گرفت. در نهایت در سال ۲۰۰۹ باشگاه اسپانیایی رئال مادرید با پرداخت ۱۳۱ میلیون دلار به منچستر یونایتد، با رونالدو قرارداد بست. رونالدو در رابطه با ورود خود به باشگاه رئال مادرید گفت: “میدانم که آن‌ها (رئال مادرید) از من برای موفقیت در باشگاه مطالبات زیادی خواهند داشت. همچنین، می‌دانم که فشار بیشتری را نسبت به منچستر یونایتد متحمل خواهم شد. اما این به معنای یک چالش جدید است و به من کمک می‌کند تا بهترین فوتبالیست باشم.”

رونالدو در ادامه فهرستی چشمگیر از افتخارات فردی و جام‌های تیمی بدست آورد. در دسامبر ۲۰۱۶، کریستیانو رونالدو با شکست دادن لیونل مسی، چهارمین جایزه توپ طلا را به دست آورد.

کریستیانو در این باشگاه افتخارات بزرگ و چشمگیری را کسب کرد. برخی از پیروزی‌های رونالدو در سال ۲۰۱۶ در باشگاه رئال مادرید عبارتند از: قهرمانی اروپا، لیگ قهرمانان، جام باشگاه های جهان و سوپر جام اسپانیا. برخی از جوایز فردی او در آن سال‌ها عبارتند از سوپر جام یوفا، بهترین بازیکن سال مردان فیفا، بهترین بازیکن پرتغال و بهترین بازیکن لالیگا. سال بعد، او پنجمین توپ طلا را به دست آورد و با رقیب دیرینه‌اش (مسی) به برابری رسید.

فعالیت رونالدو در یوونتوس

رونالدو در ژانویه ۲۰۱۸ با امضای قراردادی به باشگاه ایتالیایی سری آ یوونتوس ملحق شد. یوونتوس مبلغ ۱۴۰ میلیون دلار را برای انتقال کریستیانو رونالدو، به رئال مادرید پرداخت کرد.

اولین فصل رونالدو با یوونتوس، فصل موفقی بود؛ با اینکه با استانداردهای او همخوانی نداشت. او در ۱۴ بازی اول خود ۱۰ بار گل زنی کرد. به علاوه، تک گل پیروزی مقابل میلان برای قهرمانی سوپر کاپ ایتالیا را نیز رونالدو زد. در نهایت، رونالدو تیمش را به هشتمین قهرمانی متوالی سری آ رساند. یوونتوس در می ۲۰۱۹ به عنوان MVP لیگ انتخاب شد.

در نهایت در ۲۷ آگوست ۲۰۲۱، بار دیگر رونالدو پس از ۱۲ سال دوباره به منچستر یونایتد بازگشت. این خبر طرفداران منچستر را خوشحال و طرفداران رئال مادرید را ناراحت کرد.

بازی کریستیانو رونالدو در تیم ملی پرتغال
در ۱۰ جولای ۲۰۱۶، رونالدو یک پیروزی ملی را نیز به افتخارات خود اضافه کرد. رونالدو به عنوان کاپیتان تیم ملی کشور خود، به فینال قهرمانی اروپا مقابل فرانسه راه پیدا کرد. قهرمانی اروپا در سال‌ ۲۰۱۶ و لیگ ملت‌های یوفا در سال‌های ۲۰۱۸-۲۰۱۹ از افتخارت ملی تیم ملی پرتغال با حضور رونالدو است.

سبک بازی رونالدو

کریستیانو رونالدو در جوانی خود به عنوان بازیکنی لاغر اندام و تکنیکی شناخته می‌شد. با گذشت سال‌ها، رونالدو از نظر فیزیکی نیز به بازیکن قوی‌تری تبدیل شد. در واقع، او تبدیل به تهدیدی برای تیم‌های حریف شناخته شد. همچنین، تقریبا تا زمان بازی در یوونتوس میزان پاس کاری او بیشتر بود. اما در حال حاضر میزان پاس کاری او به میزان قابل توجهی کاهش داشته است.

زندگی شخصی رونالدو

کریستیانو فرزند نخست رونالدو، متولد ۱۷ ژوئن ۲۰۱۰ در آمریکا است. رونالدو هویت مادر فرزند اول خود را اعلام نکرده است. او حضانت کامل فرزندش را به عهده گرفته است.

رونالدو در سال ۲۰۱۶ رابطه‌ی خود را با جورجینا رودریگز علنی کرد. در ژوئن ۲۰۱۷، کریستیانو رونالدو و جورجینا از طریق رحم اجاره‌ای صاحب یک دو قلو (دختر و پسر) شدند. در نوامبر ۲۰۱۷ نیز رونالدو و رودریگز بار دیگر صاحب فرزند دختر شدند.

گوشه‌ای از موفقیت‌های کریستیانو رونالدو

1. برنده‌ی‌ توپ طلای فیفا در سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۱۳، ۲۰۱۴، ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷
2. بهترین بازیکن فیفا در سال ۲۰۰۸
3. بهترین بازیکن مردان فیفا ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷
4. بهترین بازیکن فصل لیگ برتر ۰۷-۲۰۰۶ و ۰۸-۲۰۰۷
5. بهترین بازیکن سال سری A در ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰
6. بهترین گلزن در ۲۱-۲۰۲۰
7. بهترین جایزه ویژه فیفا ۲۰۲۱

کارل بنز یک مخترع و مهندس آلمانی‌تبار بود که توانست نخستین اتومبیل جهان را تولید کند. او در قرن ۱۹ میلادی توانست یک سه چرخه دارای موتور بسازد که نخستین «درشکه بدون اسب» جهان بود. او نخستین موتور احتراق درونی را اختراع کرد و توانست صنعت حمل و نقل را برای همیشه متحول کند. اهداف و رویاهای او در ابتدا تمسخر و رد می‌شدند؛ اما او می‌توانست تصور کند که وسایل نقلیه دارای موتور تبدیل به ابزار اصلی حمل و نقل در جهان خواهند شد.

ماشین‌هایی که امروزه استفاده می‌شوند نیز هنوز به لطف اختراعات و نوآوری‌های کارل بنز کار می‌کنند و نام او نیز با کمپانی مرسدس بنز زنده نگه داشته می‌شود. در ادامه در compro مروری کوتاه بر زندگی و فعالیت‌های وی خواهیم داشت.

تولد و سال‌های نخستین زندگی فردریش بنز

کارل فردریش بنز در بیست و پنجم نوامبر سال ۱۸۴۴ در شهر مولبورگ آلمان، که امروزه کارلسروهه نامیه می‌شود، دیده به جهان گشود. او پدر خود را در سن دو سالگی در یک سانحه قطار از دست داد و تنها با مادرش در کارلسروهه به زندگی ادامه داد. علی‌رغم زندگی در فقر نسبی، مادر کارل همه تلاش خود را کرد تا پسرش از تحصیلات خوبی برخوردار باشد.

در آغاز، تحصیلات کارل بنز در زمینه قفل‌سازی متمرکز بود؛ اما به تدریج پا جای پای پدرش گذاشت و به سمت مهندسی لوکوموتیو رفت. او در سن ۱۵ سالگی در دانشگاه پلی‌تکنیک شهر خود ثبت نام کرد و در سال ۱۸۶۴، در سن ۱۹ سالگی با مدرک مهندسی مکانیک فارغ‌التحصیل شد. طی این سال‌ها، وقتی دوچرخه‌اش را می‌راند، شروع به تصور و خیال‌پردازی درباره وسیله نقلیه‌ای کرد که نوعی درشکه بدون اسب باشد.

پس از اتمام دوران تحصیلش، کارل بنز به مدت ۷ سال در چندین کمپانی مختلف به صورت حرفه‌ای آموزش دید. او ابتدا به مدت دو سال در یک کمپانی مهندسی مکانیک کار کرد. سپس، برای کار به عنوان طراح و نقشه کش در کمپانی Scales به Mannheim نقل مکان کرد. بعد از آن و در سال ۱۸۶۸ او به Pforzheim رفت تا برای یک کمپانی ساخت پل کار کند. در آخر نیز به وین رفت تا مدت کوتاهی را به کار در یک شرکت ساخت سازه‌های فلزی بگذراند.

کارخانه بنز و نخستین اختراعات

در سال ۱۸۷۱، زمانی‌که کارل بنز ۲۷ ساله بود به همره August Ritter، یک کارگاه مکانیکی در شهر منهایم راه‌اندازی کرد. سال اول فعالیت این شرکت فاجعه به تمام معنا بود. شریک بنز شخصی غیر قابل اعتماد از آب درآمد و مقامات محلی، کسب و کار آن‌ها را توقیف کردند. در سال ۱۸۷۲، بنز با همسرش برتا ازدواج کرد و با حمایت وی و با استفاده از جهیزیه‌اش، سهم شریکش را خریداری کرد. او در سال ۱۸۸۳ این کمپانی را رها کرد و در همان سال، کمپانی بنز را پایه‌گذاری کرد. این کسب و کار ابتدا بر ساخت موتورهای ناترابردی یا موتورهای بخار ثابت تمرکز داشت؛ اما بنز همچنان به دنبال تحقق رویاهایش برای ساخت یک خودرو بود.

کارل بنز نخستین تلاش‌های خود را بر ساخت یک موتور دو زمانه معطوف کرد. اساس کار وی طراحی‌های نیکولاس اوتو برای ساخت موتورهای ۴ زمانه بود. او در ماه دسامبر سال ۱۸۷۸ موفق به ساخت این موتور شد و یک سال بعد از آن پتنت طراحی‌اش به ثبت رسید. خلاقیت بنز در ساخت موتورهای دو زمانه بعدها به استانداردی برای ساخت این دسته از موتورها تبدیل شد. کمی بعد از ثبت پتنت طراحی موتورها، او پتنت سیستم‌های مربوط به کنترل سرعت را ثبت کرد. پس از آن نیز سیستم احتراق با جرقه باتری، شمع، کاربراتور، کلاچ، سیستم تعویض دنده و رادیاتور آبی به لیست اختراعات بنز اضافه شد.

کارل بنز و ساخت اولین خودرو

نخستین موتور احتراق داخلی ساخته شده توسط کارل فردریش بنز به وسیله گازوئیل کار می‌کرد. همانطور که پیش از این نیز اشاره کردیم، علاقه او به دوچرخه‌سواری الهام‌بخش او برای ساخت یک وسیله نقلیه جدید بود. اولین طرح او برای این وسیله نقلیه یک سه‌چرخه بود. اتومبیل سه چرخه بنز که آن را موتور واگن نامید قادر به حمل دو نفر بود.

در آن زمان مخترع دیگری نیز در تلاش بود تا نسخه خودش از یک «درشکه بدون اسب» را تولید کند. اما کارل بنز به خاطر و تفاوت و خلاقیت به کار رفته در آن توجهات بیشتری را به خود جلب کرد. مدلی از نخستین خودروی بنز برای فروش ارائه شد و نخستین خرید ان در ۱۸۸۸ رخ داد. به دنبال ساخت این خودروی سه چرخ، بنز شروع به ساخت یک نسخه چهار چرخ کرد.

طی سال‌های ۱۸۹۴ تا ۱۹۰۱، هزار و دویست خودروی چهار چرخ که به عنوان Velo شناخته می‌شدند، به تولید رسید. این محصول نخستین خودروی جهان بود که در چنین ابعادی تولید می‌شد. با این وجود، در دهه ۹۰ میلادی خودروهای بنز از تولیدات دیگر رقبا عقب ماندند. این خودروها با قیمتی کمتر و قدرت اسب بخار بیشتری در بازار موجود بودند. حدود سال ۱۹۰۳ کارل بنز کمپانی‌اش را ترک کرد تا به دنبال طراحی‌های جدیدی برود. او یک کسب و کار جدید تولید اتومبیل را با پسرانش آغاز کرد؛ اما در ۱۹۱۲ از مدیریت این کمپانی نیز کناره‌گیری کرد.

طراحی بنز و ارتقای آن

اگرچه اختراع بنز صنعت حمل و نقل و زندگی بسیاری ار افراد را متحول کرد؛ اما از همان ابتدا بی‌نقص یا موفق نبود. بسیاری از تماشاگرانی که مراحل آزمایشی را مشاهده می‌کردند به تصادفات و مشکلات خودرو که ناشی از دشواری در کنترل بودند می‌خندیدند. نخستین تست موفق محصول در تابستان ۱۸۸۶ در یک جاده عمومی انجام شد. یک سال بعد دومین مدل این خودرو با چندین تغییر و اصلاح تولید شد. سومین مدل نیز در سال ۱۸۸۷ و با چرخ‌هایی چوبی معرفی شد.

مشتریان اولیه خودروهای کارل بنز با مشکلات متعددی مواجه بودند. در آن زمان گازوئیل مانند امروزه در دسترس نبود و تنها در حجم کم و به عنوان یک محلول تمیزکننده در داروخانه‌ها به فروش می‌رسید. به علاوه، لازم بود موتورواگن‌های نخستین را هنگام بالا رفتن از تپه هل داد. همسر وی، برتا بنز که در آغاز نقش مهمی در تحقق رویاهای همسرش داشت، در رفع مشکلات فنی خودروها از جمله قدرت کم خودرو هنگام بالا رفتن ار تپه نیز نقش داشت. برتا در سفر مشهور خودش، اتومبیل را مسافت زیادی راند و به همسرش، کارل بنز پیشنهاد داد که یک چرخ دنده دیگر به ماشین اضافه کند.

داستان این سفر معروف به ۵ آگوست ۱۸۸۸ بر می‌گردد. صبح آن روز برتا ماشین همسرش را برداشت و به همراه دو پسرش برای دیدن مادرش مسافتی ۱۰۶ کیلومتری از Mannheim تا Pforzheim را طی کرد. او در مسیر با چندین و پند مشکل فنی سر و کله زد و در نهایت موفقیتش در رسیدن به مقصد را با تلگرامی به کارل اطلاع داد.

گسترش کمپانی بنز

به دنبال ارتقای خودروها و افزایش تقاضای مردم برای خرید این محصول، کارل بنز کارخانه خود را گسترش داد. تعداد کارکنان کمپانی او در عرض ۹ سال از ۵۰ نفر به ۴۳۰ نفر رسید. اگرچه کمپانی‌های خودروسازی دیگری نیز به وجود آمده بودند؛ اما کمپانی بنز در قرن ۱۹ بزرگترین کارخانه  تولید اتومبیل در جهان بود. با ادامه رشد، بنز به یک شرکت سهامی تضامنی تبدیل شد.

اعضای اضافه شده به شرکت، پیشنهاد دادند بنز خودروهایی ارزان‌تر و مناسب تولید عمده طراحی کند. در نتیجه، کارل بنز خودروهای ویکتوریا را تولید کرد. ویکتوریتا قابل استفاده برای دو سرنشین بود و قدرتی معادل ۳ اسب بخار داشت. حداکثر سرعت این خودرو نیز ۱۱ مایل بر ساعت بود و توانست با فروش ۴۵ دستگاه به موفقیت برسد.

یک سال بعد و با بهبود طراحی، مدل Velo که پیش از این به آن اشاره کردیم وارد بازار شد. در نتیجه‌ی آن موفقیت چشمگیری را به دنبال داشت. این خودرو در نخستین مسابقه اتومبیل‌رانی نیز شرکت کرد. یک سال بعد، یعنی در سال ۱۸۹۵ نیز بنز نخستین کامیون جهان را تولید کرد.

کارل بنز و مرسدس بنز

در سال۱۹۲۶  کمپانی بنز با یک کمپانی خودرو دیگر ادغام شد. این کمپانی که اکنون Daimler-Benz نام داشت، شروع به فروش خودروهای مرسدس بنز کرد. جالب است بدانید که دایملر در سال ۱۹۰۰ درگذشت و بنز و گوتلیب دایملر علی‌رغم زندگی در یک کشور و داشتن علایق مشابه هرگز با یکدیگر ملاقات نکردند. این دو کمپانی به صورت مجزا میزان تولید محصولات خود را به میزان قابل توجهی افزایش دادند؛ اما پس از اتمام جنگ جهانی اول با مشکل مواجه شدند.

دلیل این مشکل وضعیت اقتصادی نا به سامان آلمان پس از جنگ و لوکس به شمار آمدن خودرو بود. یکی از دلایل ادغام این دو شرکت نیز همین امر بود. به دنبال رکود اقتصادی و کاهش تولید و درآمد این دو شرکت، آن‌ها برای حفظ منافع مشترکشان با یکدیگر همکاری کردند.

زندگی شخصی کارل بنز

کارل و برتا در سال ۱۸۷۲ با یکدیگر ازواج کردند. حاصل این ازدواج ۵ فرزند به نام‌های یوجین، ریچارد، کلارا، تیلد و الن بود. افراد زیادی در آغاز راه بنز و تلاش‌های او برای ساخت بنز را مسخره می‌کردند و متعقد بودند تلاش او بی‌نتیجه است. با این وجود همسر وی همواره بنز را از نظر مادی و احساسی حمایت می‌کرد. بنز در خاطرات خود گفته است زمان‌هایی که من به سمت پرتگاه می‌رفتم تنها یک نفر کنار من ایستاده بود. آن شخص همسرم بود. شجاعت او بود که مرا قادر ساخت امیدی تازه پیدا کنم. به علاوه، بخش مهمی از افزایش توجه و محبوبیت خودروهای بنز پس از مسافرت موفق همسرش ایجاد شد.

سر انجام، کارل بنز پس از ۸۴ سال زندگی در چهارم آپریل سال ۱۹۲۹ دیده از جهان فرو بست.