بیوگرافی احد عظیم زاده

بیوگرافی احد عظیم زاده

آقای احد عظیم زاده اسفنجانی در سال ۱۳۳۶ در روستای اسفنجان از توابع اسکو در تبریز چشم به جهان گشود. در سن هفت سالگی در کلاس اول ابتدایی ثبت نام نمود و وارد مدرسه شد، اما متاسفانه در این زمان پدرش را از دست داد و عدم وجود امکانات مالی اجازه تحصیل را به او نداد. با وجود سن کمی که داشت، روزها را پشت دار قالی نشست و شب‌ها درس می‌خواند.

احد عظیم زاده خاک خورد و زحمت بسیار کشید. خانواده‌ی آن‌ها در سال ۲ بار بیشتر نمی‌توانستند برنج بخورند؛ یک بار روز ۲۱ ماه رمضان و بار دوم شب چهارشنبه‌سوری. احد آرزو داشت خلبان و پولدار شود و برای رسیدن به این آرزوها بسیار زحمت کشید.

احد کارش را با به دوش کشیدن پشتی و قالی‌های کوچک و بردن آن‌ها از اسفنجان به شهر برای فروش، آغاز کرد. در آغاز کار از فروش هر یک از قالی‌ها یک یا دو تومان سود می‌کرد. احد عظیم زاده پنج سال این چنین سخت کار کرد. بسیار دشوار بود، اما پشتکار و اعتقاد به هدف با توکل به خدا تحمل سختی‌ها را برای اوآسان می‌کرد. در ۱۸ سالگی توانست ۲۰ هزار تومان پس‌انداز کند، اما فشارها همچنان ادامه داشت تا این‌که مجبور به ترک تحصیل شد.

غصه یتیمی چون باری سنگین، به دوش او بود. احد می‌گوید: «یتیم هیچ‌ کس را ندارد. کارمند، کارگر، بانکی، کاسب و هرکس دیگری شب که به خانه‌اش می‌رود، دستی به سر و روی بچه‌اش می‌کشد، اما یتیم این محبت بزرگ را ندارد. شب‌ها، شب‌های جمعه پاهایش را در بغل می‌گیرد و به انتظار می‌نشیند. در انتظار آن کس که دستی به سرش بکشد.»

ما در compro به معرفی جناب آقای عظیم زاده پرداخته ایم.

بیوگرافی احد عظیم زاده

داستان زندگی احد عظیم زاده

احد عظیم زاده برای افزایش سرمایه‌اش، تصمیم به ایجاد یک کارگاه تولید فرش گرفت. او به سراغ پسرعموی پدرش رفت و از او ۲۰ هزار تومان قرض گرفت و ۶۰ هزار تومان هم از بانک وام گرفت. سرمایه‌ی کلی احد 100 هزار تومان بود؛ یعنی به اندازه‌ی یک تراول 100 هزار تومانی امروزی. آن روزها چون انقلاب پیروز شده بود، تا ۲ سال به هیچ ایرانی پاسپورت نمی‌دادند. در این مدت احد بسیار فکر کرد تا به این نتیجه رسید که با صادرات کارش را شروع کند، اما هیچ اطلاعاتی در این بارعه نداشت. در آن زمان آلمان مرکز تجارت فرش بود. او ویزا گرفت و به هامبورگ رفت و در یک مسافرخانه یا پانسیون مستقر شد. به سالن‌ها و انبارهای فرش آنجا سرزد و با سلیقه‌های مختلف آشنا شد. آنجا به او گفتند ثروتمندان برای خرید فرش به سوئیس می‌روند. ویزای ۱۵ روزه سوئیس گرفت و به ژنو رفت. در یک هتل با تاجری آشنا شد و او ایده اصلی زندگی‌اش را از آن تاجر گرفت. او به احد عظیم زاده پیشنهاد داد که: «فرش گرد بباف». در آن دوران در ایران فرش گرد بافته نمی‌شد؛ کیفیت تولید فرش و رنگ‌بندی‌ها هم مناسب نبود.

بعد از این ماجرا احد به ده خود بازگشت و ساختمانی را اجاره کرد. با ۱۰ درصد نقد و بقیه اقساط، یک دستگاه قالی بافی خرید. ابریشم را نیز به صورت قسطی خریداری کرد. احد عظیم زاده می‌گوید: «انسان باید ریسک‌پذیر باشد و من هم با دست خالی و از هیچ شروع کردم.»

بیوگرافی احد عظیم زاده

شروع تولید فرش گرد

بعد از تولید چند نمونه فرش گرد، سر و کله تاجران آلمانی پیدا شد و آنان به اسفنجان آمدند. احد عظیم زاده در اولین معامله با آلمانی‌ها ۶٫۵ میلیون تومان پول نقد و شش میلیون تومان هم چک از آن‌ها گرفت! احد آن شب از شدت هیجان نخوابید. سرمایه ۱۰۰ هزار تومانی او که ۸۰ هزار تومانش قرض بود، در کارخانه اجاره‌ای اینچنین سودی در قدم اول نصیبش کرده بود. کسب و کار احد رونق گرفت و صادراتش را به آلمان، ایتالیا، سوئیس، انگلیس، بلژیک و دیگر کشورها آغاز کرد. بسیار سفر کرد و ایده‌های جدید داد. از موزه‌های فرش کشورها بازدید می‌کرد و از طرح‌ها اقتباس یا از آنها عکس می‌گرفت و با الهام از آنها و تلفیق طرح‌ها، ایده‌های نو بیرون می‌داد. در این مدت سلیقه مشتریان را شناخت و اصول کار خودم را پیدا کرد.

او می‌گوید: «من شریک ندارم؛ هیچ‌گاه نداشته‌ام و نخواهم داشت. اگر شریک خوب بود، خدا برای خودش شریک می‌گذاشت.»

پیشرفت چشم گیر در زندگی احد عظیم زاده

با نظر لطف و مرحمت خداوند، در سال ۱۳۸۰ از کشور انگلستان طی مراسمی به عنوان بهترین تولید کننده فرش‌های دستبافت ایرانی تندیس طلایی بین المللی کیفیت، مدیریت و پشتکاری را به آقای احد عظیم زاده اعطا نمودند. یکسال بعد با تلاش و پشتکار فراوان یک نمایشگاه دائمی فرش‌های اعلا تبریز در خیابان پاسداران افتتاح نمود که بزرگترین و کاملترین مجموعه فرش دستبافت در ایران بشمار می‌رود. حدود شش ماه قبل نیز از کشور امریکا، نیویورک موفق به دریافت تندیس پلاتین گشته و موفق‌ترین تاجر جهانی در این زمینه شناخته شد. احد عظیم زاده این دو موفقیت بزرگ را نتیجه پشتکار، مدیریت و برنامه ریزی منظم، تأمین نظرات مشتری، ارائه خدمات پس از فروش و نیز حرکت در مسیر استانداردهای بین المللی دانسته و آنها را افتخاری ملی-فرهنگی برای کشورمان و صنعت فرش ایران می‌داند.

عوامل موفقیت آقای عظیم زاده در صنعت فرش

خداوند بهترین یاور و یاری رسان او بوده و بدین جهت هر انسانی می‌تواند با عنایت و لطف پروردگار و تلاش و کوشش همت خود به هدف قبولی برسد. صداقت و راستگویی، پشتکار در کار، همچنین ممارست و پیگیری در کارها باعث موفقیت در کار تجارت می‌شود. برنامه ریزی و مدیریت صحیح پایه و ستون موفقیت در هر کاری است. نکته دیگری که در تجارت فرش بسیار مؤثر است؛ وفاداری به مشتری، مردم داری و خدمات پس از فروش آن است.

در عرصه تجارت فرش همکاری و توانایی ارائه سرویس دهی خوب به مشتری از مهمترین عوامل موفقیت است. احد عظیم زاده با سابقه حضور بیش از ۲۰ سال در نمایشگاهای خارج از کشور و ۱۱ سال متوالی حضور موفق در نمایشگاههای بین المللی تهران سعی و کوشش بسیار در اعتلای فرش ایران داشته‌ و افتخارات این دو تندیس بین المللی را به ملت شریف ایران تقدیم نموده است. آقای عظیم زاده می‌گوید: «اعلام می‌دارم از تلاش در راه ارتقاء ارزش والای صنعت فرش ایرانی و ارائه اطلاعات و تقاضای بازارهای جهانی به قشر بافنده و زحمتکش از هیچ کوششی فروگذار ننمایم.»

همچنین می‌گوید: «اصل دیگر من احترام به مشتری است، هر که می‌خواهد باشد. پیش مشتری مثل سربازی که جلوی تیمسار خبردار می‌ایستد، با احترام می‌ایستم. اتکای خودم اول به خدا و دوم به ایده و تفکر و پشتکار و ریسک‌پذیری خودم است. بسیار ریسک می‌کنم، بسیار.»

ساخت بزرگ‌ترین پروژه هتل کشور

احد عظیم زاده کمی بعد در بازدید از هتل‌های معروف جهان تصمیم گرفت که وارد کار ساخت بزرگ‌ترین پروژه هتل کشور شود. تاکنون ۱۸۰ میلیارد تومان در این پروژه سرمایه‌گذاری کرده‌ است. تمام مصالح این پروژه خارجی و بهترین است.

سنگ برزیلی، شیشه بلژیکی، دستگیره در انگلیسی و تاسیسات آن آلمانی است. کابین چهار آسانسور نیز از طلای ۱۸ عیار است. این مجتمع عظیم تجاری، مسکونی، توریستی، ورزشی، و تفریحی هتل ۵ ستاره دولوکس بین المللی در زمینی به مساحت ۴۳ هزار و ۲۶۳ متر مربع و با زیر بنای مفید ۱۷۳ هزار متر مربع است. در ۳۵ طبقه شامل ۳۳۷ اتاق فوق العاده لوکس با تجهیزات کامل رفاهی و ۱۴ عدد رویال سوئیت استثنائی است. دارای یک ساحل بی نظیر برای هموطنان عزیز بوده که شامل پارک آبی، شهربازی، رستوران آکواریوم و… است. ۳ باند فرود هلی کوپتر بر روی هتل و برجهای مسکونی همراه با ۳ خلبان و هلی کوپتر و امکان استفاده برای ساکنین در صورت تقاضانیز وجود دارد. فقط قرارداد نورپردازی این پروژه با فرانسوی‌ها ۹ میلیون دلار شده است. احد با افتخار می‌گوید: «این پروژه آبروی کشور است و من با افتخار روی آن سرمایه‌گذاری کرده‌ام. من ایران را دوست دارم. بروید بگردید حتی یک دلار و ریال در خارج کشور ندارم و سرمایه‌گذاری یا ذخیره نکرده‌ام.

بیوگرافی احد عظیم زاده

می‌پرسید چه احساسی نسبت به پول دارم؟ پول دیگر مرا ارضا نمی‌کند. هدف من کارآفرینی است. تنها در پروژه آن هتل ۶۰۰ نفر به طور مستقیم کار می‌کنند.»

 

بزرگ‌ترین افتخار احد عظیم زاده

احد ابراهیم زاده ود در این باره می‌گوید: «من ۲ بار برنده تندیس الماس بزرگ‌ترین بیزینس‌من جهان شدم و بزرگ‌ترین صادرکننده فرش کشور هستم. اما می‌دانید بزرگ‌ترین افتخار من چیست؟

یتیم‌نوازی. افتخار می‌کنم ۲ سال خیر نمونه کشور شدم. افتخار می‌کنم جزو ۱۰۰ کارآفرین برتر کشور هستم. دوست دارم اشتغالزایی کنم. دوست دارم سفره مرتضی علی باز کنم، معتقدم خدا من را وسیله قرار داده است. هم‌اکنون ۱۰۷۰ بچه یتیم را زیر پوشش دارم و با خودم پیمان بستم تا عمر دارم هر سال ۱۰۰ بچه به آنها اضافه کنم. وصیت کرده‌ام وقتی مردم تا ۱۰ سال بعد از عمرم هر سال ۱۰۰ بچه یتیم اضافه شود و مخارج همه یتیم‌ها را از محل ارثم بپردازند. بعد از ۱۰ سال هم اگر بازماندگانم لیاقت داشتند، راه من را ادامه می‌دهند. سفره که می‌اندازیم برای یتیم‌ها و می‌آیند و غذا می‌خورند، کیف می‌کنم. گریه می‌کنم و حال می‌کنم.

در یک مراسمی بچه‌ها دورم جمع شده بودند و هر کس چیزی می‌خواست. در این میان دختربچه‌ای به من نزدیک شد و به جای آن که چیزی بخواهد، فقط خواست دستم را ببوسد. مهرش بدجور به دلم نشست. خواستم فردا بیایند دفترم. آن دختر الان دخترخوانده من است. روی پایم نشست و بابایی صدایم کرد. من به هر دخترم ۵۰ میلیون تومان جهاز دادم و مقرر کردم به این یکی ۱۰۰ میلیون تومان جهاز بدهند. این دست خداست که مهر این دختر را به دل من انداخت. یتیمی سخت است. بهترین ساعات عمر من زمانی است که در خدمت یتیمان هستم.

پول را برای چه می‌خواهیم؟ خدا به ما داده و ما هم باید به بقیه بدهیم».

بیوگرافی احد عظیم زاده

 

در پایان…

«ما وسیله هستیم. باید بخشید و بی‌منت و زیاد بخشید.» این توصیه احد عظیم زاده به همکارانش است. احد خطاب به جوانان ایرانی می‌گوید: «من از زیر صفر شروع کردم. توصیه من به جوانان این است که منطقی فکر کنند. این گونه نبوده که شب بخوابم، صبح پولدار شوم. خاک خوردم و رنج کشیدم و آثار این رنج هنوز در من هست. امیدشان به خدا و فکر و بازوی خودشان باشد. درستکار باشند و تلاش و تلاش و تلاش کنند. این فرمول من است».

 

 

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

گفتگو با احمد صادقیان (مدیر عامل فرش ستاره کویر یزد- تک ماکارون)

بیوگرافی احمد صادقیان (مدیر عامل فرش ستاره کویر یزد- تک ماکارون)

سرگذشت آقای احمد صادقیان

احمد صادقیان در سال ۱۳۳۲ در یک خانواده‌ی تولید کننده در شهر میبد یزد متولد شد. او ۳۶ سال است که در کار تولید فعالیت می‌کند. آقای صادقیان را به پیشکسوت فرش می‌شناسند. او فرزند سوم خانواده است. تحصیلات ابتدایی‌اش را تا کلاس سوم در شهرستان میبد گذرانده است و بعد از آن با خانواده به یزد مهاجرت کرده است و ادامه تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در آنجا تحصیل کرده است.

آقای صادقیان از سال ۱۳۵۷ از طریق «شرکت فرش باستان یزد» که متعلق به زنده یاد پدر و شریکان او بود، با صنعت نساجی آشنا شد و وارد تولید و صنعت شده است. او فارغ التحصیل رشته مدیریت اموراداری و بازرگانی است. آقای صادقیان با راهنمایی‌های مرحوم پدرش کار را پی گرفت و بعد کار را بصورت جمعی با برادران و خواهرانش ادامه داد.

سال‌هایی که او کارش را شروع کرد، سال‌های شروع انقلاب بعد از ان هم شروع جنگی بود که کسی رغبت سرمایه گذاری نداشت. اما مرحوم پدر او اعتقاد خاصی داشت و همیشه می‌گفت: «در هر مرحله‌ای باید تلاش کرد.»

فرصت‌ها را باید شناخت و از آن‌ها استفاده کرد. احمد صادقیان به این اصل اعتقاد داشست و توانست در سال ۵۹ فرش ستاره کویر را تأسیس کند. در حال حاضر فعالیت گروه ستاره کویر به نساجی محدود نمی‌شود. گروه ستاره کویر با پنج کارخانه مدرن شامل فرش ستاره کویر یزد، فرش خاطره کویر یزد، نساجی یزد، رنگرزی یزد و الیاف یزد، امروزه یکی از بزرگ‌ترین گروه‌های صنعتی در صنایع نساجی کشور محسوب می‌شود و محصولات آن در پنج قاره جهان، به فروش می‌رسد.

او بالغ بر ۲۵۰۰ اشتغال مستقیم ایجاد کرده است. احمد صادقیان می‌گوید: «تولید به صرف اینکه من باید صرفه اقتصادی داشته باشم نیست و من اعتقاد دارم کسانی که فقط این نظر را دارند بعد از مدتی دچار مشکل می‌شوند. تولید یک امر مقدس و یک وظیفه است. ما به مردممان دین داریم؛ باید دینمان را ادا کنیم. درحال حاضر تنها راه نجات کشور تولید و صنعت است و این کار می‌تواند مشکلات اقتصادی و معظلات اجتماعی و بیکاری را حل کند.» او با همین اعتقاد بود که در طی ۸ سال جنگ کارش ر ا پیش برد و توسعه داد و همچنان با پشت کارش کارش را ادامه می‌دهد.

احمد صادقیان

آقای احمد صادقیان در سال ۱۳۷۲ در کنار صنعت نساجی وارد صنایع غذایی شد و مجهزترین کارخانه تولید ماکارونی خاورمیانه را بنیاد کرد. با افتتاح شرکت تک ماکارون کشورمان از واردات ماکارونی کاملاً بی نیاز شد، و امکان صادرات آن را نیز یافت. این شرکت امروزه به گروه صنعتی تبدیل شده و علاوه بر ماکارونی، دارای کارخانجات «آردداران»، «صبحانه پیکوتک» و خطوط تولید دیگری نیز است.

او با تأسیس کارخانه دراژه در سال ۱۳۸۵ و شرکت توسعه صنعت لاوان در سال ۱۳۸۹ وارد عرصه شیرینی جات نیز شد. احمد صادقیان به کار صنفی و نهادهای مدنی اعتقاد زیادی داشت و در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نیز، دو دوره به عضویت هیئت رئیسه اتاق بازرگانی یزد انتخاب شد.

احمد صادقیان اولین بار چه موقع مدیر شد؟

احمد صادقیان به صورت رسمی جزء بنیانگذاران ستاره کویر است و از سال ۵۹ مدیریت تشکیلات را در دست گرفته بود. او ۲ تا برادر بزرگ‌تر دارد و همیشه از راهنمای‌های آنان بهره برده است.

سال‌هایی که احمد به دنیا آمد امکانات امروز نبود. در دهه ۴۰ حتی برق هم نبود و در اوایل شب که می‌توانستند چراغ را روشن کنند و چند ساعت بطور موقت برق داشتند.

احمد صادقیان خطاب به جوانان می‌گوید: «ببینید چه امکاناتی در اختیار شما قرار دارد؛ قدر آن‌ها را بدانید. شما به راحتی می‌توانید به دانش دسترسی داشته باشید. امروزه وسایل ارتباط جمعی به شما امکان می‌دهند که به راحتی به دانشی که می‌خواهید دسترسی پیدا کنید. بالای ۴۰ میلیون تحصیل کرده در این مملکت داریم و این قشر تحصیل کرده باید قدر فرصتها را بدانند و آینده خود را بسازند. در برابر کائنات به این عظمت دنیا مانند دهکده کوچکی است که ما باید آن را می‌سازیم. شما می‌توانید فرصتها را پیش بینی کنید.

مهم‌تر از آن، شما می‌توانید فرصت‌ها را بسازید. واقعاً لحظه‌ها را از دست ندهید. لحظه‌ای که گذشت دیگر باز نمی‌گردد.»

احمد صادقیان

رابطه خانوادگی احمد صادقیان با همسرش

احمد صادقیان در این باره می‌گوید: «من چون وقت زیادی را به جامعه اختصاص داده بودم؛ برای خانواده خودم کم گذاشته‌ام. سال اول ازدواجم ۲۴۰ روز خانه نبودم.

شما بدانید با هر مرد موفقی حتماً همسری باوفا و دانا و با گذشت همراه بوده است. البته این مساله در مورد مادر من هم بود و نه تنها تحمل می‌کرد بلکه تشویق هم می‌کرد و این درک را داشت که هنگامی که پدر کمتر به خانواده توجه می‌کرد، داشت به خانواده بزرگتر خدمت می‌کرد.

مرحوم پدرم عجیب عاشق کاربودند و هنگامی که شیفت کارگران عوض می‌شد، پشت پنچره می ایستاتند و به چهره شاداب کارگران خیره می‌شدند. وقتی چند روز به تعطیلات می‌خوردیم می‌گفتند من کسلم و برویم کارخانه اگر تلاشی نیست حداقل نشانه‌های تلاش را ببینیم.»

کلام پایانی

در انتهای این مقاله توصیه احمد صادقیان به جوانان را بیان خواهیم کرد. او خطاب به جوانان می‌گوید: «من توصیه‌ام به جوانان عزیز این است که فرصت‌ها برای شما تمام نمی‌شود. امروز همه چیز محیا است. ابر و باد مه و خورشید و فلک درکارند، فقط این ما هستیم که باید فرصت‌ها را گرامی بداریم. عزم کنید و تلاش کنید، قطعاً موفق خواهید شد.»

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

داستان زندگی احمد خیامی

بیوگرافی احمد خیامی

در سال ۱۳۰۳ خورشیدی در خانواده سید علی اکبر خیامی، مرد روحانی مشهدی، که همیشه شال سبزی به سر می‌بست پسری به دنیا آمد که نامش را احمد خیامی گذاشتند. سید علی اکبر از هفت سالگی احمد را به مدرسه فرستاد به این امید که درس بخواند و طبق سنت آن روزگار، کارمند دولت و حقوق بگیر شود امّا احمد عاشق کارهای صنعتی به خصوص سر و کلّه زدن با اتومبیل بود. همین که از مدرسه بیرون می‌آمد یک لُنگ می‌گرفت و به شست و شوی اتومبیل‌های کوچه خیابانها می‌پرداخت و با به دست آوردن پول از این راه به بودجه خانواده کمک می‌کرد. کمی که بزرگتر شد چند آچار و پیچ و مهره و گاز انبر خرید و در کوچه، خیابانها تعمیرهای ساده اتومبیل را هم انجام می‌داد. بعضی‌ها ادعا می‌کردند لنگی را که احمد خیامی در نوجوانی با آن به شستشوی اتومبیل می‌پرداخت در خانه مجلل سه و هفت هزار متری اش واقع در انتهای زعفرانیه به چشم دیده‌اند که در اتاقش آویزان کرده و به آن افتخار می‌کرد. امّا دیگران ادعا می‌کنند چنین لنگی وجود نداشته است. امّا خاطره اتومبیل شویی‌های نوجوانی همیشه در ذهن خیامی زنده بود و او همواره با افتخار می‌گفت که در سرمای زمستان مشهد گاه آن قدر روی اتومبیل‌ها کار می‌کرد که دستهایش ترک می‌خورد و او ناچار می‌شد پیه داغ کرده روی آن بریزد تا زخم آن التیام پیدا کند. مردان خود ساخته از این خاطره‌ها زیاد دارند و احمد خیامی مردی خود ساخته و خاکی بود.

زندگینامه احمد خیامی از زبان خودش

من فرزند حاج سید علی اکبر خیامی و در دی ماه ۱۳۰۸به دنیا آمدام. مرا محمود نام نهادند. از دوران کودکی خاطره‌ای ندارم در سال ۱۳۱۴ شوروی، امریکا ، انگلستان بدون مجوز قانونی ایران را اشغال کردند و سربازان روسی کنترل شهر مشهد را به دست داشتند. پدرم تجارت حمل و نقل داشت و شوروی‌ها کلیه کامیونها پدرم را برای محصولات خود از دستش خارج و محل کامیونها را مصادره کردند. ایام به سختی می‌گذشت با اتمام جنگ پس از مدتی روسها مشهد را ترک و از کامیونهای پدرم خبری نبود لیک محل کامیونهارا آزاد گذاشتند و محل مذکور را پدرم تبدیل به تعمیرگاه نمود و من که در دبیرستان شاهرضا مشهد درس می‌خواندم محمود خیامی برای راه‌اندازی تعمیر گاه مشغول کار شدم و شبها برای ادامه تحصیل در مدرسه رازی تحصیل می‌کردم. در سال ۱۳۲۸ عازم تهران شدم و به اتفاق برادرم ایران ناسیونال را تاسیس و اجازه ساخت اتوبوس و بعداً اجازه ساخت اتومبیل سواری را از دولت دریافت کردیم. در سال ۱۹۷۹ عازم اروپا و مجدداً مشغول فعالیت تجاری و افتتاح نمایندگی مرسدس بنز در لندن شدم که امروز تعداد نمایندگی‌ها در انگلستان و امریکا به هفت دستگاه رسیده است. با خدای محمّد عهد کردم که درآمد این دستگاهها را برای فرهنگ وطنم صرف نمایم. من افتخار خادمی علی بن موسی الرضا را دارم و اوست که همیشه پشتیبان من در سخت‌ترین شرایط می‌باشد.

احمد کارش را در رشته اتومبیل با عشق و پشتکار شروع کرد. روزی که در خردسالی نخستین دوچرخه‌اش را تهیه کرد همه عشق و علاقه‌اش آن بود که یک موتورسیکلت را جانشین آن کند. وقتی توانست یک موتورسیکلت کهنه را به صورت نقد و اقساط خریداری کند چشمش به اتومبیل‌های معدودی بود که در آن سالهای بعد از شهریور ۱۳۲۰ و اشغال کشور به وسیله منافقین از خیابانهای مشهد عبور می‌کردند. در آن زمان اتومبیل یک وسیله اشرافی محسوب می‌شد و قیمت آن بسیار گران بود. احمد نمی‌توانست با پولی که از حمل مسافر با موتور سیکلت یا کرایه‌دادن آن به نوجوانان به دست می‌آورد اتومبیلی خریداری کند. امّا به زودی توانست با شستشوی اتومبیل در خیابان‌های مشهد و تعمیر اتومبیل‌هایی که در کنار خیابان‌ها از حرکت باز می‌ماندند با موتور اتومبیل آشنا شود و بعد‌ها تا روزی که توانست نخستین اتومبیل عمرش را تهیه کند در گاراژهای مشهد به کار تعمیر اتومبیل بپردازد. عشق احمد خیامی به اتومبیل آنقدر زیاد بود که سالهای بعد که در کارخانه‌اش پانزده هزار کارگر و کارمند کار می‌کردند و تولید سالانه پیکان به یکصد و پنجاه هزار رسید هر وقت اتومبیل خودش یا نزدیکانش عیب و ایراد پیدا می‌کرد در مقابل چشم کارگران و راننده‌ها کتش را میکند، آستین‌هایش را بالا می‌زد و مشغول تعمیر اتومبیل می‌شد و الحق این کارفرمای بزرگ صنایع اتومبیل‌سازی کشور از هر مکانیسین متخصصی بهتر از عهده کار بر می‌آمد. او عاشق این ماشین چهار چرخ موسوم به اتومبیل بود و برایش هیچ لذّتی بالاتر از زمانی نبود که با پیچ و مهره‌های آن کار می‌کرد. در گفتگویی که چندی قبل با یک مهندس ساختمان که دوست و همشهری و خویشاوند احمد خیامی بود در باره پشتکار او داشتم. می‌گفت : «گاهی که در زمستان قرار می‌گذاشتیم ساعت شش یا هفت صبح سر ساختمان‌های نیمه تمام کارخانه ایران ناسیونال در جادّه کرج برویم، او ساعت چهار یا پنج صبح به در خانه من می‌آمد. وقتی می‌گفتم در این ساعت روز هوا تاریک است و نمی‌شود کاری انجام داد، باز روزهای بعد در همین ساعت می‌آمد و در سرمای سرد زمستان یکی،

دو ساعت در داخل اتومبیل منتظر می‌ماند تا وقت حرکت فرا رسد» او در تابستان نوعی دیگر عمل می‌کرد. در گرمای سوزان تیر و مرداد همین که می‌دید کارگر‌های ساختمانی دچار عطش هستند سوار اتومبیل می‌شد به سرعت به کرج می‌رفت و قالب‌های یخ و نوشابه می‌خرید. البته این مربوط به اوایل کارش بود که هنوز کارخانه وسایل و امکانات زیاد نداشت این‌ها نمونه‌هایی از عشق و پشتکار احمد خیامی بود. امّا آیا برای موفقیت همین دو عامل کافی است؟ بسیاری هستند کسانی که عشق و علاقه را با پشتکار به حدّ کمال دارند امّا موفق نمی‌شوند. پس عوامل دیگری هم لازم است که از جمله آن‌ها باید از شانس و ارتباطات یاد کرد. یکی از شانسهای زندگی احمد خیامی آن بود که در حین کارش به عنوان راننده و تعمیر کار با فریدون سودآور نماینده فروش اتومبیل‌ها و اتوبوس‌های مرسدس بنز و همچنین سازنده کامیون‌های خاور آشنا شد. عشق و علاقه و پشتکار و ابتکار احمد خیامی سبب شد که سودآور که مردی موفق و ثروتمند و مشهور بود و به عنوان داماد حاج حسین آقا ملک با مقامات بالا ارتباط داشت، احمد خیامی کارگر را به عنوان یک دوست و همکار پذیرفت و تا زمانی که خود احمد خیامی به صورت یک کارفرمای موفق در آمد از او حمایت و به افرادی چون اردشیر زاهدی معرفی کرد. مردان خود ساخته در طول عمر خود دست به کارهای متعدد می‌زنند و نا کام می‌مانند اما ناگهان در میان آن همه کار یکی با موفقیت همراه می‌شود و با آن به هدف می‌رسند. احمد بعد از مدّت‌ها ماشین‌شویی، کرایه‌دادن دوچرخه و موتورسیکلت، آوردن اتومبیل از تهران به مشهد و کار در تعمیر گاه خیام مشهد به این نتیجه رسید که در زادگاهش بیش از این امکان ترقی برایش وجود ندارد. گاراژ و تعمیر گاهش را به برادر کوچک‌ترش محمود سپرد و در آستانه سی سالگی عازم تهران شد. در آن زمان در تهران کسانی بودند که اتاق اتوبوس می‌ساختند. مانند: اتوبوس شمس العماره، اتوبوس ایران پیما. اینها شاسی اتوبوس را از خارج وارد می‌کردند و با چوب و آهن و ارّه و چکش برای آن اتاق می‌ساختند و از قضا خوب هم می‌ساختند. نام بعضی از این اتوبوس‌ها کادیلاکی بود. به سبب آن که قسمت عقب اتوبوس را به شکل عقب اتومبیل کادیلاک که در آن زمان خیلی معروف بود در می‌آوردند و همچنین اتوبوس‌هایی بودند که به بادماغ و بی‌دماغ معروف بودند.

احمد شیفته کار این صنعتگران با ذوق شده بود، کسانی که صنایع دستی را جایگزین یک کار کاملاً صنعتی کرده بودند. آرزو داشت خودش هم دست به چنین کاری بزند امّا این کار پول لازم داشت و احمد پول نداشت. پس تصمیم گرفت کاری بکند که احتیاج به سرمایه بسیار زیاد نداشته باشد. احمد خیامی طی مدّتی که برای رساندن اتومبیل‌های مارک‌های مختلف از تهران به مشهد و همچنین زمانی که در تعمیرگاهش در مشهد روی اتومبیل‌های مختلف کار کرده بود متوجه شد که وقتی موتور اتومبیلی خراب می‌شود اولین کار یک تعمیرکار آن است که قطعه معیوب را با یک قطعه سالم عوض کند. فروشندگان قطعات یدکی که از آن موضوع اطّلاع دارند آن قطعات را چند برابر ارزش واقعی می‌فروشند، صاحبان اتومبیل‌ها و تعمیرکاران هم که می‌دانند که تا وقتی آن قطعه عوض نشود اتومبیل به صورت یک دستگاه بی‌مصرف در می‌آید آن قطعه را به هر قیمت که عرضه کنند، می‌خرند. احمد که سرمایه اندکش اجازه نمی‌داد اتاق اتوبوس بسازد و یا یک تعمیرگاه مجهّز در تهران تأسیس کند، تصمیم گرفت، یک مغازه کوچک فروش قطعات و لوازم یدکی اتومبیل افتتاح کند. از یکی از آشنایان به نام آقای نیکبخت یک مغازه کوچک در خیابان اکباتان اجاره کرد یک تابلو بزرگ با عنوان فروشگاه تضامنی برادران خیامی بالای آن زد و به فروش قطعات یدکی اتومبیل پرداخت.

احمد خیامی بعدها درباره آن تابلوی تضامنی و عنوان کمی عجیب آن گفت: «به غیر از برادران نمازی و برادران کاشانچی و فریدون سود آور که قبلاً با آنها کار کرده بودم و به من اعتماد داشتند بقیه نماینده‌های اتومبیل حاضر نمی‌شدند جنس نسیه بدهند. تهران آن زمان نمایشگاه انواع اتومبیل‌های کشور‌های مختلف بود. من برای آن که خریداران را به سوی مغازه جلب کنم ناچار بودم قطعات و لوازم همه اتومبیل‌ها را بفروشم. انتخاب عنوان شرکت تضامنی برادران خیامی به کارم اهمیّت می‌داد هم به عنوان شرکت تضامنی به فروشنده‌ها نشان می‌دادم که شرکت فقط در حد سهام مسؤول بدهی هایش نیست و آن‌ها می‌توانند برای وصول مطالبات خود از سایر دارایی‌های برادران خیامی هم اقدام کنند.» خوشبختانه فروشنده‌های قطعات یدکی مارکهای مختلف اتومبیل هرگز برای وصول مطالبات خود ناچار به اقدام نشدند. کار شرکت تضامنی برادران خیامی خیلی زود و خیلی زیاد گرفت به طوری که یکی یکی مغازه‌های اطراف و اتاق‌های طبقات بالای ساختمان را اول اجاره و بعد خریداری کرد. از یک مهندس آرشیتکت خواست با آهن‌بندی و تغییر دکوراسیون طبقه اول را تبدیل به یک فروشگاه بزرگ و طبقات بالا را تبدیل به آپارتمان‌های دفتری بکند. رونق کار فروشگاه آنقدر زیاد بود که او تعدادی کارمند، ویزیتور و فروشنده استخدام کرد. این فروشگاه بعدها به نام «پی.ال.پی» به صورت یکی از بزرگترین قطعات یدکی اتومبیل در ایران در آمد درآمدش آن قدر زیاد بود که احمد می‌توانست تا آخر عمر در ناز و نعمت زندگی کند امّا هدف احمد خیامی این نبود او آرزوهای دور و دراز داشت.

درآمد احمد خیامی از فروش قطعات یدکی اتومبیل در فروشگاه خیابان اکباتان زیاد بود با گرفتن نمایندگی لاستیک کنیتانتال، باتری دنا و بعضی قطعات دیگر از خارج زیادتر شد به طوری که تصمیم گرفت به آرزوی دیرینه‌اش در مورد ساختن اتاق اتوبوس جامه عمل بپوشاند. قطعه زمینی در جاده کرج بین جاده مخصوص و اتوبان کرج به قیمت متری یک تومان خرید، یک سالن بزرگ در آنجا ساخت و وسایل کار ساخت اتاق اتوبوس را در آنجا نصب کرد. شکل این سالن شبیه پروانه بود به این سبب اسم آن را سالن شاپرکی گذاشتند -کارگران قدیمی ایران ناسیونال حتماً این بنا را که نخستین بنا در زمین کارخانه بود به خاطر می‌آورند-آن‌گاه از فریدون سودآور نماینده مرسدس بنز در ایران شاسی اتوبوسهای مرسدس بنز را می‌گرفت و روی آن‌ها اتاق می‌ساخت. این کار تا اینجا تازگی نداشت. در آن زمان در تهران عده زیادی به ساختن اتاق‌های اتوبوس اشتغال داشتند. و الحق اتاق‌های قشنگی هم می‌ساختند. اتاق‌هایی که در ظاهر با اتاق‌های ساخت خارج فرق نداشت، پس احمد تصمیم گرفت برای جلب خریدار دست به ابتکارهایی بزند. احمد خیامی طی مدتی که اتومبیل‌های مختلف را از تهران به مشهد می‌برد. در بازگشت همین مسیر را به وسیله اتوبوس طی می‌کرد اغلب مشاهده می‌کرد کودکان خردسال یا مردان و زنان سالخورده یا بیماران با خواهش و التماس از راننده تقاضا می‌کنند: آقا… بی زحمت چند دقیقه نگهدارید… و راننده با غر و لند نگه می‌داشت و مسافر شرمزده زیر یک درخت یا پشت یک دیوار خودش را سبک می‌کرد. ایران کشور وسیعی است فاصله بین شهر‌های بزرگ بسیار زیاد است در آن زمان آبادی‌ها بسیار دور از هم بودند و این گرفتاری مسافران همه خطوط اتوبوس‌رانی کشور بود. بعد‌ها که احمد به هواپیما نگاه می‌کرد با خود می‌اندیشید مسافران آن‌ها در موارد اضطراری چه می‌کنند. حتماً به خلبان نمی گویند: «آقا لطفاً یک گوشه نگه دارید…» هواپیما‌ها برای این کار‌ها هم مجهّز شده‌اند. پس چرا او در اتوبوس این کار را نکند؟

بعد از کمی فکر در قسمت انتهایی اتوبوس‌ها یک دستشویی و توالت کوچک درست کرد. این کار مثل تخم مرغ کریستف کلمب ساده بود امّا یکی باید فکرش را می‌کرد. احمد این فکر را کرد و با همین فکر خریداران اتوبوس او چند برابر شد. این کار به شرکت‌های مسافربری دلیلی برای تبلیغ و جلب مشتری می‌داد. وقتی اتاق‌سازهای دیگر از این کار او تقلید می‌کردند احمد یک قدم دیگر برداشت و در گوشه‌ای از اتوبوس یک یخچال نصب کرد تا مسافران در سفرهای طولانی از نوشابه خنک استفاده کنند و بعد‌ها به همان نسبت که کارش رونق پیدا می‌کرد قدم‌های دیگری بر می‌داشت. به جای به کار‌گیری چکش و ارّه معمولی، وسایل برقی و ماشین به کار می‌برد. چند متخصص اتاق‌سازی از آلمان آورد. به جای رنگ‌کردن اتوبوس با قلم مو اتاق رنگ درست کرد. در این اتاق، اتوبوس وارد می‌شد و رنگ‌پاش‌های برقی همه جایش را به طور مساوی رنگ می‌کردند در کنار سالن شاپرکی یک سالن برای ساخت صندلی‌های راحت مخصوص اتوبوس ساخت تا مسافرانی که چندین ساعت روی صندلی می‌نشینند احساس ناراحتی نکنند. این کارگاه صندلی‌سازی بعد‌ها الهام بخش او در ساختن نخستین کارخانه بزرگ مبل‌سازی ایران به نام «مبلیران» شد. در میان مردان خودساخته هستند، کسانی که وقتی از زندگی سخت به مراحل بالا رسیدند اعتقاد پیدا می‌کنند حال که خودشان سختی کشیدند تا به رفاه رسیدند دیگران نیز به نوبه خود باید چنین مراحلی را بگذرانند. احمد خیامی از این گروه نبود عقیده داشت تا حدی که برایش امکان دارد باید از فشار وسختی زندگی دیگران کم کند. او می‌دانست نخستین آرزوی هر کارگر و کارمند ایرانی داشتن یک سرپناه و نجات از خانه به دوشی است. به این سبب همین که کارش در فروشگاه‌های قطعات یدکی خیابان اکباتان و کارگاه ساخت اتاق اتوبوس جاده کرج رونق پیدا کرد به فکر ساختن خانه برای کارگران و کارمندانش افتاد. زمینی در اراضی نیروی هوایی در شرق تهران خرید. از یک مهندس دوست و همکارش خواست در آنجا برای کارگران و کارمندانش خانه‌سازی کند. در آن تاریخ یعنی اواخر دهه سی و اوایل دهه چهل خورشیدی در ایران سابقه نداشت یک کارفرما در بخش خصوصی برای کارکنانش خانه بسازد. به این سبب این مجتمع مسکونی که به ۱۶ دستگاه معروف شد.

در میان مردم و کارگران و حتی کارفرمایان چنان شهرتی برای احمد خیامی به وجود آمورد و اعتبار او را میان هم صنفانش چنان بالا برد که یک تشکیلات عظیم روابط عمومی هم نمی توانست از عهده این کار برآید در مورد ناهار نیز کارشناسان خارجی عقیده داشتند که غذای کارگران باید مختصر یعنی به صورت ساندویج باشد تا کارگران زود بخورند و مشغول کار شوند. احمد خیامی با این نظر مخالف بود، او می‌گفت: «کارگر ایرانی در خانه غذای کامل و پرکالری نمی خورد. در کارخانه باید یک وعده غذای گرم و پرانرژی به او بدهیم. به همین خاطر یک رستوران مجهز برای پختن غذای سنتی ایرانی ساخته شد» یک روز محمود خیامی مشاهده کرد یکی از کارگران در گوشه ای از حیاط کارخانه مشغول خوردن نان و پنیر و انگور است. از او پرسید چرا در رستوران کارخانه غذا نمی‌خورد کارگر جواب داد: غذای کارخانه ۱۲ ریال است اما نان، پنیر و انگور ۶ ریال تمام می‌شود من ۶ ریال صرفه‌جویی می‌کنم وچیزی برای خانواده می‌خرم. محمود پس از مشورت با برادر دستور داد که بعد از آن ناهار کارگران در کارخانه مجانی باشد. ما ایرانی‌ها سنت خوبی داریم که امیدواریم آن را در نسلهای آینده نیز هم چنان حفظ کنیم و آن گرامی شمردن خانواده است. احمد که در این زمان مراحل اولیه موفقیت را پیموده بود به فکر خانواده‌اش افتاد. از پدر و مادرش خواست نزد او به تهران بروند، امّا آنها حاضر نشدند مشهد را ترک کنند. احمد در حد امکان برای آنها زندگی راحتی در مشهد فراهم ساخت. برادر کوچکترش مسعود کم سن و سال بود و به تحصیل اشتغال داشت. از محمود که پنج سال از او کوچکتر بود خواست گاراژ و تعمیرگاه مشهد را برچیند و خودش به اتفاق بعضی از کارگران که به نظرش متعهد و متخصص و قابل اعتماد هستند به تهران برود. احمد برای آینده نقشه‌های بسیاری در سر داشت که برادرش محمود می‌توانست در پیاده‌کردن آن برنامه‌ها مدد کارش باشد.

محمود خیامی پس از مدّتی کوتاه با همه کارهای فروشگاه قطعات یدکی اتومبیل و کارگاه ساخت اتاقهای اتوبوس آشنایی پیدا کرد و فروشنده‌ها و خریداران را شناخت. احمد وقتی دید او به کارها تسلط پیدا کرده تصمیم گرفت تشکیلاتش را به برادر کوچکترش بسپارد و به مسافرت دور دنیا برود. او این سفر را از دو نظر لازم داشت؛ یکی آنکه کارخانه‌های بزرگ اتومبیل سازی جهان را از نزدیک ببیند و از طرز کارشان آگاه شود و دیگر آنکه از میان آن همه مدل‌های گوناگون یک اتومبیل سواری مناسب را برای مونتاژ در ایران انتخاب کند. در این سفر دو نفر از دوستان و همراهان احمد خیامی او را همراهی می‌کردند. اول به ایتالیا رفت، کارخانه‌های اتومبیل سازی فیات و لانچیا توجه او را جلب کرد به خصوص مجذوب عظمت کارخانه فیات و تنوع تولیداتش شد. فیات در ایران نماینده داشت. برادران کاشانچی (علی و حسن کاشانچی) فیات ۱۱۰۰ را در ایران مونتاژ می‌کردند اما کلیه قطعات این اتومبیل در ایتالیا ساخته و در ایران به هم وصل می‌شد و چون احمد خیامی مدتی نمایندگی فیات را در مشهد داشت و بردران کاشانچی به او خیلی کمک کرده بودن فکر می‌کرد به راحتی بتواند با آنها سر مونتاژ فیات در ایران کنار بیاید. به خصوص آن که آنها تا این زمان هنوز به وارد کردن «پرس»های مورد نیاز کارخانه برای ساختن تنه اتومبیل و قطعات لازم برای مونتاژ اقدام نکرده بودند و دولت هم به آنها فشار وارد می‌کرد که وضع کارخانه را مشخص کنند. احمد خیامی از ایتالیا به اسپانیا رفت. در آن زمان کارخانه اتومبیل‌سازی فورد آمریکا در اسپانیا اتومبیل‌های کوچکی به نام «فی‌یستا» تولید می‌کرد که اسپانیایی‌ها به آن اتومبیل هزار و یک شب لغب داده بودند علّت این نامگذاری آن بود که گفته می‌شد که این کارخانه در هزار و یک روز ساخته شده است.

خیامی این اتومبیل را هم پسندید و آن را در اولویت قرار داد. خیامی از اسپانیا راهی آلمان، فرانسه، انگلستان، سوئد و آمریکا شد. او از کارخانه‌های اتومبیل سازی فولکس واگن، مرسدس بنز، دکا، پژو، سیتروئن، رنو و کارخانه روتس سازنده اتومبیل‌های هیلمن، آرو، آونجر و جاگوار بازدید کرد و بیش از همه مجذوب فولکس واگن و مرسدس بنز شد. یکی از دوستان و همکاران احمد خیامی که در این سفر او را همراهی می‌کرد می‌گفت : «احمد از این سفر تجربیات فراوانی اندوخت او که تا این زمان فقط در شهر‌های مشهد و تهران اقامت کرده و تعمیرگاه‌ها و کارگاه‌های این دو شهر را دیده بود. از مشاهده کارخانه‌های بزرگ اتومبیل‌سازی اروپا و آمریکا با ده‌ها و صد‌ها هزار کارگر و کارمند چنان به هیجان آمده بود که دائم در حال برنامه‌ریزی بود که در ایران یک کارخانه اتومبیل‌سازی بزرگ تأسیس کند» در بازگشت به ایران اطرافیان خیامی انتظار داشتند اعلام کند که قصد مونتاژ فیات یا فی‌یستا یا ولوو یا یک اتومبیل آلمانی یا فرانسوی را دارد اما وی می‌خواست اتومبیل «آرو» از محصولات کارخانه اتومبیل‌سازی «روتس» انگلستان را مونتاژ کند. «روتس» در آن زمان یک کارخانه اتومبیل‌سازی ورشکسته بود و خیامی در بازدید از آن کارخانه به تولیدات آن از همه کمتر امتیاز داده بود. یکی از دوستان نزدیک خیامی تعریف می‌کرد وقتی ان خبر را شنیدم گفتم : — مگر خودت نگفتی «روتس» یک کارخانه ورشکسته است پس این انتخاب چه معنی دارد؟ او در حالی که در قیافه‌اش اثری از اندوه دیده می‌شود جواب داد: — در زندگی انسان همیشه مختار نیست هر کاری را که می‌خواهد انجام بدهد. بعد بلافاصله اعتماد به نفس خودش را بدست آورد و گفت به زودی خواهی دید من این مدل ورشکسته را به یکی از معتبرترین اتومبیل‌های جهان تبدیل می‌کنم.

اولین کار احمد خیامی بعد از انتخاب اتومبیل انگلیسی آرو برای مونتاژ تأسیس یک شرکت بود. شرکت نام و سرمایه می‌خواست. نامی که او برای کارخانه اتومبیل‌سازی اش انتخاب کرد ایران ناسیونال بود که امروز به ایران خودرو تغییر نام داده است و با آرم یا علامت گردونه‌ای باستانی که به وسیله اسب کشیده می‌شد. امروزه شاید کمتر کسی بداند چرا خیامی این نام را برای کارخانه اتومبیل سازی‌اش انتخاب کرده. یکی از همکاران سابق او در این باره چنین گفت «بعد از شهریور ۱۳۲۰ و اشغال کشور به وسیله متفقین و آزادی فعالیت سیاسی، جوانان هم به سیاست علاقه پیدا کردند، امّا بیشتر آنها به ویژه روشنفکران و افراد وابسته به طبقات محروم جامعه به عضویت حزب توده در آمدند. حزب توده یک حزب دست چپی متمایل به سیاست‌های اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود. امّا احمد خیامی با آن که از طبقات پایین جامعه بود و در جوانی محرومیت‌ها کشیده بود تمایلات ملی گرایانه داشت. به این سبب در شعبه مشهد حزب «ایران» نام‌نویسی کرد و در تمام سال‌های بعد از شهریور ۱۳۲۰ تا بیست و هشت مرداد ۱۳۳۲ که فعالیت احزاب آزاد بود در آن حزب فعالیت می‌کرد و چون جوانی ورزشکار بود و بارها می‌شد او را در صف اول مبارزه بین احزاب و زد و خورد گروه‌های مختلف سیاسی دید. حزب ایران یک حزب کوچک ملّی بود که رهبران و اعضای آن طرفدار دکتر محد مصدق بودند و وقتی نهضت ملی کردن صنعت نفت آغاز شد همگی به عضویت جبهه ملی در آمدند و در حقیقت ستون اصلی جبهه ملی را تشکیل دادند. بعد از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ بسیاری از اعضای حزب ایران گرفتار، محکوم و زندانی شدند امّا احمد مشکلی پیدا نکرد او در زمان جوانی گمنام بود که بین مشهد و تهران فعالیت می‌کرد. بعد از ۲۸ مرداد به کلی از سیاست کناره‌گیری کرد امّا تمایلات ملی گرایانه خودش را از دست نداد به این سبب وقتی برای کارخانه به دنبال اسم می‌گشت نام ایران ناسیونال را انتخاب کرد، ایران به سبب تمایل به حزب ایران و ناسیو نال یا ملی به سبب عضویتش در جبهه ملّی» در مورد اتومبیل هم او نام آرو را نپسندید و تصمیم گرفت برای آن مارک اتومبیل کارخانه روتس یک نام ایرانی انتخاب کند. کلمه آرو در فارسی به معنی «تیر»، «خدنگ» و «پیکان» آمده. او در میان این کلمات پیکان را پسندید. با خواندن این نام انسان کمتر به یاد تیر و خدنگ و نیزه می‌افتد به خصوص که امروز شخص تا نام پیکان را می‌شنود یک اتومبیل در نظرش مجسم می‌شود.

 

کارخانه ایران ناسیونال روز ۱۲ مهرماه ۱۳۴۱ با سرمایه‌ای در حدود ۱۰ میلیون تومان و با هدف مونتاژ و تولید انواع خودرو در خیابان اکباتان تهران متولد شد و از ۲۸ اسفندماه ۱۳۴۲ با تولید اتوبوس شروع به کار کرد. موسسان اولیه این کارخانه آقایان حاج علی اکبر خیامی ، احمد خیامی، محمود خیامی و خانم‌ها مرضیه خیامی و زهرا سیدی رشتی بودند درسال ۱۳۴۵ قراردادی بین شرکت ایران خودرو و تالبوت در مورد مونتاژ و ساخت خودروی پیکان که نام انگلیسی آن هیلمن بود منعقد شد و به طور رسمی با وارد شدن قطعات از تالبوت انگلستان که در آن روزگار زیرمجموعه شرکت کرایسلر آمریکا بود تولید پیکان در اردیبهشت سال ۱۳۴۶ با ظرفیت ۶۰ هزار دستگاه و با حضور مقامات کشورى آغاز شد، این تیراژ به تدریج به ۱۲۰ هزار دستگاه رسید.

در پائیز سال ۱۳۴۶ حسین دانشور از مقامات دربار رژیم شاهنشاهی، از خبرنگاران دعوت کرد تا در مجموعه ایران ناسیونال در جاده کرج به تماشاى اولین اتومبیل ساخت ایران بروند.او در حالی که خودرو پیکان را به همه نشان مى داد اعلام کرد که به زودى کارگران این کارخانه بهترین اتومبیل‌ها را سوار خواهند شد. در سال ۱۳۵۳ خط تولید وانت شکل گرفت، در ۲۷ مهرماه ۱۳۵۳ نیز کارخانه ریخته‌گری و موتورسازی دایر شد تا نسبت به ساخت شش قسمت از موتور پیکان ۱۶۰۰ اقدام کند. شاید دانستن این مطلب جالب است که تولید پیکان پس از یک دهه تولید در انگلستان، در ایران شروع شد. محبوب‌ترین مکان‌هایی که بعد از ایران این خودرو در آن تولید یا فروخته شده است را می‌توان انگلستان و استرالیا دانست.

مدل‌های اولیه پیکان در انگلستان دارای حجم موتور ۱۷۲۵ سی‌سی بود، در سال‌های بعد یعنی سال ۱۹۶۹ مدل دولوکس پیکان که در ایران نیز بسیار مشهور است ساخته شد. بهترین مدل پیکان که در ایران معروف به پیکان اونجر است نیز در سال ۱۹۷۵ ساخته شد؛ تالبوت در آن زمان موتور پرتحرک فورد را بر روی پیکان گذاشته بود. پیکان تا قبل از انقلاب در بیش از شش مدل تولید شد که پیکان استیشن، دولوکس، کار، جوانان برخی از مدل‌های قبل از انقلاب پیکان است.

در روزهاى آغازین کارخانه ایران ناسیونال، با تولید روزانه ۱۰ دستگاه اتومبیل سوارى و ۷ دستگاه اتوبوس و کامیون کار خود را شروع کرد. شاید هیچ کس تصور نمى کرد که این کارخانه در برابر تولید فراوان رقباى خارجى دوام آورد و در حالى که تولید سالانه خودروسازان اروپایى و آمریکایى به چند میلیون مى‌رسد، این محصول نوپا که از محصولات یک شرکت ورشکسته در انگلستان است بتواند در میان ایرانیان جا باز کند و روزهاى شکوفایى را آغاز کند، اما اینگونه شد. پیکان خیلى زودتر از آنچه تصور مى‌شد، به میان مردم آمد و شد خودرو محبوب آنها. مردم ایران سوار پیکان شدند و تاریخ این خودرو آغاز شد. درست ۷ سال بعد این کارخانه در گزارشى با اعلام سرمایه خود شگفتى همگان را برانگیخت. در سال ۱۳۵۳ کارخانه طى گزارشى از وضع کار و سرمایه اعلام کرد که سرمایه‌اش به ۵۷۹ میلیون و ۱۲۵ هزار دلار رسیده. شاید این اندازه توجه مردم به این خودرو اعجاب‌انگیز باشد، اما گویا ماجرا همان بود که احمد خیامى بعد از سفر پرماجرایش به کشورهاى غربى گفت و اینک با گذشت بیش از ۳۵ سال از زمان تأسیس آن شرکت ایران خودرو بزرگترین شرکت خودروسازی کشور می‌باشد که به طور متوسط ۶۵ تا ۷۰ درصد تولید خودرو داخل کشور را به طور دائم به خود اختصاص داده است . شرکت ایران خودرو با تولید ۱۱۱۱۱۱ دستگاه خودرو سواری و وانت در سال ۱۳۷۶ رکورد تولید سی ساله‌ی خود را شکست و علاوه بر آن موفق شد به میزان قابل توجهی کمیت و کیفیت محصولات خود را افزایش دهد.

برنامه بعدی احمد و محمود خیامی تاسیس کارخانه‌ای در خراسان یا زنجان بود. انتخاب خراسان به سبب علاقه این دو برادر به زادگاهشان بود، اما زنجان را به این علت انتخاب کردند که اولا در مسیر جاده ترانزیتی بود و می‌توانست قطعات اتومبیل را بسته‌بندی شده به آن جا بیاورند و مونتاژ کنند. از آن گذشته احمد خیامی با ذوافقاری‌ها و خانواده افشار دوستی داشت و در مورد واگذاری زمین و عرضه نیروی انسانی وعده‌هایی به خیامی داده بودند اما فقط همین نبود. برادران خیامی در کنار مونتاژ اتومبیل سواری، اتوبوس، مینی‌بوس و آمبولانس یکی پس از دیگری موسسات بهداشتی و فرهنگی تازه افتتاح می‌کردند. برای آنکه به فعالیت‌های این دو برادر پی ببریم نام بعضی از کارخانه‌ها و موسساتشان را در اینجا می‌آوریم:

۱- کارخانه لاستیک سازی بریجستون ایران

۲- شرکت پیستون‌سازی ایران

۳- کارخانه پولی رنگ (تولیدکننده رنگ اتومبیل)

۴- کارخانجات رضا در مشهد برای تولید سپر و رینگ اتومبیل (قطعات اتومبیل حال حاضر)

۵- کارخانه جوش اکسیژن در مشهد با سهم ۲۵ درصدی ایران ناسیونال

۶- کارخانه ایدم در تبریز برای تولید موتور

۷- کارخانه فنرسازی در جاده کرج

۸- کارخانه تولید شن ریخته‌گری

۹- کارخانه تولید موتور اتومبیل برای تولید قسمت‌هایی از سیلندر و رینگ و پیستون اتومبیل

۱۰- هنرستان مدرسه صنعتی ایران ناسیونال برای تربیت تکنسین در جاده قدیم کرج

۱۱- هنرستان بزرگ صنعتی مشهد

۱۲- بیمارستان بزرگ در مشهد که نیمه کاره ماند.

۱۳-مرکز مبارزه با سرطان در خیابان کوهسنگی مشهد

۱۴- احداث ۱۲ باب واحد آموزشی در ۱۲ شهر از استانهای خراسان توسط محمود خیامی

۱۵-احداث ۸ باب واحد آموزشی در شهر مشهد به نام امام هشتم توسط محمود خیامی

۱۶- شروع احداث ۱۱۰ واحد آموزشی روستایی به نام محمودیه در خراسان

در اواخر سال ۱۳۵۱، زمانی که همه جا صبحت از موفقیت‌های برادران خیامی بود یک خبر باعث حیرت محافل اقتصادی شد. خبر این بود : «برادران خیامی بعد از سالها همکاری، از هم جدا شدند» . اما آنچه این خبر را عیجیب‌تر می‌کرد آن بود که کارخانجات اتومبیل‌سازی پیکان، اتوبوس‌سازی، مرسدس بنز به احمد برادر بزرگتر که موسس این تشکیلات عظیم بود نرسید بلکه سهم محمود برادر کوچکتر شد. احمد خیامی نیز با پولی که از ایران ناسیونال برایش مانده بود، ابتدا تعداد زیادی از سهام بیمه آسیا را خرید و سپس یک کارخانه مبل‌سازی به نام مبلیران تاسیس کرد. او بعد از آن فروشگاه‌های زنجیره‌ای به نام‌های فردوسی، کوروش(قدس کنونی) و فروشگاههایی در تهران و مشهد تاسیس کرد. محمود خیامی هم که حالا صاحب اختیار مطلق ایران ناسیونال شده بود توانست کار را توسعه دهد. اولین بیلان رسمی که بعد از جدایی دو برادر در بهار ۱۳۵۴ منتشر شد حاکی از موفقیت‌های کم نظیر ایران ناسیونال بود و نشان می‌داد که به صورت بزرگترین کارخانه صنعتی کشور در آمده است. به موجب آمارها، فروش تولیدات ایران ناسیونال در سال ۱۳۵۳ به ۹/۱ میلیارد تومان رسید و دارایی‌اش متجاوز از یک میلیارد تومان بود. این دارایی برای کارخانه‌ای که ۷ سال قبل با سرمایه‌ای بین ۱۰ تا ۴۰ میلیون تومان آن هم به صورت زمین و ماشین‌آلات تاسیس شده بود یک معجزه به حساب می‌آمد. فقط مالیاتی که کارخانه به دولت پرداخته بود، ۹/۲۵ میلیون تومان بود. فعالیت محمود خیامی به این حد محدود نمی‌شود. او مبلغ هنگفتی برای ساختن اتومبیل برقی سرمایه‌گذاری کرده بود و مشغول مذاکره با کارخانه مرسدس بنز آلمان برای مونتاژ مرسدس بنز ۱۷۰ هم بود. علاوه بر این‌ها تلاش می‌کرد برای صادرات پیکان و اتوبوس مرسدس بنز بازارهایی در اروپای شرقی و کشورهای همسایه پیدا کند. صادرات این اتومبیل‌ها و اتوبوس‌ها با وجود آن همه سر وصداها مقرون به صرفه نبود، چون قطعات آنها را با ارز معتبر وارد می‌کردند و بعد از مونتاژ در داخل کشور در مقابل ارز نامعتبر شوروی و اروپای شرقی یا معامله پایاپای با کالاهای نامرغوب کشورهای سوسیالیستی صادر می‌کردند. به همین سبب بعد از مدتی به عنوان آن که کارخانه جوابگوی تقاضاهای داخلی نیست جلو صادرات اتومبیل و اتوبوس گرفته شد اما فعالیت ایران ناسیونال در زمینه‌های دیگری ادامه یافت.

احمد و محمود خیامی هر دو پرکار و سختکوش بودند. در نظر احمد بین کارفرما و کارگران تفاوتی وجود نداشت. محمود هم بدون تردید یکی از پرکارترین افراد در تشکیلات ایران ناسیونال بود. او اغلب روزها قبل از کارکنان و کارگران می‌آمد و بیشتر روزها بعد از کارگران و کارمندان می‌رفت. هر دو برادر به شدت مذهبی بودند با این تفاوت که احمد اهل تساهل و تسامح بود، اما محمود همه اصول و فروع دین را به جا می‌آورد. احمد در ساختن مساجد کمک می‌کرد، محمود در شمال خانه‌اش، زمینی را به ساختن حسینیه اختصاص داده بود که در تمام روزهای مذهبی و اغلب جمعه‌ها مراسمی در آنجا برپا می‌شد که اهل محل و بعضی از رجال شرکت می‌کردند. احمد و محمود خیامی هر دو اهل عرفان و درویش مسلک بودند و با وجود داشتن آن همه ثروت و شهرت متواضع و خاکی بودند. هر دو در کارهای خیر پیشقدم بودند. محمود هنوز برای ساختن مدرسه از انگلستان به مشهد پول می‌فرستد. در آغاز ارتباط احمد با مقامات دولتی سبب می‌شد که مشکلات کارخانه زودتر حل شود. در آن ایام محمود بیشتر به کارهای داخلی می‌پرداخت اما از سال ۱۳۵۲ که صاحب اختیار کارخانه شد نوبت ایجاد رابطه به او رسید. چیزی که باعث تعجب می‌باشد، این است که هر دو برادر اهل مطالعه و شیفته ادبیات بودند. دکتر ایرانی در سفری که به انگلستان سفر کرد یک دوره شش جلدی تاریخ ادبیات اثر دکتر ذبیح ا… صفا برای محمود خیامی سوغات می‌برد. محمود با دیدن کتاب می‌گوید «من آن را خوانده‌ام . درباره بعضی از مطالب آن نظریاتی دارم که مایلم روشن شود» همچنین محمود خیامی نامه‌ای به دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن می‌نویسد و آمادگی خویش را برای کمک به بنیاد تحقیق و توسعه فردوسی و شاهنامه اعلام می‌کند.

محمود خیامی از بازیکنان قدیمی تیم شاهین بود. علاقه محمود به فوتبال آن قدر بود که همه مسابقات فوتبال کشور و مسابقات مهم تیم‌های خارجی را پیگیری می‌کرد. کارخانه اتومبیل‌سازی روتس (سازنده اتومبیل پیکان) که از این علاقه آگاه بود هر وقت مسابقه مهمی بین تیم‌های معروف برگزار می‌شد برای او بلیت هواپیما، بلیت جایگاه مخصوص مسابقه و رزواسیون هتل می‌فرستاد و محمود خیامی یکی و دو روز به سفر می‌رفت و مسابقات را از نزدیک تماشا می‌کرد. عده ای از دوستان و همکاران محمود خیامی که عشق و علاقه او را به فوتبال دیدند او را تشویق کردند که ایران ناسیونال هم یک تیم فوتبال تاسیس کند. فریدون معاونیان، مهندس معمار صاحب نام که از آغاز با خیامی‌ها همکاری داشت و قسمت اعظم کارخانه‌های ایران ناسیونال و کارخانه‌های جنبی را در تهران، مشهد و اصفهان ساخته در این باره می‌گوید «ما به محمود خیامی گفتیم بیشتر باشگاههای فوتبال معروف اروپا متعلق به کارخانه‌های اتومبیل‌سازی هستند. مانند: یونتوس، فیات ، روتس ، فولکس واگن و…. محمود که به فوتبال علاقه زیادی داشت پیشنهاد را پذیرفت و ایران ناسیونال باشگاه اقبال را که به وسیله صنعتکاران و تاجیک قهرمانان سابق تاسیس شده بود، خریداری کرد و به توسعه آن پرداخت و به این ترتیب تیم پیکان به وجود آمد» اما موفیقت پیکان که حتی زمانی قهرمان کشور شده بود وقتی به اوج رسید که ستارهای تیم شاهین بعد از انحلال آن تیم صاحب نام به پیکان پیوستند.

داستان زندگی ثروت , موفقیت , بیوگرافی , میلیاردر شدن سید علی اکبر خیامی

احمد خیامی بعد از انقلاب به تورنتو می‌رود. او سپس برای معالجه سرطان خود عازم لوس‌آنجلس می‌شود. او قصد داشت کارخانه‌ای در مشهد تاسیس کند. در این زمان با وجود رسیدن به هفتاد سالگی و ضعف جسمی ناشی از بیماری با شور و نشاط جوانی کار می‌کرد. احمد خیامی در این زمان در یک آپارتمان کوچک دو اتاقه در لس آنجلس زندگی می‌کرد که با خانه سی و هفت هزار متری و دریاچه و جزیره اش در تهران قابل مقایسه نبود. یکی از دوستانش که چند روز قبل از مرگش با او دیدار کرده بود درباره این دیدار می‌گفت: «شنیده بودم ریه‌اش کار نمی‌کند، کبدش کار نمی کند، دچار سیروزی کبدی شده و ریه‌هایش حالت اسفنجی پیدا کرده. ظاهرش هم با آن صورت تکیده، چشم‌های گود افتاده و جسم ضعیف از پیشرفت بیماری خبر می‌دهد. اما بر خلاف جسم ضعیف روحیه‌اش قوی بود. در این حال او شروع به یادآوری خاطرات گذشته کرد، ایامی که روزها به ماشین‌شویی می‌پرداخت و شبها بزرگترین آروزیش آن بود که به سینما برود اما چون پول خریدن بلیت را نداشت هر بار به نوعی خودش را به سالن سینما می‌رساند. گاهی پنهانی از در خروجی به داخل سالن می‌رفت و گاهی هم بلیت می‌خرید . یک بار که موفق نشده بلیت بخرد به بلیت فروش می‌گوید که مادرش سخت بیمار است و به او گفته‌اند دکترش به این سینما آمده اگر او را بر بالین مادر نبرد ممکن است مادرش بمیرد. بلیت‌فروش دلش به رحم آمده و او را به این بهانه به سالن می‌رود و فیلم را تا آخر تماشا می‌کند» احمد چند روز بعد شب می‌خوابد و دیگر بلند نمی‌شود. مراسم خاکسپاری احمد خیامی در مموریال پارک ، گورستان ایست وود لس آنجلس در حضور چند تن از دوستان و خویشاوندانش برگزار شد. خبر درگذشت او خیلی زود به ایران می‌رسد، کارگران کارخانه ایران خودرو و کارخانه‌های دیگر و فروشگاه‌های قدس مراسم متعددی به تلافی مراسم ساده امریکا به یاد او برپا می‌کنند. عده‌ای از کارگران تازه این موسسات که این همه تجلیل را نمی پسندیدند به عنوان آنکه او یک سرمایه‌دار طاغوتی بود تصمیم گرفتند مراسم را به هم بزنند. یکی از کارکنان قدیمی ایران ناسیونال با بیان جمله ای از یک نویسنده آنها را آرام کرد. او گفت «هیچ کس به مرده حسادت نمی کند به خصوص اگر مانند ما کارش را با کارگری شروع کرده و مانند هر کارگری ساده وغریبانه به خاک سپرده شده باشد»

محمود نیز اکنون در انگلیس زندگی می‌کند. وی در تیرماه ۱۳۸۲ در همایش بزرگ صنعت ومعدن خراسان به عنوان پیشکسوت نمونه صنعت معرفی شد. ایشان در حال حاضر سرپرست هیات امنای دانش‌نامه ایرانیکا در شهر نیویورک بر عهده دارد و در نیوجرسی نمایندگی فروش بنز را دارد.

 

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

سرگذشت شاهرخ ظهیری

شاهرخ ظهیری در سال ۱۳۰۹ در شهر ملایر متولد شد. او در خانواده‌ای متوسط در ملایر زندگی می‌کرد و  پدر شاهرخ اهل ملایر و مادر او اهل تهران بود. شغل پدرش کشاورزی بود. شاهرخ ظهیری تا سن ۲ سالگی در ملایر زندگی می‌کرد و بعد از آن به تهران رفت و حدوداً دو سال در تهران زندگی کردند. بعد از آن پدر آقای ظهیری در اداره دارایی قم به عنوان رئیس استخدام شد و شاهرخ به همراه خانواده‌اش از سن ۴ سالگی به مدت ۱۲ سال در شهر مذهبی قم ساکن بودند. پدر او خیلی زود فوت کرد و او به عنوان پسر ارشد مسوول اداره خانواده شد. تحصیلات شاهرخ ظهیری در مقطع دیپلم به اتمام رسید و او به استخدام فرهنگیان در آمد و معلم شد. شاهرخ ظهیری همزمان با معلمی وارد دانشگاه شد و لیسانس حقوق قضایی گرفت و از معلمی به دبیری ارتقا رتبه داد.

شروع کار دیگر در کنار معلمی

کار معلمی از نظر درآمدی، ذهنی و روحی شاهرخ ظهیری را راضی نمی‌کرد. آقای ظهیری تصمیم گرفت که در کنار تدریس، کار دیگری را نیز شروع کند، لذا تحصیل دار یک کارخانه پارچه‌بافی شد. صبح‌ها در آنجا کار می‌کرد و عصرها در دبیرستان درس می‌داد. کم‌کم به لحاظ صداقتی که داشت و در کار بازاریابی و فروش خبره بود، مورد توجه صاحبان کارخانه قرار گرفت و پس از این‌که کار کارخانه افزایش یافت و به رشته‌های دیگر چون واردات ماشین‌آلات کشید، به عنوان مدیر فروش کارخانه انتخاب شد. او به خاطر فروش بالایی که داشت و صمیمانه کار می‌کرد، توانست در بین سایر شرکت‌ها شناخته شد.

شاهرخ ظهیری

تأسیس شرکت مهرام

در آن زمان مهدی بوشهری شوهر اشرف، خواهر شاه معدوم به همراه اسدالله علم وزیر دربار و چند نفر دیگر گروهی تحت عنوان ماه داشتند که صاحب شرکت‌های متعدد در رشته‌های گوناگون از جمله ماه یار، مه‌کشت، ماه سال و… بود.

شاهرخ ظهیری مدیر شرکت مه‌کشت شد که کار تجارت و واردات تراکتور و کمباین را داشت. کمی بعد به خاطر باند بازی‌های قدرت قرار شد بوشهری از شرکت خارج شده و شرکت منهل شود. آقای ظهیری در فکر تأسیس یک شرکت مرتبط با صنایع غذایی بود و نام آن را نیز انتخاب کرده بود که کارگروه ماه به هم خورد. بعد از آن او تصمیم گرفت ایده تأسیس این شرکت را خود دنبال کند و همراه یک شریک دیگر در سال ۱۳۴۹ مهرام را با یک میلیون تومان سرمایه تأسیس کرد. شاهرخ ظهیری در این باره می‌گوید: «واقعاً به آن روزها که نگاه می‌کنم، می‌بینم این موفقیت مرهون چه درس‌ها از بزرگان بازار و تجارت و چه سختی‌های طاقت‌فرسا و بویژه صحت فکر و عمل، صداقت و راستی، پشتکار و خلاقیت است.»

بزرگ‌ترین خلاقیت آقای ظهیری با مهرام تولید سس مایونز است. شاید باور نکنید اما آن زمان کسی نمی‌دانست مایونز چیست، چگونه خورده می‌شود و در چه مواردی مصرف می‌شود.

برای شروع کار مهرام مثلاً ما سراغ تولید رب گوجه‌فرنگی که همگان می‌شناختند نرفتیم. شاهرخ ظهیری خلاقیت ایجاد کرد تا یک فرهنگ غذایی جدید در کشور درست شود، تا جایی که هنگام جنگ تحمیلی سس مایونز بازار سیاه پیدا کرد!

اوایل کار کسی اصلاً سس مایونز را تحویل نمی‌گرفت و آن‌ها برای جا انداختن آن روش‌های جدید بازاریابی ابداع کردند که یکی از آنها خرید کاذب بود. او ۴۰ ـ ۳۰ نفر از مرد و زن و بچه و پیرمرد را استخدام کرده بود که به مغازه‌ها بروند و سس مایونز بخرند. آقای ظهیری خود سس‌ها را می‌خرید و دوباره کارتن می‌کرد و به مغازه‌ها می‌فرستاد. با این کار او ۵۰ درصد تولید را خود آقای ظهیری می‌خرید و ۵۰ درصد دیگر را مغازه‌دارها می‌فروختند. اما این کار برای فروش محصولات کارخانه کافی نبود. مغازه‌دار باید علاقه‌مند به فروش کالای او می‌شد.

شاهرخ ظهیری

آقای ظهیری راه دوم را انتخاب کرد و از ویزیتورهایش خواست تا از تاریخ تولد مغازه‌دارها را که اکثراً آذری‌زبان بودند، اطلاعات کسب کنند. بعد از آن او براساس تاریخ تولد مغازه دارها تعدادی کارت‌تبریک چاپ کرد و با یک سبد گل برایشان فرستاد. مغازه دارها از این کار آقای ظهیری بسیار خوشحال می‌شدند. آن‌ها به کارخانه تولید سس مهرام تماس می‌گرفتند و احساس قدردانی و خوشحالی خود را بیان می‌کردند. در نتیجه کم‌کم فروش سس مایونز در ایران افزایش یافت.

شاهرخ ظهیری روزهای سخت، پرکار، پرهیجان و پرباری را گذراند و تجربه‌های زیادی آموخت. او از ورشکستگی و بی‌چیزی شروع کرد و از صفر بالا آمد.

صادرات محصولات مهرام به آمریکا

داستان صادرات محصولات کارخانه مهرام به آمریکا نیز شنیدنی است. در آن زمان، ایران درگیر تحریم ایالات متحده بود. به همین دلیل آقای ظهیری ناچار بود که محصولات خود را از طریق دوبی به آمریکا صادر کند. محموله صادراتی او در طی ۱۵ روز با کشتی از دوبی به آمریکا می‌رسید. یکی از حامیان آقای ظهیری در آن زمان، آقای نهاوندیان معاونت وزارت بازرگانی سابق بود که او را تشویق می‌کرد تا به هر مقدار که می اتواند محصولات مهرام را به آمریکا و کانادا صادر کند. محموله‌های صادراتی مهرام در بندر لس آنجلس در غرب آمریکا از کشتی تخلیه و از آنجا میان فروشگاه‌های معتبر آمریکا توزیع می‌شد و مشتریان پروپاقرصی نیز در آن کشور داشت.

پیشرفت آقای شاهرخ ظهیری از زبان خود

من درس‌ها گرفتم و این درس‌ها را به کار بستم. من صداقت و درستی را از کف بازار یاد گرفتم. یادم نمی‌رود. برای کارخانه پارچه درخشان یزد پنبه می‌خریدم. من به عنوان تحصیل دار کارخانه می‌رفتم تا پول پنبه را بدهم.

یک روز من در کنار پدر آقای لاجوردی (همان لاجوردی که گروه صنعتی بهشهر را تأسیس کردند) و برای اولین بار در کشور از پنبه روغن گرفتند، بودم تا چک پنبه‌ها را بدهم. داشتم چای می‌خوردم که یکی از دلال‌هایی که برای ایشان کار می‌کرد، آمد و گفت: «حاج‌آقا من پنبه‌های دیروز را یک تومان گران‌تر فروختم و چک هم گرفتم.» ایشان گفت: «کدام پنبه؟» دلال گفت: «همان پنبه‌ای که شما دیروز به حاج محسن‌آقا فروختید.» ایشان گفت: «آن را که فروختم.» دلال گفت «می‌دانم. اما چک آن را گرفتید؟ پول گرفتید؟ امضایی چیزی کردید؟» ایشان گفت: «خیر.» دلال پاسخ داد: «حاج‌آقا شما که فقط حرف زدید. اما من برایتان چک هم گرفتم.» آقای لاجوردی گفت: «وقتی حرف می‌زنی، حرف یعنی چک، یعنی امضاء. یک تومان که ارزش ندارد. شما بگو صد میلیون تومان. نه! من قبلاً آن را فروخته‌ام، برو پسش بده.»

حالا تصور کنید من یک جوان ۲۴ ـ ۲۳ ساله از ایشان چه درس خوبی گرفتم. این‌گونه بود که من شروع به ترقی کردم، طوری که در سال ۷۵ که سهامی عام شدیم، حدود یک میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان سود انباشته داشتیم و کامیون از خط تولید به محل فروش می‌رفت و در عین حال یک واحد ما به ۷ کارخانه در کشور تبدیل شد و نخستین صنعت غذای ایران شدیم.

شاهرخ ظهیری

تمام این موفقیت‌ها با دست، سرمایه و دشواری‌های بسیاری به دست آمد. الان که به این موقعیت رسیده‌ام، صادقانه بگویم: «رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند».

آقای ظهیری خطاب به دیگران می‌گوید:

«پول هیچ سعادتی نمی‌آورد دوست من. چند خواهی تن را برای پیرهن / تن رها کن تا نخواهی پیرهن. من یک میلیاردر بااصالت هستم. تمام دارایی من، آبرو و حرمتی است که دارم، چون کلاه سر کسی نگذاشتم، مال کسی را نخوردم، تقلب نکردم و دروغی نگفتم. من ماهیت وجودی خودم را حفظ کردم، اما شک ندارم که هدفم از ابتدا پولدار شدن بود و این که از معلمی برای مادر، خواهر، برادر و خودم زندگی بسیار خوبی درست کنم که کردم. اما وقتی به قله پول رسیدم، دیدم اینجا خبر آنچنانی نیست و آنچه بر جای می‌ماند خوبی، پاکی و صداقت است که ثمره عمر من محسوب می‌شود، نه پول، نه پول و نه پول.»

رازهای موفقیت شاهرخ ظهیری

راز موفقیت شاهرخ ظهیری در ۳ چیز خلاصه می‌شود. این سه چیز شامل موارد زیر هستند:

  • صداقت
  • مقاومت
  • پشتکار

راه حل بسیاری از مشکلات کار و زندگی ابتکار وخلاقیت است وگرنه کسی با اتکا به سرمایه و امکانات مادی کارافرین نمی‌شود و اگر هم که کارافرین بشود یقیناً کارافرین موفقی نخواهد شد.

پایان کار آقای ظهیری در شرکت مهرام

بعد از پایان جنگ تحمیلی، مشکلات اقتصادی به گونه‌ای دیگر بر سر جامعه صنعتی ایران خراب شد. بانک مرکزی در آن زمان اعتبارات شرکت‌های خصوصی را تا ۵۰ درصد کاهش داد و به این ترتیب واحدهای تولیدی بخش خصوصی برای خرید و تأمین مواد اولیه با مشکل مواجه شدند. شرکت مهرام نیز که تا پیش از این در قالب سهامی خاص فعالیت می‌کرد، به ناچار به سهامی عام تبدیل شد و با ورود ۵۰ درصد سرمایه شرکت به بورس جان تازه‌ای گرفت.

شاهرخ ظهیری

شاهرخ ظهیری در آن زمان بود که دیگر توان اداره مهرام را در خود ندید. بالارفتن سن و بیماری قلبی او باعث شد که از مدیریت شرکت مهرام کناره گیری کند. با این حال پایگاه دیگری برای ادامه فعالیت ظهیری فراهم بود. او در زمان اداره مهرام همکاری مستمری با اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران داشت و همزمان با برگزاری اولین دوره انتخابات اتاق به عضویت هیات نمایندگان پارلمان بخش خصوصی درآمده بود.

شاهرخ ظهیری بیش از ۳۰ سال است که عضو اتاق بازرگانی تهران است و طی دو دوره اخیر در سمت عضو هیات رئیسه اتاق تهران و به عنوان خزانه دار اتاق تهران مشغول به فعالیت است.

سخن پایانی

برای شهروندانی که نزدیک به سه دهه محصولات غذایی مهرام را مصرف می‌کنند جالب است بدانند که بنیانگذار این کارخانه غذایی چه کسی بوده است. شاید برای شما نیز جذاب باشد که بدانید چه کسی با فرستادن شاخه گل و کارت تبریک در روز تولد فروشندگان محصولات مهرام، سعی در شناخت محصولات کارخانه‌اش در بین مارک‌ها و برندهای مختلف داشت.

شاید بعد از گذشت چندین سال برایتان جالب باشد که چه کسی با خرید کارخانه سرکه از پسر پهلوی اولین سس را وارد سفره‌های مردم عزیز ایران کرد. شاهرخ ظهیری، این کار آفرین موفق، در روز 26 فروردین سال 98 به خاک سپرده شد. یادش گرامی و روحش شاد.

 

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

حاج رضا علاءالدين

بیوگرافی حاج رضا علاءالدين

حاج رضا علاءالدين صاحب پاساژ علاءالدین (اصلی‌ترین بازار موبایل در ایران) است. حاج رضا علاءالدين، پسر بزرگ خانواده حاج ناصر علاءالدین است. او در رشته ریاضی تحصیل کرده است. علاءالدین نام  خود را بر ملك خود نهاده است. «ناصر علاءالدين» پدر او، از ابتداى دهه ۵۰ در تقاطع خيابان جمهورى و حافظ كاسب بوده و یک فروشگاه پلاستيك فروشى داشته است. او در سال ۵۳ حدود هزار متر از فضاى كنونى پاساژ علاءالدین را خریداری کرد. ما در سایت کامپرو به معرفی ای کارآفرینان بزرگ خواهیم پرداخت.

پاساژ علاءالدین

پس از تهيه نقشه و طى مراحل قانونى از ابتداى سال ۷۴ تخريب و ساخت مجموعه علاءالدین شروع شد. اين ساخت و ساز ۴ سال به طول انجامیده و از سال ۷۸ تا ۷۹ آرام آرام و فاز به فاز واگذاری‌ها آغاز شد و در نهایت ۱۱ طبقه با حدود ۱۱۰۰ مغازه در سه فاز در این پاساژ واگذار شده است.

امروزه این مجموعه به چنان شهرتى دست يافته است كه كمتر كسى هنگام صحبت از موبايل، مجموعه علاءالدین را نمی‌شناسد. پاساژ علاءالدين بورس اصلى گوشى موبايل در تهران و به تبع آن در ايران است. نبض گوشى موبايل در آنجا مى زند. آنچه علاء‌الدين را از ديگر پاساژها متفاوت كرد نحوه مديريت مالك اصلي اين مجموعه است. «علاءالدين» بازار منطقه را در دست گرفته و نمونه‌ای از يك مجموعه موفق محسوب می‌شود.

حاج رضا علاءالدين

نظام مالى کاسب‌های پاساژ

اكثر شرکت‌های بزرگ موبايل سازى، در پاساژ علاءالدین دست کم یک دفتر و نمایندگی دارند. در و دیوارهای پاساژ تأسیس شده توسط آقای حاج رضا علاءالدین از درون و از بيرون، پر از تبليغات خرید و فروش موبایل است. البته این موضوع خاصيت بازار است كه از نئون تا بيلبورد براى معرفى جنس نو و تازه استفاده كنند. این پاساژ دارای مغازه‌های كوچك اما زياد است.

حاج رضا علاءالدین درباره نظام مالى کاسب‌های پاساژ می‌گوید: «اينجا کاسب‌ها، سود كم می‌گیرند ولى در عوض زياد می‌فروشند. اين يك نوع انتخاب استراتژى براى فتح بازار است.»

وى اعتقاد دارد كه پاساژ قشنگى نمی‌خواهد؛ قشنگى بايد در رفتار و برخورد کاسب‌ها باشد. او می‌گوید: «فرد بايد كاسب خوشنام و درستى باشد. ما اين مجموعه را به آدم‌های سالم و صادق فروختيم و از آنها استفاده كرديم. براى ما مهم است كه چه كسى مغازه‌های ما را می‌خرد. ما براى اين كه اين مجموعه راه بيفتد مغازه‌ها را به افراد جوان و جوياى كار با شرايط ۴۰ تا ۶۰ ماه قسطى واگذار كرديم».

رونق بازار موبايل ايران در پاساژ از زبان حاج رضا علاءالدین

آقای علاءالدین در طی مصاحبه‌ای گفت: «براى اين كه اين بازار راه بيفتد و رونق بگيرد، خون دلها خورديم و رنج‌ها كشيديم. اين طورى نبوده كه همه چيز حاضر و آماده باشد. پاساژهای زیادی در اين منطقه ساخته شده‌اند، ولى هيچ كدام نتوانسته‌اند به جايگاه و اهميت علاءالدين برسند. در پیشرفت این مجموعه، به جز تبليغات، حسن خلق کاسب‌های پاساژ هم اهميت داشته است. ما تلاش كرديم مشتری‌هایی كه به علاءالدين می‌آیند، راضى از این جا بروند. در مجموعه ما اگر اختلافى بين كاسب با مشترى پيش بیاید، ما آن را به خوبی حل و فصل می‌کنیم. ما محلى را در نيم طبقه پاساژ براى حل و فصل اختلاف بين مشترى و كاسب راه اندازى كرديم. اين محل با مديريت ما و با همكارى کاسب‌های خوشنام پاساژ اداره می‌شود. ما تا کنون توانسته‌ایم، بسيارى از مشكلات پيش آمده را به خوبى حل و فصل کنیم و اكثراً به نفع مشترى تصميم گرفته‌ایم تا مردم راضى از اين جا بروند و آوازه‌ی خوش نامی مجموعه علاءالدین همه جه بپیچد».

حاج رضا علاءالدین حتی ۳ طبقه پاركينگ مجتمع علاءالدين را تبديل به مغازه كرده است و در این باره می‌گوید:

«پاركينگ اينجا بلااستفاده بود، ضمن اين كه از ابتدا قرار ما با شهردارى هم همين بود. با اين حال طبق قانون شهرسازى به دليل نزديكى در ورودى پاركينگ به تقاطع نمی‌توانستیم از آن بهره بردارى كنيم. لذا مقرر شد كه از اين فضا به نحو ديگرى استفاده شود كه با توافقات صورت گرفته تبديل به مغازه شد».

برنامه‌های آینده حاج رضا علاءالدین برای پاساژ علاءالدین

حاج رضا علاءالدین تصمیم دارد كه ۱۰ پاساژ مشابه در ۱۰ نقطه تهران بسازد و هر كدام را به يك صنف و كالا اختصاص دهد تا قطب تجارى خاص كالا در تهران و ایران ايجاد شود. اميدواريم مسوولان با سهل نمودن شرايط براى كارآفرينان و ايجاد امكانات سرمايه گذارى باعث توليد و كارآفرينى بيشترى در این زمینه‌ها شوند.

حاج رضا علاءالدين

شایعه ارتباط حاج رضا با افراد خاص

حاج رضا علاءالدين در پاسخ به این پرسش که: «در بازار شايع شده است که شما به فرد خاصى «وصل» هستيد، به همین دلیل به این صورت پیشرفت می‌کنید. آيا درست است؟» می‌گوید: «نه والله. من جز خدا به كسى وصل نيستم و با هيچ فرد و گروهى هم كه جزو مردان سياسى كشور باشند، مراوده و بده بستان ندارم.

من فقط از رئيس پاسگاه منطقه درخواست كردم كه يك باجه و كيوسك پليس زير پل بگذارند تا اين منطقه كه مورد رجوع خانواده‌ها و مردم است، با امنيت بيشترى مواجه باشد. ضمن آن كه اين محل به دليل اين كه کاسب‌های فراوانى دارد و حجم قابل توجهى پول جابه جا می‌شود، نيازمند امنيت بيشترى است كه پليس در اين زمينه می‌تواند يار و كمك رسان كسبه و مردمى باشد. ما فقط پول و هزينه نصب كيوسك پليس را پرداخت كرديم، همین.»

ایجاد شغل

پاساژ علاءالدين روزانه براي حدود هفت هزار خانوار به طور مستقيم و براي سه برابر اين تعداد به طور غيرمستقيم شغل ايجاد كرده است. همچنین اين مجموعه سبب شده است تا فعاليت‌هاي خدماتي بسياري در اين زمينه رونق بگيرند. طي برآوردي از سوي كسبه روزانه ۳۰ هزار نفر از اين مجموعه منتفع مي‌شوند.

حق خرید و فروش فقط با حاج رضا علاءالدين

هيچ مغازه‌داري بدون اجازه حاج رضا علاءالدين حق خريد و فروش ندارد. او خود خريدار و فروشنده اصلي است. مالكي كه به هيچ‌كس «مالكيت» واگذار نكرده و همه‌ی مغازه دارها سرقفلي ‌نشين او هستند. به موجب قانون سرقفلی، هیچ مغازه داری در پاساژ علاء الدین صاحب تمام و کمال مغازه خود نیست و باید برای فروش یا اجاره از صاحب اصلی آن اجازه بگیرید. همچنین تمام مغازه‌های سرقفلی باید به مالک، اجاره مشخصی بدهند.

حاج رضا درمورد هزینه سرقفلی می‌گوید:

«اين پول ماهيانه ۳۰ تا ۴۰ هزارتومان است كه ما آن را کاسب‌ها نمی‌گیریم، ما فقط از كسانى كه اقساطشان تمام شده و سند رسمى برايشان صادر شده است، حق شارژ و اجاره می‌گیریم».

رقیب جدی بازار علاء‌الدين

این ماجرا از آنجا شروع شد كه خانواده انصاری كه صاحب و مالك بازار مبل ایران هستند؛ پاساژی را كمی پایین‌تر از پاساژ معروف علاء‌الدین در تقاطع جمهوری و حافظ راه‌اندازی كردند و نامش را «بازار موبایل ایران» گذاشتند. همین نام خود كفایت می‌كرد كه علاء‌الدین احساس خطر كند، ولی وقتی انصاری با حجم تبلیغات گسترده و ارائه خدمات جدید در نحوه مدیریت پاساژ به میدان آمد، رسماً دو طرف روبه‌روی هم قرار گرفتند.

حاج علی انصاری ۲۰۰ متر پایین‌تر از پاساژ علاء‌الدین مجموعه شیك و مدرنی را افتتاح كرد كه با ۱۸۰ مغازه در پنج طبقه خواهان جذب كاربران حوزه گوشی تلفن همراه بوده است. در این بازار فروشندگان علاوه بر موبایل، به فروش كامپیوتر و لوازم صوتی و تصویری نیز پرداخته‌اند. ایجاد یك رستوران شیك و مدرن و راه‌اندازی یك شهربازی در این مجموعه و پاركینگ‌های اختصاصی فراوان موقعیتی را ایجاد كرده كه مشتری در فضا و شرایط بهتری به دنبال كالای مورد نظر خود بپردازد. خانواده انصاری – هفت برادران – در راه‌اندازی پاساژهای اختصاصی وارد شده‌اند و همه آنها را با نام «ایران» همراه می‌كنند. نام خاصی كه به دلیل نبود قانونی مشخص برای به‌ كارگیری اسامی خاص، روی پاساژهای ساخته شده توسط برادران انصاری خودنمایی می‌كند.

این گونه شد که رقیبی جدی در مقابل مجموعه علاءالدین قرار گرفت.

ارتباط حاج رضا علاءالدين با خانواده

حاج رضا علاءالدين درباره چگونی روابطش با خانواده می‌گوید: «از كودكى در خانواده به ما آموختند كه روى پاى خودمان بايستيم و كار و تلاش كنيم. احترام به خانواده براى ما خيلى مهم است. پدر و مادرم، همه چيز من هستند. اصلاً اگر آدم به جايى برسد، به خاطر دعای خیر و پشتيبانى پدر و مادر است. من با پسرم و فرزندانم دوستم. آن‌ها هم تلاش می‌کنند كه خانواده خوبى داشته باشيم».

حاج رضا علاءالدين

کلام پایانی

ورود به زندگی شخصی افراد صاحب نام در عرصه سرمایه داری ایران سخت است. تجار صاحب نام، با تجربه و کارکشته ایرانی هنوز که هنوز است، از دیده شدن هراس دارند و به خبرنگاران رسانه‌ها روی خوش نشان نمی‌دهند. آن‌ها هر چقدر که متشرع باشند و به هر میزان که از راه قانونی و شم اقتصادی بالایشان کسب درآمد کرده باشند، اما باز هم از یک چیز می‌ترسند: «این که در معرض قضاوت مردم قرار بگیرند؟» چرا که در شرایط عادی عرف تفکر اجتماعی اکثر ما بر این است که هیچ کسی از راه عادی نمی‌تواند درآمد مولتی میلیاردی کسب کند.

دشواری راه رسیدن به سرمایه سالم و مشروع باعث می‌شود که بسیاری از مردم در مواجهه با چهره‌های سرشناس حوزه کار و سرمایه بپرسند: «از کجا آورده است؟» و قانع کردن همه افکار عمومی در این مسیر سخت و دشوار است.

اگر همینطور چشمی هم بخواهید حساب کنید، فکر می‌کنید ۱۱۰۰ واحد تجاری بازار علاءالدین، چقدر ارزش دارد؟ هزار میلیارد تومان؟ دو هزار میلیارد تومان؟ ۵ هزار میلیارد تومان؟ ۱۰ هزار میلیارد تومان؟ عددش زیاد مهم نیست، مهم این است که این همه واحد تجاری در قلب پایتخت ۱۰ میلیونی که ۴۰-۳۰ میلیون شهروند دیگر از کل کشور چشم به آن دوخته‌اند، «خیلی» می‌ارزد. تقریباً روزانه ۱۰ ها میلیارد تومان گردش مالی در این پاساژ اتفاق می افتد؛ چرا که هر روز بیش از ۳۰ هزار بازدیدکننده دارد. حالا فکر می‌کنید که حاج رضا علاءالدین که فرد متشرع، قانونمند و بدون وابستگی به دستگاه‌های مختلف است و از رانت خاصی هم برخوردار نیست؟ چرا هنوز وقتی تنها برای یک بار روبروی خبرنگاری قرار می‌گیرد، باز هم ابا دارد که بگوید رقم دقیق دارایی‌اش چقدر است؟ به نظرم تنها دلیلش این است که او و هم صنفانش به خوبی می‌دانند که جامعه ایرانی بسیار سخت قبول می‌کنند کسی چنین دارایی افسانه‌ای داشته باشد.

با این حال بهتر است که بدون قضاوت نادرست از زندگی این افراد موفق درس بگیریم.

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

ثابت

بیوگرافی حسین ثابت بکتاش

حسین ثابت بکتاش متولد ۱۳۱۳ در مشهد است. او کارآفرین ثروتمند ایرانی، دلال فرش و صاحب گروه هتل‌های ثابت است. او بعد از اخذ دیپلم، برای ادامه تحصیل به اروپا رفت و در رشته برق و الکترونیک فارغ التحصیل شد. آقای بکتاش دارای ۱۱ هتل در نقاط مختلف است. در این مقاله قصد داریم شما را با این کارآفرین موفق ایرانی بیشتر آشنا کنیم.

فعالیت‌ها و دارایی آقای حسین ثابت بکتاش

حسین ثابت در سال‌های قبل در جزایر قناری اسپانیا ۹ هتل تأسیس کرده و هم‌اکنون نیز صاحب بزرگترین شرکت هتل‌داری اسپانیا است. در حال حاضر حسین ثابت بکتاش در یکی از دو جزیره اختصاصی خود در اسپانیا زندگی می‌کند. او در ایران هتل بزرگ داریوش را به سبک تخت جمشید در کیش ساخته‌ است. علاوه بر این او چهار هتل هلیا، لاله، تماشا و پانیذ را در کیش ساخته بود که از سال ۱۳۸۸ طی دو سه مرحله آن‌ها را فروخت و تنها ۲۵ درصد از سهام هتل لاله را در اختیار خود گرفت.

شرکت تجارت بین‌المللی ثابت و مجموعه پارک دلفین‌های کیش (دلفیناریوم) و باغ پرندگان با مساحت بیش از ۶۵ هکتار متعلق به آقای حسین ثابت بکتاش هستند. یکی دیگر از فعالیت‌های حسین ثابت ایجاد کورس‌های اسب‌دوانی با تأسیس شرکت اسب ایران بود که نا تمام ماند.

اعتقادات حسین ثابت

حسین ثابت بکتاش نهج البلاغه حضرت علی (ع) را از حفظ است و می‌گوید: «اسلام یک دین برتر است. من نهج البلاغه را حفظ هستم. نهج البلاغه دنیایی از ادب، فلسفه و ترتیب است. قرآن که جهانی دیگر دارد.» او شعر بلند عقاب دکتر خانلری را با شور و احساسی میهن پرستانه می‌خواند.

حسین ثابت به شش زبان زنده دنیا حرف می زند. او یک ایرانی مسلمان است که به ذره ذره این خاک اهورایی عشق می‌ورزد.

او عقیده دارد که: «وقتی شما با انگشت به طرف دیگری اشاره می‌کنید، توجه کنید که سه انگشت دیگر، به شما اشاره می‌کند. اول باید تکلیف خودتان را مشخص کنید. عمر دنیا کوتاه است. عشق آن نیست که غم بر در غمخواری برد.»

حسین ثابت بکتاش جمله در سردرب دفتر آلمان خود نوشته است:

«حق الناس را دست نزن، مصمم باش، عاشق تصمیمت باش،آن وقت است که محال پا به فرار می‌گذارد.»

برخی می گویند خوب است آدم فقیر باشد، اما سالم باشد. اما حسین ثابت اعتقاد دارد آدم باید هم سالم و هم ثروتمند باشد.

زندگینامه حسین ثابت بکتاش، کارآفرین ثروتمند ایرانی، دلال فرش و صاحب گروه هتل‌های ثابت

جزایز قناری اسپانیا

حسین ثابت بکتاش بعد از ایام فراغت تحصیل از دانشگاه، به صورت اتفاقی گذرش به جزایر قناری افتاد و به گفته خودش، سرنوشت برایش به یک باره تغییر کرد و در واقع دیدن جزایر قناری به او کمک کرد تا کسی شود که خودش می‌خواهد.

حسین ثابت می‌گوید: «قبل از آن من تجربه‌ی کار در جزایر قناری را داشتم. جزایر قناری شامل ۵ جزیره است، یک روز حین پرواز با هلیکوپتر، طوفان شد و مجبور شدیم در یکی از جزایر فرود بیاییم. جزیره‌ای بود بی آب و علف بود که هیچ چیز به جز جز یک ساحل زیبای ۳۰ کیلومتری در آن نبود. ۴ جزیره‌ی دیگر آباد بودند و فقط این جزیره متروک بود. یک هفته در آن جزیره ماندم و به مطالعه در مورد آن پرداختم. رفته رفته کار آباد کردن آن جزیره را آغاز کردم. خیابان کشی و درخت کاری کردم و ساخت و ساز را در آن شروع نمودم.»

آغاز فعالیت حسین ثابت در ایران

حسین ثابت بکتاش در این باره می‌گوید: «حدود ۷ سال پیش گذر سفیر ایران به جزایر قناری افتاد. ایشان به سراغ من آمدند و سرانجام مرا قانع کردند که به ایران برگردم. من به مدت ۲۰ سال در ایران نبودم. آن‌ها به دلیل این که موفقیت من در جریان فعالیت‌های توریستی را دیده بودند، به من پیشنهاد بازگشت به ایران را دادند. یک شب خواب مادرم را دیدم که به من گفت از روی این پل عبور کن و به آن طرف پل برو. بعد از آن خواب من به به ایران آمدم، هر چند کسی نبود که به من قوت قلب بدهد.

۷ سال پیش وقتی وارد ایران شدم، دیدم ایران به لحاظ قابلیت‌های توریسم در رده‌ی ده کشور اول دنیا قرار دارد، ولی از نظر استفاده از این قابلیت‌ها، در ردیف ۱۰ کشور آخر دنیا است! این بود که با تمام وجود شروع کردم به کار و هتل داریوش را با این ذهنیت ساختم.

هنوز برای من زود بود که در تهران فعالیتی توریستی را شروع کنم چون هنوز صنعت توریسم در تهران درست جا نیفتاده بود. به همین دلیل دوباره به خارج از ایران برگشتم.

فعالیت در جزیره کیش

سفیر ایران حسین ثابت بکتاش را دوباره به ایران دعوت کرد. او به تهران آمد و در طی جلسه‌ای برای اولین بار نام جزیره کیش را شنید. چون که او تجربیات عمرانی و توریستی‌ای زیادی در مورد جزایر قناری داشت از او خواستند که به عمران جزیره کیش بپردازد.

مجموعه تفریحی پارک دلفین‌ها

این پارک تفریحی با مساحتی حدود ۱۰۰ هکتار در جنوب شرقی جزیره کیش قرار دارد. پارک مخصوص دلفین‌ها، پرندگان و آکواریم زیر دریا است و در نوع خود بزرگ‌ترین پارک در خاورمیانه است.

پارک دلفین‌های کیش شامل فضای سبز با انواع گونه‌های مختلف گیاهی و باغ پرندگان اولین دلفیناریوم در ایران است. متنوع‌ترین پستانداران دریایی از جمله دلفین، شیر دریایی شمالی، شیر دریایی جنوبی، گربه دریایی شمالی، گراز دریایی، پنگوئن و… در بزرگترین دلفیناریوم خاورمیانه، پارک دلفین‌های کیش جمع آوری شده‌اند.

در این مجموعه بیش از ۲۱ پستاندار دریایی در استخرهای به حجم ۱۸۰۰۰ متر مکعب آب دریا نگهداری می‌شوند و مهیج‌ترین نمایش‌هایی که در دنیا بی نظیر است به اجرا در می‌آورند. گفتنی است در طی هفت سال گذشته از بدو ورود این حیوانات از اقصی نقاط دنیا، مربیان جوان ایرانی در این مجموعه تعلیمات لازم را آموزش دیده‌اند و به فعالیت خود مشغول هستند. شرایط در این مجموعه به قدری برای پستانداران دریایی فراهم است که ۳ شیر دریایی شمالی و جنوبی زاد و ولد کرده‌اند.

گفته می‌شود تعدادی از این دلفین‌ها با یک پرواز چارتر اختصاصی از آکواریوم‌های بزرگ از کشور ژاپن به ایران آورده شده‌اند.

فضای سبز پارک دلفین‌های کیش شامل بیش از یکصد گونه گیاهی از جمله هزاران درخت نخل، بنجامین‌هاى بسیار بزرگ، درختان لور (انجیر معابد)، اوکالیپتوس، آکاسیا، مورد، کهور، گل ختمى، شیشه شور، تکوما، سیاه نوفیلد، کند کارپوس، جونیا پروس و بیش از ۲۵ گونه کاکتوس و سایر گیاهان است که با توجه به وضعیت اقلیمی جزیره کیش و مرجانی بودن خاک آن در نوع خود بی‌نظیر است.

تاکنون هزاران درخت نخل در این پارک کاشته و مجموعه‌هایی از کاکتوس‌های استثنایی گردآوری شده است. در دلفیناریوم و باغ پرندگان این مجموعه زیباترین حیوانات نادر نگهداری می‌شوند.

در جزیره کیش جنگل باران‌های مصنوعی، کوه آتشفشان، دنیای ارکیده، باغ پروانه‌ها و رستوران‌های منحصر به فرد در دست ساخت و طراحی هستند.

بازدیدکنندگان در مجموعه، توسط اتوبوس قطاری به پارک پرندگان و سپس به دلفیناریوم کیش هدایت می‌شوند. پارک دلفین‌های جزیره کیش بی شک یکی از مراکز تفریحی جزیره کیش است که توجه گردشگران زیادی را به خود جلب می‌کند.

حسین ثابت بکتاش در این باره می‌گوید: «برای زیبایی و سرسبزی این پارک حدود ۲۲ هزارنفر نخل از سرزمین اصلی برای کاشت وارد مجموعه پارک دلفین‌ها شده است. مجموعه دلفینایورم این پارک از سال ۸۲ راه‌اندازی شده و دلفین‌ها و شیرهای دریایی روزانه چند ساعت برای بازدیدکنندگان نمایش اجرا می‌کنند. هم‌اکنون حدود ۱۰ هزار پرنده از ۵۹ گونه مختلف در باغ پرندگان پارک دلفین‌ها نگهداری می‌شود و امسال با وارد کردن بخش دیگری از انواع پرندگان در فصول خنک، تعداد آنها به ۱۰۰ هزار پرنده افزایش می‌یابد.

انواع پلیکان، شتر مرغ، طوطى ماکائو، طاووس، انواع لک لک، توکان، توراکو، قو، پنگوئن و انواع جانوران نادرى مثل کروکودیل در پارک دلفین‌های کیش وجود دارند که در چند قدمی تماشاگران بدون بودن در هر گونه بند و حصاری آزادانه زندگی می‌کنند.

حتی استاندارد استخرهایمان از اورلاندای آمریکا که پایه گذار این نوع استخرها است، بالاتر است. وقتی آن‌ها به این جا می‌آیند تعجب می‌کنند. البته ما دردسرهای خیلی بزرگ‌تری داریم. باید آب دریا را که ۳۲ درجه است، به ۱۸ درجه تبدیل کنیم و باید ۱۸ هزار متر مکعب آب را در روز خنک کنیم. آب را باید همیشه تمیز نگه داریم و فیلتر کنیم. برای حیوان‌ها باید روزی یک تن ماهی از همه جای کشور وارد کنیم. باید درجه حرارت و نفس حیوان‌ها را اندازه بگیریم و خون آن‌ها را هفته به هفته آزمایش کنیم و به اقصی نقاط دنیا با ایمیل بفرستیم و از نظر پزشکی مطمئن شویم که اتفاقی برای حیوانات نمی‌افتد. باید ماهی تازه با ویتامین به آن‌ها دهیم.

سلامت این حیوانات و مربیانی که آنجا هستند، برای ما خیلی مهم است. اول ۲۲ مربی خارجی داشتیم ولی الان یک مربی داریم. خدا را شکر بچه‌های ایرانی این دانش را یاد گرفته‌اند. باید فضایی ایجاد شود تا مهمان که می‌آید بتواند یک بازی بسیار خوب ببیند. آرام آرام در حال آماده شدن برای پذیرایی مهمان‌هایی از کشورهای همسایه هستیم که در آن جا چنین چیزهایی نیست و چون نیست وارد مملکت ما می‌شوند.»

هتل داریوش

حسین ثابت بکتاش در مورد ساخت هتل داریوش کیش می‌گوید: «در ساخت هتل داریوش دو مورد مد نظر بوده یکی مساله اقتصاد و دیگری مطرح کردن فرهنگ و هنر ایرانی. ساختن هتل دو وجه دارد. یکی سرمایه گذاری و بازدهی آن و دیگری هویت بخشی به یک فرهنگ است. فرهنگ ایرانی.

او دفترچه راهنمای هتل داریوش را که عکسی از ۲۱ سالگی‌اش در تخت جمشید در صفحه اول چاپ شده نشان می‌دهد و شعر می‌خواند، می‌گوید:

«عشق، عشق ناممکن را ممکن می‌سازد.»

من در ۲۱ سالگی گفتم روزی تخت جمشید را می‌سازم. امروز آن را در قالب یک هتل ساخته‌ام که یک مقام عالی رتبه اسپانیا می‌آید و مقابل آن فرهنگ زانو می زند و آن را ستایش می‌کند. حسین ثابت برای اثبات حرفش از گنجینه شعر فارسی به خوبی استفاده می‌کند. بیشتر نمونه‌هایی که می‌دهد عاشقانه و اجتماعی است.

هتل داریوش در زمینی به مساحت ۱۴۰ هزار متر مربع ساخته شده است. من همواره در جست و جوی هویت ایرانی خودم بوده‌ام و اگر چه یک سرمایه گذار هستم با این حال به گذشته‌ی خودمان و به خصوص نمادهای تخت جمشید علاقه‌ی خاصی دارم. ما طی مراحل مختلفی توانستیم در ورودی هتل، سرسرا و پله‌های آن نمادهایی از تخت جمشید را قرار دهیم. آمدیم مجسمه‌ی سرباز هخامنشی را برای به تصویر کشیدن عظمت و شکوه آن دوران در بخش‌های عمده‌ی هتل جاسازی کردیم، همین طور نقش داریوش و همسرش را در داخل هتل طراحی کردیم که نماد قدرت و نشانه‌ی شکوه معماری ایرانی است.»

ثابت

این هتل در هر طبقه حدود پنج هزار متر مربع زیر بنا دارد و جمعاً ۴ طبقه‌ی آن چیزی حدود بیست هزار متر مربع مساحت دارد. غیر از آن، سرسراها، تراس‌ها و سایه بان هایی هم طراحی شده است. هتل در مجموع ۱۸۲ اتاق دارد. در این اتاق‌ها، سوئیت‌های لوکس وجود دارد. اتاق‌ها به سبک ایرانی طراحی شده و به یک هسته‌ی مرکزی و به یک سرسرا متصل می‌شود. در کنار آنها هم آب نماها و درخت‌هایی کاشته شده که در حقیقت یک دید بسیار زیبایی ایجاد می‌کند.

هتل کورش

هتل کوروش دومین هتل ۷ ستاره و اولین هتل خورشیدی ایران در سالروز تولد کوروش ساخته شده است. هتل کوروش که انرژی مورد نیاز آن از طریق خورشید تأمین می‌شود در ۲۳ طبقه و ۵۰۰ اتاق در محل پارک دلفین‌های کیش ساخته می‌شود. این هتل که از آن به عنوان نخستین هتل سبز کشور یاد می‌شود؛ در زمینی به مساحت ۱۰۰ هزار متر مربع ساخته می‌شود. این هتل برای اولین بار در خاورمیانه مجهز به سیستم استفاده از انرژی خورشیدی خواهد بود.

ثابت

مصاحبه با آقای حسین ثابت بکتاش

شما که در خارج ایران آدم موفقی هستید چرا پس از موفقیت به ایران توجه کردید؟

حسین ثابت بکتاش در پاسخ می این سؤال می‌گوید: «هشت سال جنگ را ما نبودیم. جوانان ما جنگیدند و نگذاشتند حتی یک سانتی متر از مملکت از دست برود. ما چه کار کردیم؟ من امروز برای خدمت به ایران آمده‌ام. من می‌خواهم به فرهنگ ایرانی و به فرهنگ اسلامی خدمت کنم. انتظاری هم ندارم. نمی‌خواهم حتی یک دسته گل برای من بیاورید. من می‌خواهم همانطور که جوانان، ایران را نگاه داشتند، من هویت ایران را به جهان بشناسانم. من کلکسیونی شامل ۳۰، ۰۰۰ پروانه که برخی از آنها نسلشان منقرض شده برای ایران خریده‌ام که می دانم تا سیصد سال دیگر هم سرمایه اولیه‌اش بر نمی‌گردد، اما این پروانه‌ها در یک موزه می‌تواند انگیزه‌ای برای جلب توریست باشد. من حاضرم این مجموعه‌ی بی نظیر را به ایران تقدیم کنم، اما در جایی که با این رنگ‌ها، دانش، نوع زندگی و ارزش آن‌ها هماهنگی داشته باشد.»

آیا شما تنها از طریق هتل و هتلداری می‌خواهید به هویت بخشی و گسترس آن بپردازید یا برنامه‌های دیگری هم دارید؟

حسین ثابت بکتاش در ادامه این گونه پاسخ داد: «نه. فقط به هتل و هتلداری فکر نمی‌کنم. شما می‌بینید که در کیش کنار ۷ هتل مطرح و مدرن، پارک دلفین‌ها را ساخته‌ام؛ پارکی که برای اولین بار در خاورمیانه ساخته شده با مجموعه‌ای از پرندگان و گیاهان نایاب دنیا و نمایش دلفین‌هایی که مربیان ایرانی دارند. یا در همین رابطه برای نمایش هزاران پرنده از گونه‌های مختلف بزرگترین قفس دنیا را به ابعاد (۵۵۰ در ۴۰۰ متر) مطابق با محیط زیست طبیعی زندگیشان ساخته‌ایم. این مجموعه دیدنی از طرف دیگر ۲ تا ۳ درجه دمای جزیره را پایین آورده اس».

نظر شما در مورد فرهنگ و تمدن ایران چیست؟

«ایران قبلاً فرهنگ و هنر خودش را داشته و بعد اسلام را پذیرفته است، چون به فرامین و مقررات آن نیازمند بوده است. حضرت محمد (ص) هم انسانی والا بوده که خداوند بر اساس توانایی‌هایش او را به پیامبری برگزید. او به امر اقتصاد در کنار تعالیم دینی توجه داشت و حج توانست از همان آغاز تا امروز وضعیت مادی و اقتصادی مکه و در نتیجه عربستان را بهبود بخشد، اما ما در ایران تفکر اسلامی را مثلاً در مورد زیارت امام رضا انجام ندادیم. اسلام از اشخاص دعوت می‌کند که به حج بیایند که استطاعت مادی داشته باشند و در نتیجه پول خرج کنند. در حالی که ما زیارت امام رضا را حج فقرا می‌نامیم و رویش تبلیغ می‌کنیم.»

چرا شما که مشهدی هستید برنامه‌هایی برای مشهد ندارید؟

حسین بکتاش در پاسخ به این سؤال گفت: «داشتم و دارم. از سالهای گذشته سعی داشتم کار بزرگی در مشهد انجام دهم، اما برنامه‌هایم بنا به دلایلی مورد تصویب قرار نگرفت. امروز هم برای فردوسی برنامه دارم. همین امروز با یک آلمانی معدن شناس قرار ملاقات دارم تا بزرگترین سنگ را به مشهد حمل کنیم، برای ساختن مجسمه فردوسی، کسی که زبان و هویت ایرانی را زنده نگاه داشت. امیدوارم بتوانم برنامه‌هایم را برای فردوسی به پایان برسانم و مسئولین در این امر به من کمک کنند.»

میانه شما با روزنامه نگاران چگونه است؟

حسین ثابت بکتاش می‌گوید: «من ۷۰۰ صفحه خاطره دارم. در آلمان که درس می‌خواندم برای گذران زندگی روزنامه می فروختم، ولی بعد همان روزنامه را خریدم. از روزنامه نگاری اطلاعی نداشتم. منتقدان من این را مطرح کردند. من بهترین مفسران و خبره‌های هر بخشی را دور هم جمع کردم و از آنها آموختم و تجربه کسب کردم. اعتقاد دارم تجربه از علم و ثروت بالاتر است.» آقای ثابت درباره علت انتشار خاطراتش گفت: «خیلی‌ها دوست دارند درباره زندگی من بدانند. فکر می‌کنم چاپ این کتاب، به کنجکاوی‌های آنان خاتمه می‌دهد.»

 

آقای ثابت بکتاش راجع به کمک گرفتن از دولت و بانک‌ها هم نظرات جالبی دارد:

«من تا به حال مزاحم بانک نشده‌ام و انتظار هیچ گونه تسهیلاتی نداشته‌ام به این دلیل ساده که با نرخ سود رایج در بانک‌های کشور، فعالیت در زمینه‌ی هتل سازی توجیه ندارد. مزاحم دولت هم نشده‌ام چون مشکلی نداشته‌ام.

امروز گردشگری بعد از نفت دومین اولویت درآمدزایی است که تا چند سال آینده می‌تواند به پله نخست برسد. از نگاه من مشکل اصلی گردشگری امروز ما جذب توریست خارجی نیست، بلکه مردم ما هستند؛ چرا که با افزایش قیمت ارز امکان سفرهای خارجی برای اغلب آنان کم شده است، لذا باید به جذابیت‌های داخلی بیاندیشیم و به شادی مردم فکر کنیم. اگر دولت هتل‌ها را می‌‎ساخت و به بخش خصوصی اجاره می‌داد؛ الان گردشگری رونق بیشتری داشت. ما سعی کردیم نگذاریم ساحل کیش به درد سواحل شمال دچار شود، اما ساخت و سازهای امروز به همان سمت می‌رود با این وجود من ناامید نیستم و امیدوارم این سیستم روزی اصلاح شود به قول شاعر:

با همه غم که از این گردش دوران دارم

من به زیبایی این زندگی ایمان دارم

گو اگر، گرد غم از هر طرفی می‌بارد

باز من چشم به سبزی بهاران دارم

می‌شوم زرد ولی هیچ نمی‌پوسم من

چونکه در خاک وطن ریشه فراوان دارم

از این راه من می‌خواستم هتل‌هایی را آماده کنم که در کیش آماده نبودند. در این جا با این که هتل‌های خوبی ساخته شده است اما از نظر سرویس آماده نیستند و من می‌خواهم این‌ها را آماده کنم. ما هنوز نگاه به آن طرف آب نداریم، اگر این نگاه را داشته باشیم، فکر می‌کنم روزی ۱۰ فروند هواپیما هم از آن طرف بیاید، باز کم است. به هر حال آینده از آن ماست.»

ثابت

کلام پایانی

حسین ثابت بکتاش در پایان می‌گوید: «من با تمام وجود یک مسلمانم. حب الوطن من الایمان. من به سرزمینم عشق می‌ورزم و عاشق گذشته‌ی میهنم هستم.

اگر شما منشور کوروش را که مربوط به ۲۵۰۰ سال پیش است مطالعه کنید، متوجه می‌شوید که ما آن زمان هم متمدن‌ترین ملت دنیا بوده‌ایم. کتیبه‌ی ۲۷ تنی به طول ۱۷ متر که در لابی هتل داریوش نصب شده، به خوبی حکایتگر آن است که منشور حقوق بشر در آن زمان هم مصداق داشته است.

دردنیا هتل‌های زیبا، مدرن و بزرگ فراوانند؛ ویژگی یکتای هتل بزرگ داریوش به عنوان تنها هتل زیب او بزرگ دنیا که تمدّن و فرهنگ یک ملّت بزرگ و کهن را به رخ جهانیان می‌کشاند و بعنوان یگانه نماد تاریخی کشور با معماری یکتای جهانی خود، شکوه سلطنت گسترده، فرهنگ و تمدّن ایرانیان عزیز را هویدا نموده و دلیل قاطعی بر نام خلیج همیشه جاوید فارس است.»

برای ساخت این خانه‌ی عشق که هر هموطن را سرشار از غرور و بالندگی به افکار، فرهنگ و تمدّن نیاکان خویش می‌نماید؛ بایستی پنج ویژگی و توانایی در وجود سرمایه گذار محترم آن، جناب آقای مهندس حسین ثابت وجود می‌داشت:

۱- تجربه: سی سال اندوخته و تحمّل فراز و نشیب‌های عرصه صنعت هتلداری و گردشگری به ویژه در جزایر قناری موجب پیدایش تجربه جهانی است.

۲- سخاوت: کسی که با دشواری و پشت کار در خارج از ایران به ویژه در دنیای بی رحم اقتصاد غرب و با وجود رقابت‌های بسیار سخت و نزدیک، می‌تواند به قلّه‌های رفیع موفقیّت نائل گردد و برای کسب هر سنت و دلار زحمات فراوان و تحمل غربت را نموده است؛ اگر سخاوت نداشته باشد نمی‌تواند ده‌ها میلیون یورو سرمایه و اندوخته سال‌های موصوف را به راحتی در این پروژه صرف نماید. پروژه‌ای که حتّی ده سال آینده نیز توجیه اقتصادی نسبت به حجم سرمایه گذاری نخواهد داشت.

۳- سلامتی: بایستی بدنی سالم وجود داشته باشتد تا طّی مدّت ساخت این هتل ۱۸۰ بار به اروپا جهت ادامه و اداره امور هتل‌های موجود در اسپانیا، تردد نماید.

۴- شهامت: در زمانی که طالبان بوداها را در افغانستان پایین می‌کشیدند و آثار تاریخی را ویران می‌کردند؛ نمادها و مجسمه‌های هخامنشی پیکره این هتل را تابناک می‌نمودند.

۵- عشق: بایستی عاشق وطن و ایرانیان باشید تا به فکر سود اقتصادی نبوده و جهت احیا و نکوداشت هویّت و تمدّن هموطنان، عاشقانه در جزیره متروکه و بایر کیش (در آن سال‌ها) سرمایه‌ی چند صد میلیارد تومانی هزینه کنید.

 

با همراهی پیشروان کسب و کار ؛ کشتی بادبانی کسب و کار خود را در تلاطم امواج بازار با انگیزه و لذت تا مقصد مطلوب رهبری کنید.

بیوگرافی بیژن پاکزاد

بیوگرافی بیژن پاکزاد

بیژن پاکزاد که معمولاً با نام بیژن شناخته می شود، یکی از مشهو رترین طراحان جهانی لباس مردانه، عطر و جواهرات در دنیاست. او در ۱۵ فروردین ۱۳۲۳ در تهران به دنیا آمد. بیژن تحصیلات خود را در سوئیس و ایتالیا پشت سر گذاشته است. بیژن به خاطر اغنای ذوق و نبوغ خود در دنیای مد، خیلی زود رشته مهندسی را رها کرد و به مطالعه نساجی در سوئیس روی آورد.
بیژن عاشق غذاهای ایرانی بود. به دلیل ثروت زیاد زندگی لوکس و متفاوتی داشت اما همیشه اصالت و سادگی را مدنظر قرار می داد. برخلاف ثروتمندان جهان هیچ وقت برای خودش بادیگارد استخدام نکرد چون می گفت جایگاه من بین مردم است نمی خواهم از آن ها جدا باشم.
در فعالیت های خیریه بسیاری شرکت می کرد تا جایی که نامش در این عرصه در ایالات متحده زبانزد بود.فروشگاه «Beverly Hills» او که با عنوان «Bijan» نیز شناخته مى شد، یک کاخ به سبک مدیترانه اى بود که در سال ۱۹۷۶ افتتاح شد این فروشگاه در حال حاضر یکی از گران قیمت ترین فروشگاه های جهان است. او از آن سال به بعد مجموعه های فصلی و لوازم جانبی خود را برای معروفترین افراد دنیا طراحی می کند. لباس هاى لوکسى مانند یک کت vicuna آمریـکایى (بافته شده از پشم شتر بی کوهان آمریکایى) به قیـمت ۱۵ هـزار دلار، یک روتخـتى پشمى chinchilla به قیمت ۱۲۰ هزار دلار و یک ست چمدان از پوست کروکودیل به قیمت ۶۵ هزار دلار را ارائه می کرد. دکور فروشگاه به فراخور شهرت فروشگاه از زیباترین شکل ممکن، با فرش هاى نفیس و دستبافت ایرانى به قیمت ۵۰۰ هزار دلار، یک پلکان براق و برنجى به قیمت ۴۰۰ هزار دلار و یک چلچراغ به قیمت ۷۵ هزار دلار ساخته شده است. دیوارها با سایه اى آفتابى از رنگ زرد امضاى Bijan به شمار مى رود. وقتى او دومین فروشگاه خود در خیابان پنجم در نیویورک را در سال ۱۹۸۴ افتتاح کرد، از صرف هزینه ۱۰ میلیون دلارى براى طراحى آن خبر داد.
نوشته‌ای روی در ورودی فروشگاه خود دارد که افراد عادی را از ورود به آن منع می‌کند,
به این مضمون:

«فقط با قرار قبلی»!

مهماندارانی با دستکش‌های سفید وظیفه بازکردن در را به روی افرادی دارند که با وقت قبلی پا به این نمایشگاه و فروشگاه می‌گذارند. اگر محصولات موجود در فروشگاه – به فرض محال – نتوانست سلیقه مشتریان سرشناس را ارضا کند, به فاصله کوتاهی – حداکثر چند روز – طراحی و تولید می‌شود. فقط کافی است یک نفر به خود جرات بدهد و ادعا کند: «متاسفم! چیزی که من می‌خواهم در فروشگاه شما موجود نیست!» بیژن برای آگاهی از سلیقه مشتری راه‌های خاص خودش را دارد. وی در این باره‌می‌گوید: «استیل محصولاتم براساس درک من از مشتری طراحی شده است. باید با او به تفاهم برسم. وقتی می‌خوام لباسی را بر تن مشتری کنم, ابتدا باید شخصیت وی را بشناسم و بدانم که مثلاً چه چیزهایی دوست دارد یا از چه چیز متنفر است. مثلاً چه نوع اتومبیلی سوار می‌شود, شغلش چیست و چطور زندگی می‌کند. شاید به همین دلیل است که همسران آنها مرا خیلی دوست دارند؛ چون همیشه سعی کرده‌ام از تمام ظرفیت‌مردان برای بهتر پوشیدن و خوش‌تیپ‌تر شدن بهره بگیرم.
او برای ساخت عطر بیژن مدت دو سال وقت گذاشت. به گفته خودش ( دو سال تمام طول کشید. طرح آن را به روشنی در ذهن داشتم و دقیقاً می‌دانستم چه می‌خواهم.
او با پشتکار فراوان روز به روز بر ثروت، تعداد فروشگاه ها و مشتریان مشهور خود مى افزود. یک آگهى از طراحى هاى او به عنوان « فاخر ترین پوشاک مردانه در جهان » نام برد. در حقیقت، در مقایسه با بخش عمده اى از دیگر طراحان پوشاک لوکس در جهان، محصولات او با بالاترین قیمت در بازار ارائه مى شد که از آن قبیل مى توان به کت و شلوارهاى هزار دلارى و پیراهن هاى ۲۰۰ دلارى اشاره کرد.
او خانه هایی در نیویورک، میلان و فلوریدا دارد. حیاط تزئین شده منزل او با ۶۰۰ گلدان ایتالیایی از گل های زرد رنگ آراسته شده است. هر کدام از اتاق ها ترکیب رنگی خاصی دارد، مثلاً مشکی و زرد یا قهوه ای و کرم. عکس های قاب شده از آگهی های قبلی بیژن، نمایش ها و مشتریان مشهور او بر دیوارها نقش بسته است. قصر زیبای بیژن ۲۳ پارکینگ ماشین دارد و نمادی از زیبایی، تجمل و سلیقه است.
على رغم بروز بحران اقتصاد جهانى و متزلزل شدن بازارهاى سهام در جهان، برند Bijan که براى تقریباً ۳۰ سال، موفق به فروش گران ترین پوشاک مردانه جهان در Beverly Hills بود نه تنها متأثر از این بحران نشد که حتى ۱۰۰ میلیون دلار نیز صرف تبلیغات چاپى و تلویزیونى خود کرد.
هدف بخش عمده اى از تبلیغات این برند، تشویق افراد به خرید اجناس آن به عنوان یک انسان رویایى بود. به گفته محبى، مدیر مالى برند Bijan ، فروش لباس ها و جواهرات این برند به طور کلى بیش از ۲۰ میلیون دلار درآمد سالیانه و راه اندازى چهار خط تولید عطر نیز ۵۰ میلیون دلار درآمد اضافه براى آن در بر داشته است.
حقیـقتى که Bijan از آن به عنـوان یک گام به سـوى رسیدن به یک ایده درخشـان استفاده مى کرد آن بود که « زنان و مردان آمریکایى واقعاً فکر مى کنند که لباس آن ها نشان دهنده شخصیتشان است » این کار زمان بر و هزینه بردار بوده، اما فکر بزرگى بود.
چرا یک انسان با درآمد ۴ هزار دلارى، ۶ هزار و ۵۰۰ دلار به خرید یک کت Bijan اختصاص مى داد؟ این سوالى است که در پاسخ آن باید گفت: مردم براى یک کالاى گران قیمت ارزش قائل مى شوند.

داستان زندگی ثروت , موفقیت , بیوگرافی , میلیاردر شدن بیژن پاکزاد
یک دلیل آن است که این قبیل کالا ها منحصر به فرد به نظر رسیده و این پیام را به دیگران منتقل مى کند که این فرد توانایى مالى بالایى داشته و تلاش مى کند تا با افراد شبیه به خود معاشرت کند. اگر یک کالاى گران قیمت ارزان شود، کاهش تقاضا و در نتیجه افت ارزش آن را در پى خواهد داشت.
این اعتقاد Bijan باعث شد که بحران اقتصادى بر روى تجارت آن تأثیر نداشته و مشتریان او از هزینه هاى کسب و کار خود کم کرده ولى همچنان براى اجناس تولیدى این برند از خود علاقه نشان دهند. Bijan این تصور را رها نکرده و یقیناً، او با داشتن یک جت اختصاصى، اتومبیل هاى گران قیمت، یک کاخ در Beverly Hills و تماس با موفق ترین و قدرتمند ترین مردان در سرتاسر جهان فردى خوشحال بود.
پاکزاد همچنین به عنوان یک شخص عاشق ماشین شناخته شده و Rolls-Royce زرد کلاسیک خود را در Rodeo Drive پارک مى کرد. در گاراژ او در Beverly Hills با ظرفیت ۲۳ خودرو، یک Bentley و یک فرارى زرد، یک Aston Martin، یک BMW ، یک کادیلاک و بسیارى از دیگر اتومیبل هاى لوکس جهان متعلق به او وجود دارد.
فروشگاه نیویورک که در سال ۲۰۰۰ بسته شد، جاذبه همیشگى براى مشتریان را از بین نبرد. علت این موفقیت تعیین قرار ملاقات با آن ها بود که به عنوان یک سیاست منحصر به فرد به توضیح شرایط ویژه براى مصرف کننده و در نتیجه حفظ او در آینده مى پرداخت.
بیژن برای تعدادی از معروفترین مردان جهان لباس طراحی کرده است.
باراک اوباما
جورج دبلیو بوش
جورج هربرت واکر بوش
رونالد ریگان
بیل کلینتون
جیمی کارتر
ولادیمیر پوتین

جان کری
جورجیو آرمانی
آرنولد شوارتزنگر
فرانک سیناتر
کری گرانت
استیو واندر
مایکل جردن
تام کروز
آنتونی هاپکینز

ملک‌حسین(شاه سابق اردن)

ملک عبدالله (شاه عربستان)
سلطان برونئی
خولیو یگلسیاس(خواننده اسپانیایی)
همسر جی‌اف‌کندی
شهرام ناظری
علی دایی
محمدرضا گلزار و . . .
خوان کارلوس (پادشاه اسپانیا)

قوانین زندگی برتر از دیدگاه بیژن پاکزاد:
۱- ریشه تمام مشکلات و کاستی ها را در خود جستجو کنید.
۲- خلاقیت و ابتکار پایه تمام ترقی های سریع است.
۳- داشتن اهداف متعالی و برنامه رسیدن به آن
۴- برای پول ارزش قایل شوید و قدر آن را بدانید

۵- هیچ گاه پول های خویش را راکد نگه ندارید
۶- ریسک پذیری٬ تحمل ابهام٬ عدم ترس از انتقاد و شکست
۷- استراتژی خریدار گرایی و مشتری محوری رمز پابرجایی
۸- پول٬ هدف نیست
۹- از کمک به دیگران دریغ نورزید
۱۰- داشتن تحصیلات دانشگاهی و آکادمیک

گفت‌وگو با بیژن پاکزاد؛ بنیانگذار عطر بیژن

آیا تا به حال به این موضوع اندیشیده‌اید که انسان‌های فوق‌العاده پول‌دار روی زمین، برای خرید لباس، عطر و لوازم آرایشی به کدام مغازه می‌روند؟
منظورمان افرادی مانند ملکه انگلیس یا سلطان برونئی‌ یا پرنس چارلز و بیل گیتس و امثالهم است به هر حال شاید تعداد پول‌دارهای روی زمین بسیار کمتر از انسان‌‌‌‌‌‌های عادی و متوسط باشد اما در مقابل، قدرت خرید و توان پول خرج کردن این افراد را هم نمی‌توان نادیده گرفت و اگر کسی بتواند نظر این مشتریان را به سوی خود جلب کند و سفارشات آن‌ها را بگیرد، مسلماً ثروت کلانی را به دست خواهد آورد. ثروتی که می‌تواند فرد را از همه ثروتمندتر سازد.
بیژن پاکزاد، یکی از این عرضه‌کنندگان گران‌ترین اقلام و سفارشات، برای پولدارترین ساکنین روی زمین است. او در یک خانواده فوق‌العاده پول‌دار در تهران متولد شد. جهت تحصیل به مدرسه پول‌دارهای سوئیس، یعنی Le Rosey رفت و در آنجا با شاهزاده‌‌‌‌‌‌های بزرگ مانند پرنس ریتر همکلاسی شد. درحقیقت تعداد زیادی از مشتریانش را بیژن در همان مدرسه سوئیسی شناسایی و شکار کرد. او همان جا دریافت که سلیقه‌ی آدم‌‌‌‌‌‌های پول‌دار چگونه است و به چه شکلی می‌توان نظر آن‌ها را برای خرید و سفارش اجناس به سوی خود جلب کرد.
بیژن پاکزاد‌ اکنون درآمد سالانه‌اش از فروش عطرها و ادکلن‌‌‌‌‌‌های DNA بیش از ٣٠٠ میلیون دلار در سال است و صاحب یکی از با شکوه‌ترین و گران‌قیمت‌ترین فروشگاه‌های نیویورک است که درب این فروشگاه، فقط به روی مشتریان خاص و به سفارش آن‌ها باز می‌شود.. آن دسته از مشتریانی که نمی‌توانند به فروشگاه او بیایند، او شخصاً به نزد ایشان می‌رود و برای آن‌ها مدل لباس، تی شرت، عطر و… طراحی می‌کند. او یک کارآفرین واقعی است و خیلی از پول‌دارها و توانگرهای دنیا به داشتن نام او روی عطر خود یا لباس‌‌‌‌‌‌های خویش افتخار می‌کنند.
چه اتفاقی افتاد که شما یکباره تبدیل به یک اسطوره در جهان مد و هنر شدید؟
راستش را بخواهید از همان کودکی احساس می کردم فرد مشهوری می‌شوم. پدرم می‌خواست من دکتر یا وکیل شوم. رشته تحصیلی‌ام مهندسی بود که هیچ علاقه‌ای بدان نداشتم، همه شوق من به سمت طراحی بود و با علاقه وصف ‌ناپذیری بدان می‌پرداختم. از سوئیس به آمریکا رفتم و در آنجا در رشته بازاریابی به تحصیل پرداختم و همان جا این فکر در من قوت گرفت که مد اروپا را به آمریکا بکشانم.
چگونه موفق شدید اعتماد این همه آدم‌‌‌‌‌‌های متفاوت را بسوی خود جلب کنید؟
با اهمیت دادن به تک تک مشتریانم. هدف من همیشه شناختن مشتری و توقعات او بوده است. حتی امروز نیز با اینکه تعداد مشتریان بسیار زیاد شده است من تک تک آن‌ها را می‌شناسم. به‌عنوان مثال لباس یک ستاره سینما باید با یک قاضی دادگاه متفاوت باشد، وقتی لباس را برای فردی طراحی می‌کنم باید بدانم که او در آن لباس چه خواهد کرد.
در چه سالی اولین نمایشگاه مد را برگزار کردید؟
در سال ١٩٧٦ با کمک مالی یکی از هموطنانم نمایشگاهی مجلل ترتیب دادم. نمایشگاه دارای میزهایی از سنگ مرمر کمیاب و لوسترهایی گران‌قیمت بود و افرادی مانند پادشاه اسپانیا و شاه اردن را به خود جلب نمود.
اولین برخورد کارگزاران تو پس از ورود مشتری چگونه است؟
من از آنها خواسته‌ام قبل از هر پرسشی ابتدا از او پذیرایی بعمل آورند و سپس با او گفت‌وگو داشته باشند. از علایق و سوابق و اهدافش اطلاع حاصل نمایند و از این طریق بتوانند نوع لباس مورد علاقه‌اش را طراحی کنند.

پارچه‌‌‌‌‌‌هایت را از کجا تامین می کنی؟

از تولیدکننده‌‌‌‌‌‌های معتبر که قبلاً آزمایش شده‌اند. من ابتدا قبل از سفارش لباسی از پارچه مورد نظر را می‌پوشم تا کیفیت آن را بررسی کنم و اگر مقبول افتاد تا سه برابر هزینه اصلی را به تولیدکننده پرداخت می‌کنم تا حقوق انحصاری آن کالا را تضمین نماید. این یکی از مشخصه‌‌‌‌‌‌های کار من است و دلیل آن هم اهمیتی است که به کیفیت کالای خود می‌نهم. شاید در نظر برخی این کارها زیاده روی جلوه کند.
در مورد عطریات چه توفیقی به‌دست آورده‌اید؟
سال‌‌‌‌‌‌های زیادی طول کشید تا من عطری را درست کنم که متفاوت باشد، حتی طرح شیشه آن ٨٠٠ بار پیش‌نویسی شد تا اینکه مورد قبول من واقع شد من عطر زنانه نمی‌خواستم. مخصوصاً که لباس‌‌‌‌‌‌های من همگی مردانه هستند، از همین رو با زنان بسیاری مصاحبه کردم تا بدانم چه بویی را برای مرد می‌پسندند و نهایتاً موفق شدم. در سال ١٩٨٨ عطر مردانه بیژن را تولید کنم که جایزه اسکار نیویورک را برای بهترین عطر دریافت کنم. البته بعدها عطر زنانه هم تولید کردم و به پاس قدردانی از زنانی که همواره حامی من بوده‌اند به ایشان تقدیم نمودم.
در یک جمله بگویید برای پول کار می‌کنید یا عشق؟
البته عشق به کار؛ من از اینکه تولیداتی منحصر به فرد دارم لذت می‌برم من به کار کردن هفت روز هفته نیاز ندارم، اما این کار را انجام می‌دهم چون به کارم عشق می ورزم.
شما برای آدم‌‌‌‌‌‌های معمولی، محصول تولید نمی کنید؟ خریداران شما قشر خاصی از جامعه‌اند که شاید تعداد آن‌ها در کل دنیا به بیست و پنج هزار نفر هم نرسد. چرا این طبقه خاص از جامعه را به ‌عنوان مشتریان اصلی خود انتخاب کرده اید؟
این مساله چندان هم درست نیست. هر چند عطرهای بیژن با لباس‌‌‌‌‌‌های بیژن گران‌قیمت‌اند، اما خیلی از انسان‌‌‌‌‌‌های معمولی هم می‌توانند آن را در مغازه‌‌‌‌‌‌های معتبر کشورشان خریداری کنند. من برای پول‌دارترین‌‌‌‌‌‌های روی زمین حساب جداگانه ای باز کرده‌ام، اما این دلیل نمی شود کسانی را که خیلی پول‌دار نیستند در نظر نگیرم. بسیاری از بازدیدکنندگان فروشگاه‌های زنجیره‌ای بیژن، در نیویورک و در دنیا از طبقه عادی و نسبتاً مرفه جامعه هستند.
موفقیت فوق‌العاده کنونی خود را نتیجه چه می‌دانید؟
نتیجه مطالعه، تأمل و شکار فرصت‌‌‌‌‌‌های طلایی، تخصص و علاقه‌ی من در علم شیمی است و در سال ١٩٨١ موفق شدم، جایزه lg Nobel را به خاطر عرضه عطرها و ادکلن‌‌‌‌‌‌های DNA به نام خودم بگیرم. من با عرضه این عطرها و ادکلن‌‌‌‌‌‌های جادویی، ابتدا برای مردان و بعد برای زنان توانستم معنای عطر واقعی را به مردم بشناسانم و از این راه به ثروتی رویایی دست یابم. در حال حاضر درآمد سالانه من از بابت فروش عطرهای بیژن در سطح جهان، قریب ٣٠٠ میلیون دلار است، حال آنکه در آمد حاصل از طراحی لباس، یک دهم آن یعنی سی میلیون دلار در سال است.
من به این اصل معتقدم که اگر قرار باشد کائنات، ایده‌ای را به ذهن و دل یک انسان الهام کند، به سراغ انسانی می‌رود که آمادگی علمی و ذهنی پذیرش آن الهام را داشته باشد.
من از همان دوران تحصیلی به دنبال عرضه محصولی قابل رقابت و گران ‌قیمت می‌گشتم و عطرها و ادکلن‌‌‌‌‌‌های DNA همان چیزی است که سال‌‌‌‌‌‌های جوانی‌ام را در جست‌وجوی آن سپری ساختم. در حال حاضر موسسه بزرگ تولید عطرهای بیژن را به نام سه فرزندم نموده‌ام تا آن‌ها از همین الان که زنده ام ، مدیریت و راهبری بزرگ‌ترین و ثروتمندترین شرکت عطر سازی دنیا را بیاموزند.
می‌گویند فروشگاهی قصر مانند داری که آن را برای پول‌دارترین ساکنین روی زمین آماده کرده‌ای تا برای ساعتی در سکوت و آرامش هر چه را می‌خواهند از آن جا بخرند. چه شد که به فکر ساختن این فروشگاه قصر مانند افتادی؟
شم اقتصادی. من یک تاجر زاده‌ام و درخانواده‌ای بزرگ شدم که فرهنگ کارآفرینی در آن غالب بود. بر این باورم که در رگ‌‌‌‌‌‌های من به جای خون، رودخانه‌ای از طلا جاری است و تک تک سلول‌‌‌‌‌‌های وجود من از الماس ساخته شده‌اند. من خودم را بسیار گرانبها می‌دانم و بر این اعتقادم که اگر یکی از پول‌دارهای دنیا به نیویورک بیاید و بخواهد از فروشگاهی خرید کند، حتماً باید این خرید از فروشگاه من صورت گیرد. یک سفارش چهارصد هزار دلاری، حداقل خریدی است که من از مشتریانم انتظار دارم و مشتریان من نیز خوب می‌دانند چه موقع از من، باز کردن درب فروشگاه را تقاضا کنند. فروشگاه بیژن هر چند به صورت شبانه روزی فعال است اما درب آن فقط به روی مشتریان خاصی باز می شود. دیوارهای سفید این فروشگاه هر هفته رنگ می شوند.
آیا ثروت پدری در موفقیت شما تاثیری داشته است؟
الان که به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم بیشتر از ثروت پدر، خلاقیت، نوآوری و خود اتکایی مرا را در این جایگاه قرار داده است. به هر حال ثروت پاکزادی‌‌‌‌‌‌ها را خیلی‌های دیگر هم داشتند اما پسر هیچ‌کدام از آنها بیژن نشد. اکنون من در مؤسساتم کارمندان ثروتمند را استخدام نمی‌کنم، بلکه شبانه‌روز در جست‌وجوی افراد خلاق و توانمند هستم. تجربه به من ثابت کرده است که این افراد در کمترین زمان قابل تصور، ثروت و مکنت را به‌دست خواهند آورد و می‌تواند شرایط رفتاری و ذهنی لازم ، برای برخورد با پولدارترین‌‌‌‌‌‌های روی زمین را پیدا کنند.

جدیدترین ایده و خلاقانه‌ترین محصولی که عرضه کرده‌اید چیست؟

یک ضرب المثل فارسی به خاطر دارم که می‌گوید: زندگی پیچ وخم زیادی دارد. من هم یک عطر پر پیچ‌وخم با بهترین و الهام بخش‌ترین رایحه‌‌‌‌‌‌های عالم ساخته‌ام به نام Bijan with a Twist می‌توان آن را بیژن پر پیچ‌وخم ترجمه کرد. طراحی شکل ظاهری شیشه عطر و از همه مهمتر بوی دل‌انگیز، هیجان‌آور و آرام‌بخش این عطر که می‌توانم به جرات بگویم معجونی از رایحه‌های متضاد اما خواستنی است، باعث شده تا من، بیژن پر پیچ‌و‌خم را از همه‌ی محصولاتم بیشتر دوست بدارم.
برای ایرانیانی که علاقه‌مندند، مانند شما در دریای ثروت شنا کنند، چه پیامی دارید؟
اول باید لیاقت و شایستگی حفظ، نگهداری و احترام گذاشتن به ثروت را در خود ایجاد نمایید. پول و به تبع آن خریداران پول‌دار، وطن و ملیت خاصی ندارند. ثروت باعث می‌شود که آنها به راحتی به امن‌ترین، مطمئن‌ترین و آرام‌ترین نقطه کره زمین کوچ کنند، بنابراین اگر به پول توجه نکنید، برای آن خط و نشان بکشید، شرط و شروط برایش تعیین کنید، آن را در جای نامناسب و برای خرید آشغال خرج کنید، خب طبیعی است که با اینکار بی‌لیاقتی خود را در حفظ پول ثابت نموده‌اید و پول و ثروت سراغ شما نمی‌آید! نباید هم بیاید. اصلاً چرا باید ثروت سراغ کسی برود که قصد نابودی‌اش را دارد! کدام پدیده عالم را سراغ دارید چنین باشد که پول دومی‌اش باشد؟
آدم‌‌‌‌‌‌های پول‌دار دوست ندارند، همه ثروت‌شان را صرف کمک به دیگران کنند. خیلی از آنها مایلند با ثروتی که به دست آورده‌اند، از زندگی لذت ببرند. آن‌ها می‌خواهند با ثروت خود بهترین‌‌‌‌‌‌ها را بخرند. بهترین احترام را دریافت کنند. با مودب‌ترین، یا تمیزترین و با تیز هوش‌ترین انسان‌‌‌‌‌‌ها دم‌خور باشند، خوب طبیعی است اینجا همان جایی است که بیژن ‌و همه آدم‌‌‌‌‌‌هایی که علاقه‌مندند مانند او در دریای ثروت شنا کنند، وارد عمل شوند.
به خاطر دارم روزی یکی از میلیونرهای آفریقایی برای خرید به قصر فروشگاه من در نیویورک آمد. او در فضای آرام و دلنشینی که من، حساب شده در تمام فروشگاه ایجاد کرده‌ام، قدم زد و با شوق وصف‌ناپذیری اجناس داخل فروشگاه را بازدید نمود. ناگهان حالش به هم خورد و روی پله‌‌‌‌‌‌ها و فرش‌‌‌‌‌‌های نفیس استفراغ کرد. خدمت‌کاران و کارکنان فروشگاه بلافاصله چهره در هم کشیدند و خواستند واکنش نشان دهند که با نگاهی سریع به همه آن‌ها گفتم که حق ندارند چنین کنند. وقتی بازدید تمام شد و آن میلیونر با یک خرید ٢٠٠ هزار دلاری از فروشگاه خارج شد، از خدمت‌کاران خواستم راه پله و فرش‌‌‌‌‌‌ها را تمیز کنند. به آن‌ها گفتم که مشتری، وقتی وارد مغازه می‌شود، در حقیقت صاحب آن است، چرا که بالقوه می‌تواند هر کالایی را بخرد. این حق مشتری است و باید به این حق او احترام گذاشت.

آیا از زندگی لذت می برید؟

چرا نه؟ اگر لذت نبرم چه کنم؟ زندگی من مال خودم است و دوست دارم آن را هر طوری که می‌خواهم احساس کنم چرا نباید چنین کنم؟
ممکن است یک نمونه از شیوه تبلیغات خود را بیان کنید؟
یکی ازآخرین تبلیغات من این‌ طور آغاز می‌شود یکی بود یکی نبود، در سرزمینی دور، مرد جوانی زندگی می‌کرد که به کیفیت عشق می ورزید.
آخرین پیام شما برای خوانندگان در ایران چیست؟
درست است که کارخانجات و مغازه‌‌‌‌‌‌های من در اروپا، امریکا و نیویورک است اما می توانید برای دیدن محصولات بیژن، بدون هیچ محدودیتی، مستقیماً از داخل منزل، وارد فروشگاه اینترنتی بیژن (www.bijan.com) شوید و آخرین محصولات بیژن را آنجا ببینید. دوست دارم با شما صحبت کنم و نظرتان را در مورد محصولات خودم بیشتر بدانم.

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

اسدالله عسگراولادى

بیوگرافی اسدالله عسگراولادى

من اسدالله عسگراولادى هستم و سال ۱۳۱۲ در تهران متولد شدم. خانواده‌ام متدین و در سطح پایین جامعه بودند و با قشر ثروتمندان سروکار نداشتند. شغل پدرم پیشه‌ورى بود و مغازه عطارى داشت. ما سه برادر بودیم که هر سه از سن ۱۲ ـ ۱۳ سالگى کار در بازار تهران را شروع کردیم. روزها کار و شب‌ها درس. پس از گذراندن کنکور در رشته ادبیات پذیرفته شدم اما عصرهایى که فرصت داشتم به دانشکده اقتصاد هم مى‌رفتم چون ساختمان‌هاى دانشکده مقابل هم بود. گاهى سر کلاس‌هاى دانشکده حقوق هم مى‌رفتم. آن موقع رفتن به سایر دانشکده‌ها آزاد بود و مثل امروز کنترل و حراست هم در کار نبود.
کارم را از صفر شروع کردم. اولین حقوقى که در دوره شاگردى گرفتم روزى ۲ ریال بود که مى‌شد ماهى شش تومان. تلاشم شبانه‌روزى و کار سخت بود. اولین تجارتم را با خرید یک کیسه کنجد به قیمت ۵۳ تومان از بازار تهران شروع کردم و آن کیسه کنجد را به نانوایى سر محل به قیمت ۷۰ تومان فروختم و این اولین سود من در تجارت بود. این مربوط به سال ۱۳۲۷ است.

تا سال ۱۳۳۴ کارمند بودم و در یک شرکتى کار مى‌کردم که فعالیتش در زمینه صادرات بود. به صادرات علاقه‌مند شدم اما پول نداشتم. تنها دارایى‌ام خانه‌اى بود که در خیابان شهید مصطفى خمینى به مبلغ ۵۶۰۰ تومان خریده بودم. در آن خانه من و دو خواهر و پدر و مادرم زندگى مى‌کردیم. اولین ماشینم که در سال ۱۳۳۳ خریدم یک فولکس به مبلغ ۵۹۰۰ تومان بود که با همین ماشین چند کیسه خواربار از بازار مى‌خریدم و بین نانوا و بقال توزیع مى‌کردم. سال ۱۳۳۴ تصمیم گرفتم تاجر شوم. به اتاق بازرگانى رفتم که کارت بازرگانى بگیرم، اما سنم اقتضا نمى‌کرد. چون حداقل باید ۲۴ ساله مى‌بودم.
نایب رئیس اتاق وقت طبق قانون مى‌توانست مرا امتحان کند. مرحوم عبدالله توسلى مرا پیش او فرستاده بود. یادم نمى‌رود ۲۰ سوال از من کرد درباره ارز کشورها، حمل جنس و غیره. من به تمام سوالات جواب دادم و آن نایب رئیس به معرف زنگ زد و گفت: این باید جاى من بنشیند. ۲۵ سال بعد جاى او نشستم. ۲ سال بعد با قسط و تخفیف حجره‌اى به مبلغ ۴ هزار تومان خریدم و رشته خشکبار را انتخاب کردم و هنوز بعد از ۵۴ سال در همین رشته هستم. زیره سبز را بسیار دوست داشتم. چون هم سرمایه کمى مى‌خواست و هم قیمتش ارزان بود. از کار در داخل خوشم نمى‌آمد مى‌خواستم صادرات داشته باشم.

کار را در سال ۱۳۳۶ و از صفر با صادرات زیره شروع کردم و قسطى پنج تن زیره خریدم. اولین مشترى‌ام در صادرات سنگاپور بود. با تمام دنیا از طریق اتاق‌هاى بازرگانى‌شان مکاتبه کردم و دنبال خریدار گشتم. اولین معاملاتم با نیویورک سال ۱۳۳۰ شروع شد. نیویورک از دیرباز تاکنون بورس زیره بوده و هست. کوشش کردم و سفرهایم شروع شد و روزى رسید که دیکته کننده قیمت زیره در جهان و ایران شدم. دوشنبه‌اى نبود که بازار ادویه نیویورک که زیره هم زیرمجموعه آن است باز شود و نرخ شرکت من ـ حساس ـ که الان ۵۱ ساله شده، روى میز نرود و معاملات شروع بشود. اما سال‌هاى واقعا سختى بود.
در سال ۱۳۴۷ به صادرات دو قلم دیگر خشکبار شامل پسته و کشمش رو آوردم. پسته کار بزرگى بود و پول سنگینى مى‌خواست. من پول نداشتم اما چون در بازار آبرو داشتم و خوش‌حساب بودم به من نسیه مى‌دادند و هنر من این بود که یک ماهه آن جنس را به خارج مى‌فروختم و پولش را مى‌گرفتم. این هنر خوش‌حسابى من عامل موفقیت من در بازار پسته بود.

سال ۱۳۴۳ اولین انبارم را در خیابان تختى تهران خریدم و کارخانه زیره حساس را در مشهد تاسیس کردم که هنوز هم هست، هر سال که سودى مى‌بردم انبار و دفتر و خانه و ملک مى‌خریدم. در سراى امید که روزى درآن حجره قسطى خریده بودم تمام دفاتر همسایه را خریدم.
من تاجرم و اصولى دارم؛ یکى از اصولم این است که هیچ وقت بیش از یک هفتم تنخواهم را به کسى نسیه نمى‌دهم تا اگر پولم را خورد باقى پولم محفوظ بماند. اصل بعدى‌ام این است که سعى کردم هیچ وقت بیش از نصف دارایى‌ام را نسیه نخرم. اصل دیگر این است که سعى کردم از بانک‌ها وام نگیرم. بانک‌ها بسیار سراغ من آمدند اما قبول نمى‌کردم! در نتیجه شب با خیال راحت به خانه مى‌رفتم و بدهکار نبودم. اگر داشتم مى‌خریدم و اگر نداشتم، نمى‌خریدم.
سال ۵۵ اگرچه آدم سیاسى نبودم به نجف خدمت حضرت امام(ره)‌ رفتم. رفته بودم از ایشان اجازه بگیرم که در قم کارخانه بزنم و ایشان هم مرا راهنمایى کرد. یکى دیگر از اصولم عوض نکردن شریکم است. محمدحسن شمس ۵۰ سال شریک من است و هنوز هم شریک هستیم.

یادم نمى‌رود در اولین سفرم به نیویورک پاى ساختمان معروف امپایراستیت که مجسمه راکفلر قرار دارد، ۳ جمله نوشته بود: موفقیت من به این ۳ جمله است: زودتر از دیگران مطلع شدم، زودتر از دیگران تصمیم گرفتم و وقتى تصمیم گرفتم چشمم را بستم و عمل کردم. این ۳ جمله اثر زیادى روى من گذاشت. سعى کردم در تجارتم به این ۳ جمله متعهد باشم. اینها در تجارت خیلى مهم است. چون تجارت بى‌رحم است. تجارت در محیط رقابت بى‌رحم است. این شعار هم است: اگر مى‌خواهى رقابت کنى باید با چشم بسته بى‌رحمى کنی. مى‌شود البته با رافت و مهربانى کار کنى اما آنجا که مى‌خواهى رقابت کنى نه رافت کاربرد دارد و نه مهربانى باید بى‌رحم باشى .
من از کم به زیاد رسیدم. مثالش خانه‌هایم است. اولین خانه‌ام را ۵۶۰۰ تومان ، دومى را ۳۳ هزار تومان، سومى را از درخشش وزیر فرهنگ شاه معدوم ۱۴۰ هزار تومان، چهارمى را ۵۰۰ هزار تومان و پنجمى را ۱۴۰ میلیون تومان خریدم که الان در آن ساکن هستند. اکثر این خانه‌ها را هنوز دارم آنها را اجاره داده‌ام و هیچ‌ یک را نفروخته‌ام. وجوهات شرعى و … مالیات‌هایم را داده‌ام. هرگز با دارایى چانه نمى‌زنم. انفاق مى‌کنم. مسجد و درمانگاه و مدرسه مى‌سازم و خدا به من کمک کرده است.
من هیچ مالى در خارج کشور ندارم. فقط دفاترى در هامبورگ ، دبى و لندن دارم که دفاتر تجارى‌ام هستند. من افتخار مى‌کنم که میلیاردر هستم. همان خانه ۵۶۰۰ تومانى امروز بیش از ۵/۱ میلیارد تومان مى‌ارزد. پس میلیاردر شدن کارى ندارد. خانه‌اى که ۱۴۰هزار تومان خریدم امروز یک میلیارد تومان مى‌ارزد، خانه دیگرم در خیابان ولیعصر ۱۳۰۰ متر مساحت دارد و حساب کنید چقدر مى‌ارزد. چرا بگویم گدا هستم؟

۱۶ سال عضو هیات رئیسه اتاق بازرگانى ایران و نایب رئیس اتاق بودم. بعد از سال ۵۷ امام(ره) به ۸ نفر براى اداره اتاق حکم داد که بنده هم جزوشان بودم. از آن ۸ نفر ۴ نفر فوت کردند و ۴ نفر زنده هستند. در ۱۰ سال اول حضورم در اتاق از آن آبرو گرفتم و در ۲۰ سال بعد به آن آبرو دادم. جالب است بدانید در این ۵۴ سال تجارت در دفاترم ضرر ندادم. در ایران ۱۰ کارخانه دارم و اظهار فقر نمى‌کنم.

درآمدم و هر چه را دارم این‌گونه تقسیم کرده‌ام: ‌۲۰ درصد مال خدا، ۲۰ درصد مال انفاق، ۲۰ درصد خرج خانواده و با بقیه‌اش چیزى مى‌خرم. الان که به عنوان یک تاجر روبه‌روى شما نشسته‌ام یک ریال به هیچ بانکى بدهکار نیستم و در هیچ رانت دولتى مشارکت نکرد‌ه‌ام. در هیچ معامله دولتى هم نبوده‌ام.
من در تجارت به ۳ اصل سخت و سفت پایبند هستم: کیفیت، رقابت، خوش‌قولى، وقتى تعهد مى‌کردم براى فروش یک جنس، اگر بعد از فروش قیمت ترقى مى‌‌کرد، معامله را به هم نمى‌زدم. اما خیلى از همکاران این کار را مى‌کنند یا از کیفیت مى‌زنند تا ضرر نکنند. نیویورک به خاطر همین ۳ اصل در دستان من بود. این رموز موفقیت من است. هر جاى دنیا زیره مى‌خواستند ۴۸ ساعت بعد من بالاى سرشان بودم و بعد هم به خاطر کیفیت دیگر ما را رها نمى‌کردند. بیشترین معاملاتم با تلفن است، تلفنى مى‌فروشم و آن وقت به بچه‌هایم که در این ساختمان خودم کار مى‌کنند مى‌گویم قراردادش را ببندند.

یک بار لس‌آنجلس بودم، نیمه‌شب و خواب‌آلود تاجرى از آلمان به من زنگ زد و ۲۰۰ تن پسته خرید. خواب‌آلود بودم و فروختم. صبح بیدار شدم و دیدم قیمت پسته ۵۰ هزار دلار فرق کرده است. اما نمى‌توانستم پسته فروخته شده را ندهم. صبح به آلمان پرواز کردم و به دفترش رفتم و گفتم من به تو پسته فروختم و حالا مى‌خواهم پسته بخرم. ۱۰۰ هزاردلار به او دادم و قرارداد تلفنى را کنسل کردم. یک هفته بعدش را در هامبورگ ماندم. دوباره سراغش رفتم و گفتم حالا آن پسته را باز مى‌فروشم و او با ۲۰۰هزار دلار تفاوت همان بار پسته را از من خرید و علاوه بر این که ضررم را جبران کردم ۱۰۰ هزار دلار هم سود کردم! این خوش‌قولى ‌اصل تجارت است. براحتى مى‌توانستم بگویم خواب بودم، فروختم. خب! قرارداد و امضایى که نداریم.

اما شهرت من در این است:‌ فروختى مال اوست، خریدى مال توست. من در تجارت خارجى اصول خودم را دارم. قبل از هر ملاقات درباره ویژگى‌هاى آن شهر یا علاقه‌مندى مالى طرف تجارى‌ام مطالعه مى‌کنم و واقعا عمیق مطالعه مى‌کنم و وقت مى‌گذارم و آن‌گاه این کاردر نتیجه ملاقات تجارى‌ام تاثیر مى‌گذارد و خوب هم تاثیر مى‌گذارد.
به جوانان توصیه می‎کنم کلمه تجارت را تجزیه کنند؛ اگر هدفگیری کنند و جزو برنامه‎هایشان قرار بدهند، خوب است.

اسدالله عسگراولادى می گوید تجارت را این‎گونه باید تجزیه کرد:

ت: تجربه. تا ندانی شروعش نکن. به هر رشته از تجارت که بخواهی بروی باید دوستش داشته باشی، تجربه داشته باشی و درکار‎های عام باید صاحب تجربه باشی و مطالعه کنی.
ج: جرأت و جسارت داشته باشی. ریسک‎‎های حساب شده.
ا: اعتماد به‎نفس نداشته باشی، کارت بین زمین و آسمان می‎ماند.
ر: رأفت و مهربانی به طرف معامله‎ات؛ چه خریدار چه فروشنده. ستیز نکن و راه رأفت و مهربانی را در پیش بگیر. همیشه فکر کن حق با اوست، حتی اگر حق با او نباشد. ولی اگر می‎خواهی در تجارت بمانی حتی اگر به‎تو خلاف می‎گوید، فکر کن حق با اوست. با مهربانی بنشین و سعی کن او را متوجه کنی که حق با او نیست. اما از این دریچه فکر کن که حق با اوست.

ت: توکل به خداوند. باید خدا را ناظر بر اعمالت بدانی. کسی جز خدا ناظر نیست. در کارت صداقت داشته باش. به قولی که می‎دهی عمل کن تا فعل و قولت یکی باشد. این نظارت خداست. صبح که بیرون می‎آیی و با اهل خانه خداحافظی می‎کنی، فکر کن یکی دیگر هم هست که با تو خداحافظی می‎کند. او ناظر اعمالت است. و زمانی هم که برمی‎گردی اول به آن ناظر اعمالت پاسخگو باش. این‎که از صبح رفتم تا الان، چه کردم. این‎‎ها را روی کاغذ بیاور و ببین واقعا صداقت داشتی یا نه؟ خدا را ناظر اعمالت دانستی؟ حق کسی را ناحق نکردی؟ زور نگفتی؟ اجحاف نکردی؟ دروغ نگفتی؟ اگر صدقه را به‎موقع بدهی، به‎طور قطع، خدا هم به تو پس می‎دهد.

اما جوانان می‎گویند پول و سرمایه نداریم تا کار کنیم. سرمایه اولیه آبرو است. اگر آبرو کسب کنی و با صداقت عمل کنی، چیزی را که می‎خواهی خرید و فروش کنی می‎توانی نسیه بخری، با اعتباری که تاجر به تو می‎دهد نه بانک. بگذار بانک به‎سراغ تو بیاید. نرو التماس کن. وقتی می‎روی و به بانک التماس می‎کنی بهره‎اش را بالا می‎برد. در این میان، یک واسطه هم می‎خواهد که او هم سهم می‎خواهد. به این ترتیب بهره بانکی وام تو به ۲۰ تا ۲۵ درصد می‎رسد.
من واقعا وام نمی‎گیرم و نسیه می‎خرم. گاهی پسته می‎خرم و می‎گویم دو ماه دیگر پولش را می‎دهم. یک اصل دیگر هم به مبتدی‎‎های تجارت توصیه می‎کنم. هیچ‎گاه سعی نکن خریدارت را گول بزنی. اگر امروز کالا را فروختی و ضرر کردی، کیفیت را پایین نیاور این خطرناک‎ترین راه است. می‎توانی به خریدارت بگویی که ضرر می‎کنم و به‎جای این‎که ۱۰ تن خریدی پنج تنش را ببر.سعی کن اگر صادرکننده یا واردکننده‎ای، برای خودت برند دست و پا کنی. برند چیزی است که برای یک تاجر معروفیت و اعتبار می‎آورد.

هرگز بدقولی نکن. اگر قول تحویل کالا در ماه ژانویه را می‎دهی، اول فوریه نگو نتوانستم. دلایل متقن بیاور. خریدار و سفارش‎دهنده کالا روی بازار مصرفش حساب باز کرده است. اگر هم واردکننده‎ای با فروشنده‎ات ستیز نکن، اجحاف هم نکن. اگر کالایت آمده و ۱۰ درصد سود معمولی دارد، اما آن کالا در بازار کم است، سودت را روی ۵۰ درصد نبر. تو خیال می‎کنی این‎جا سود کردی، ولی ناظر دیگری هم در بازار هست که محتسب است و آن خداست. بسته‎بندی هم موضوع مهمی است. اگر صادرکننده‎ای‎، بسته‎بندی مدنظر خریدار را رعایت کن. سعی کن به هر کشوری که صادر می‎کنی چند کلمه به زبان آن کشور روی بسته‎بندی‎ات بنویسی.
شما با صداقت به سه هدف می‎رسید؛ رضایت خداوند در صداقت است. با صداقت رضایت خریدار و خداوند را دارید. در صداقت کیفیت کالا را تغییر نمی‎دهید و ضرر نمی‎کنید. بسیاری کار‎ها را از آنرو انجام میدهیم که به خدا اعتقاد نداریم. به ظاهر داریم ولی به باطن نداریم. من وجودم به‎گونه‎ای است که نمی‎توانم هیچ‎جا خداوند را ناظر بر اعمالم نبینم، هیچ‎گاه نمی‎توانم احترام به والدین را در زمان حیاتشان فراموش کنم.

تاکنون ۳۰ سفر حج رفته‎ام. با مادرم هم به سفر حج رفته بودم. دومین سفر مکه‎ام بود. وقتی از سفر حج با مادرم برگشتم، ایشان درخواست سفر کربلا کرد. در تهران خیلی کار داشتم. سال ۱۳۴۱ بود. به مادرم گفتم که کار دارم. گفت: دعایت می‎کنم.

از همه کارهایم صرف نظر کردم و مادرم را به کربلا بردم. وارد کربلا شدیم و بعد به کاظمین رفتیم. آن‎جا دو تا کیسه سوغاتی مادرم گم شد. می‎خواستم خبر گمشدن کیسه‎ها را به مادرم بدهم که مادرم گفت: کیسه من گم نمی‎شود، همین الان به در حرم موسی بن جعفر برو و بگو مادرم گفت کیسه‎هایم را بده.
جلوی حرم رفتم و سفارش مادرم را انجام دادم و برگشتم. چون تازه رسیده بودیم، برای گرفتن اتاق به مسافرخانه‎ای مراجعه کردیم که گفت اتاق نداریم و سفارش کرد به دو تا مسافرخانه جلوتر برویم و از قول او بگوییم به ما اتاق بدهد. به آن‎جا که رفتم تا اتاق بگیرم، دیدم کیسه‎ها آنجاست. مسافر دیگری که اشتبا‎ها کیسه‎‎های ما را برده بود، برای گرفتن اتاق به آن مسافرخانه رفته بود. مسافر نبود؛ اما کیسه‎ها را بیرون گذاشته بود تا صاحب مسافرخانه به‎دنبال صاحبش بگردد و آن را پیدا کند. به مادرم گفتم موسی بن جعفر کیسه‎ها را داد. وقتی ازدواج کردم، مادرم را پیش خودم آوردم. در ساختمانی که ساخته بودم، در گوشه دیگر حیاط، دو تا اتاق هم برای مادرم ساختم. هر چه از مغازه برای خانه خرید می‎کردم، به دو بسته قسمت می‎کردم و قبل از این‎که بسته خانه خودم را ببرم، بسته مادرم را می‎دادم؛ به‎طوری که وقتی گوشت می‎خریدم، قصاب فکر می‎کرد دو تا زن دارم.
تجار بسیاری را می‎شناسم که پس از ازدواج با همسرشان که هم سطح خودشان بوده و پس از مدتی که سرمایه‎ای به دست آورده و ثروتمند شده‎اند، آن همسر را دیگر به خانه‎شان راه نداده‎اند و با زن جوان‎تری ازدواج کرده‎اند.

آغاز بدبختی یک تاجر از زمانی است که زن خوب و اصیل و سالمش را که بزرگ‎ترین سرمایه زندگی هر فرد است، به‎خاطر پا به سن گذاشتن، کنار بگذارد.
پدرم همیشه می‎گوید برخی افراد، پولدار که می‎شوند یا زن‎شان زشت می‎شود یا خانه‎شان تنگ.
همین است. به‎خاطر زنش، خانه‎اش تنگ می‎شود. زن به‎نظرش زشت می‎آید و به‎دنبال دختر جوان می‎رود. وقتی دختر جوان را گرفت، آغاز نزول ثروتش و آغاز ورشکستگی‎اش است. آغاز بدبختی و انواع بیماری است. کار کردن آبرو می‎خواهد. آبرو داشتی، پول هم داری.
کار حداقل آورده نقدی می‎خواهد. اگر می‎خواهی تجارت کنی با حداقل آورده باید دفتری بخری، تلفنی داشته باشی، هزینه یک سفر را داشته باشی و حتی برای یک معامله ات حالا در هر رشته‎ای که داری، سرمایه داشته باشی.
اما در بلندپروازی‎ها، انسان به این‎ها قانع نیست. اگر بخواهد از فلان کالا ۱۰ تن بخرد، می‎گوید الان بازار این کالا خوب است، پس ۱۰۰ تن می‎خرم و چون پول ندارد، به‎ قرض و قوله می‎افتد. به همه کسانی‎که دست‎‎ به کار تجارتاند، توصیه می‎کنم از تنخواه‎شان که بیش از یک هفتم است و ۱۵ تا ۲۰ درصد سرمایه می‎شود، به کسی نسیه ندهند ولو آدم خیلی خوبی باشد.

اگر وام گرفتید، هیچ‎وقت پولش را به غیر از کاری که گرفتید، در جای دیگری هزینه نکنید. وام را برای هدفی که گرفتی هزینه کن و بلندپروازی نکن.
بهترین راه ورود به بازار‎های صادراتی این است که معلوم باشد رشته صادرات چیست. هرگز شاخه به شاخه نپریم. اگر دیدیم این رشته کساد است، رشته را عوض نکنیم. مقاومت کنیم تا دوباره اوج بگیرد.
در واقع رویه دلال‎گونه را پیش نگیریم. بعد از تشخیص رشته از کشور‎های همسایه، بررسی کنیم این رشته در فهرست واردات کدام کشور همسایه است. ببیند آیا آن کالا در فهرست واردات آن کشور قرار دارد یا نه؛ پس از آن، همان سه توصیه‎ای را اجرا کند که راکفلر گفته بود.
به هیچ وجه تحریم در صادرات و واردات مانع نیست. در نقل و انتقال پول مانع است. برای این مشکل هم، هر کسی به فراخور حالش، راهی را پیدا می‎کند. راه‎‎های مختلفی هست. ۳۰ کشور در دنیا با ما رابطه خوب دارند و به ما اجازه اقامت می‎دهند. حتی اروپایی‎هایی مثل ایتالیا، آلمان، اسپانیا، انگلیس و کشورهایی مانند کانادا، هند، مالزی، سنگاپور، هنگ کنگ، استرالیا و دبی به کسانی‎که آن‎جا سابقه دارند، اقامت می‎دهند. از این طرف، چین خیلی کم اقامت می‎دهد. مسقط و بحرین هم که با ما رابطه خوبی ندارند.

بنابراین هر کسی با آشنایی‎‎هایی که دارد برای نقل و انتقال پول باید اقامتی دست و پا کند تا بتواند حساب باز کند. در موضوع تحریم هم آمریکا‎یی‎ها اشتباه کردند. آمریکا اخیرا برای ایرانی‎ها با ۵۰۰ هزار دلار سرمایه‎گذاری کارت سبز صادر می‎کند و وقتی کارت سبز گرفتی با خود آمریکا هم می‎توانی مراوده پولی داشته باشی. پس این‎جا مدیریت مهم است. با مدیریت است که تو میفهمی چه کار باید بکنی که بتوانی هر تهدیدی را به فرصت تبدیل کنی.
تحریم به چه معناست؟ اگر کسی بخواهد بر ما سلطه یابد و ما بخواهیم مانع شویم او متوسل به انواع حربه‎‎ها می‎شود که یکی از آن‎ها تحریم است. آمریکا می‎گوید شما نفت دارید، بفروشید و پولش را هم به ما بدهید و کالایتان را بخرید. من هم کالاهای شما را به کشور‎های عربی بدهم. دیگر چه می‎خواهید؟ اما ما در جواب می‎گوییم نه؛ می‎خواهیم روی پای خودمان بایستیم.

تحریم یکی از ابزار‎های سلطه گری است. از ۲۵ میلیارد دلاری که قبل از انقلاب مبادله تجاری داشتیم، ۲۰ درصد به آمریکا می‎رسید. الان می‎گوید آن ۵ میلیارد دلاری که از من می‎خریدی، کو؟ دوباره برگرد و بخر. ما در جواب می‎گوییم تو اخم کردی و ما اخم تو را با لبخند سایر کشور‎ها معاوضه کردیم. تقریبا هشت سال پیش، دست‎کم ۸۰ میلیارد دلار ذخیره ایرانی‎ها در آلمان بود. این وسط چه کسی ضرر کرد؟ خودشان متضرر شدند و حالا هم پشیمان شدند اما فشار‎های بین‎المللی نمی‎گذارد به پشیمانی‎شان عمل کنند.

چه باید می‎کردیم؟ باید بخش خصوصی را جلو می‎انداختیم تا می‎رفت و مشکل را حل می‎کرد؛ اما این کار را نکردیم. در این راه، ضعف‎‎های دولتی و مدیریتی داریم. چون مدیریت سیاسی شده است؛ در حالی‎که در اقتصاد مدیریت اقتصادی کارساز است، نه مدیریت سیاسی. اقتصاد مانند زنجیر است که همه حلقه‎‎های آن به هم وصل است. اگر بخواهیم با سیاست و مدیریت سیاسی اقتصاد را رهبری کنیم، شکست میخوریم. من از هیچ و صفر به همه چیز رسیدم و الان که به عقب‌ نگاه مى‌کنم مى‌بینم تلاش، توکل به خدا، درستکارى و مطالعه به من کمک کرد موفقیت امروز را داشته باشم.

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.

 

اپرا وینفری

بیوگرافی اپرا وینفری

اپرا وینفری در ۲۹ ژانویه ۱۹۵۴ در می‌سی‌سی‌پی، از مادری نوجوان به دنیا آمد. مادرش ورنیتا لی ۱۸ ساله خدمتکار بود. پدرش ورنن وینفری ۲۰ ساله در ارتش خدمت می‌کرد. ۹ ساله بود که مردی از اقوام به او تجاوز کرد و مدتی بعد هم مورد آزار جنسی دوست مادر و اقوام دیگر قرار گرفت.

مادرش تصمیم داشت او را به کانون اصلاح و تربیت بفرستد، ولی شانس با اوپرا یار نبود و ظرفیت مدرسه تکمیل بود. دیگر راهی نبود جز اینکه با پدرش زندگی کند. به همین دلیل در سال ۱۹۷۱ نزد پدرش در نشویل رفت.

او در سال ۱۹۶۷ از خانه گریخت. در سال ۱۹۶۸ در پی آزارهای جنسی در ۱۴ سالگی باردار شد ولی بچه خود را از دست داد و پسری مرده به دنیا آورد.

مرگ فرزند برای او ضربه سختی بود ولی با خود عهد کرد که زندگی‌اش را تغییر دهد. پدر هم تصمیم گرفت با انضباط و سخت گیری به او کمک کند تا بتواند زندگی‌اش را دگرگون کند. او تحصیلاتش را ادامه داد و پدرش او را تشویق می‌کرد که همیشه بهترین باشد.

اوپرا مجبور بود هفته‌ای یک کتاب بخواند و مطلبی درباره آن بنویسد.  در ۱۷ سالگی گزارشگر رادیو نشویل شد. برای اینکه بتواند به کار در رادیو وتلوزیون ادامه دهد، برای تحصیل به دانشگاه تنسی رفت و در رشته هنرهای نمایشی و ارتباط کلامی مشغول به تحصیل شد و همزمان، به طور نیمه وقت در رادیو محلی مشغول به کار شد. و امروز او یکی از مشهورترین و ثروتمندترین مجری های دنیا به شمار می رود.

در همان دوران ابتدایی کارش ۲ جایزه به عنوان تقدیر از نمایش های اجرایی اش به او تعلق گرفت و باعث شد از مسیر انتخابی اش مطمئن شود.

وینفری شروع کرد به عنوان مجری در برنامه ی تلوزیونی مشغول به کار شود… برنامه ی صبحگاهی که کسی امید نداشت راه به جایی ببرد، اما اپرا، طوری این برنامه صبحگاهی را تبدیل به یک برنامه پرطرفدار کرد که تنها ظرف ۱ سال تبدیل یکی از ۱۰ برنامه پرطرفدار تلوزیون های آمریکا تبدیل شد و نام آنرا تغییر دادند به “شوی اپرا” (Oprah’s Show)

اپرا بعدها در فیلم مشهور رنگ ارغوان به کارگردانی استیون اسپیلبرگ نفش آفرینی کرد و نامزد جایزه اسکار نیز شد.

اما چه کسی واقعا میتوانست حدس بزند، دخترکی که از خانواده ی فقیر روستایی، بدون تحصیلات ابتدایی در دوران کودکی و یا چندین مورد آزار جنسی چنین موفقیت های عظیمی در زندگی بدست آورد؟ برای مثال :

موفقیت های اپرا وینفری

  • اپرا وینفری به عنوان ثروتمندترین آمریکایی آفریقایی تبار قرن بیستم شناخته شد
  • اپرا وینفری بزرگترین خیرخواه و نیکوکار سیاه پوست تاریخ آمریکا لقب گرفت
  • اپرا وینفری تنها میلیاردر سیاهپوست جهان است (البته برای مدتی)
  • اپرا وینفری بر اساس برخی مجلات معتبر به عنوان بانفوذترین و تاثیرگذار ترین زن دنیا انتخاب شده
  • اپرا وینفری به عنوان ۴۵-مین فرد بانفوذ دنیا قرار دارد
  • اپرا وینفری بر اساس تخمین هایی که زده شده، اعلام کرده اند که از چنین نفوذی برخوردار است که میتواند یک کتاب یک یک رئیس جمهور را به موفقیت برساند.

اپرا وینفری (Oprah Winfrey) مجری برنامه مشهور تلوزیونی شوی اپرا (Oprah’s Show) تنها یک مجری نیست… اپرا یک بازیگر، تهیه کننده، خیرخواه و بشردوست و بانی تحول در زندگی هزاران نفر است.

استاد یاوریان شما را در موفقیت و رسیدن به رویاهایتان یاری میکند

بیوگرافی ناپلئون هیل

بیوگرافی ناپلئون هیل

راز ثروتمند شدن با تحقیقات علمی ناپلئون هیل

می‌توانید تصور کنید کسی که در کودکی در حسرت یک بشقاب غذا بسر می‌برده، در سالمندی به یکی از ثروتمندان جهان تبدیل شود. این تصور امکان‌پذیر است و او کسی نیست جز «ناپلئون هیل». هرچند که به‌جرات می‌توان گفت که افرادی مثل «هیل» در جهان کم نیستند.

بیوگرافی ناپلئون  هیل

ناپلئون هیل ۲۶ اکتبر ۱۸۸۳ در ویرجینیای آمریکا چشم به جهان گشود. خانه‌ای که او در آن تولد یافت فقط یک اتاق در کنار رودخانه‌ای در ویرجینیا بود. ۱۰ ساله بود که مادرش بر اثر بیماری و تغذیه ناسالم از دنیا رفت. او همیشه به کودکان همسن و سال خود که لباس خوب می‌پوشیدند و خوراکی‌های متنوع می‌خوردند با افسوس نگاه می‌کرد.

بعد از مرگ مادر، زندگی برای ناپلئون سخت‌تر شد، زیرا پدر بدون توجه به وضعیت مالی‌اش ۲ سال بعد از مرگ همسر ازدواج کرد. از آنجایی که ناپلئون جوان بسیار سرکش و پرخاشگری بود، نامادری‌اش توانست روح سرکش او را مهار کند و به دلیل علاقه‌ای که به خواندن و نوشتن داشت به مطالعه کتاب‌های داستان و خلاصه‌نویسی و داستان‌نویسی روی آورد. به طوری که در ۱۳ سالگی خبرنگار روزنامه ویرجینیا شد و نام گزارشگر کوهستان را برای خود انتخاب کرد. او پولی را که از این راه به دست می‌آورد خرج هزینه تحصیل خود می‌کرد.

هیل در ۱۸ سالگی به این نتیجه رسید که به وکالت علاقه‌مند است و این میل در او به‌وجود آمد که می‌تواند از فعالان حقوق بشر شود؛ به همین خاطر تصمیم گرفت وارد دانشکده حقوق دانشگاه جورج تاون شود، ولی چون از عهده هزینه‌اش برنیامد، آنجا را رها ساخت. ناپلئون برای داشتن درآمد بیشتر فعالیتش را در روزنامه بیشتر کرد. استعدادش در نوشتن عالی بود و سردبیر از نوشته‌ها و مقالات وی استقبال می‌کرد و کار مصاحبه با افراد برجسته و معروف را به او می‌سپرد. ناپلئون پسری زرنگ و کوشا بود و در هنگام مصاحبه با افراد نامدار، از تجربیات آنان درس می‌گرفت و در زندگی خود به کار می‌برد.

مصاحبه های ناپلئون هیل با دانشمندان و ثروتمندان

ناپلئون با افرادی چون توماس ادیسون، الکساندر گراهام بل، هنری فورد و ویلیام جنینگ برایان مصاحبه کرد.
می‌گویند ادیسون در مصاحبه‌ای که هیل با وی داشت به مزاح به او گفت: اگر تا الان لامپ التهابی را نساخته بودم به جای این که وقتم را با تو تلف کنم می‌رفتم در آزمایشگاه و به کارم مشغول می‌شدم.

«ناپلئون هیل» با دقت و ظرافت می‌کوشید راههای موفقیت این‌گونه افراد را پیدا کند. از این رو، سال ۱۹۲۸ کتابی با نام قوانین موفقیت را نوشت که با استقبال خوبی روبه‌رو شد. با انتشار این کتاب ستاره بخت و اقبال او درخشیدن گرفت و میزان درآمد ماهانه او را به ۲۵۰۰ دلار رساند و این میزان سال‌ها ثابت بود. سپس کتاب «دینامیت مغزی» را سال ۱۹۴۱ نوشت. هیل از سال ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۰ در مجله قوانین طلایی هیل، سردبیر بود و سال ۱۹۳۰ کتابی در زمینه راهیابی به موفقیت را نوشت. «هیل» در حیطه موفقیت و رسیدن به ثروت تا حدی به درجه استادی رسیده بود که از سال ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵ مشاور فرانکلین روزولت، رئیس‌جمهور آمریکا شد و پول خوبی به دست آورد. او سال ۱۹۳۷ در کتاب رشد فکری و ثروت کلیه فرمول‌های رسیدن به موفقیت را ذکر کرد.

فروش ۳۰ میلیون جلد کتاب‌

کتاب‌های هیل هر روز بیشتر به فروش می‌رفت و مورد توجه همه قرار می‌گرفت به طوری که وی کتاب علوم موفقیت را که سال ۱۹۶۰ نوشت با بیش از ۳۰ میلیون جلد به فروش رساند.

او سال ۱۹۷۰ در جنوب کارولینا در حالی‌که مشغول نوشتن کتاب «تو می‌توانی کار کنی و معجزه ببینی» بود در ۸۷ سالگی چشم از جهان فروبست.

دیگر آرزویی ندارم‌

می‌گویند سال ۱۹۶۹ هنگامی که خبرنگار نیوزویک در مصاحبه‌ای از او خواست که درباره آرزوهایش سخن بگوید درجواب گفت: زمانی که مرد جوانی بودم، آرزو داشتم نویسنده شوم و برای رسیدن به این‌آرزو می‌دانستم باید در کاربرد کلمات خبره شوم، اما چون پسر فقیری بودم و قادر به تحصیل در دانشگاه نبودم از درس محروم شدم.

دوستانم توصیه می‌کردند از آرزوهایم بگذرم و به کار در معدن بپردازم، اما عشق به نوشتن در من وجود داشت. بالاخره با تلاش شبانه‌روزی توانستم به آرزویم برسم و در کنار کار به نوشتن نیز بپردازم. اکنون آرزویی ندارم زیرا به اهدافم دست یافته‌ام.

نحوه رسیدن ناپلئون به اهدافش

وقتی خبرنگار نیوزویک از وی پرسید که چگونه به اهدافش رسید گفت: برای موفقیت یک ویژگی هست که فرد باید آن را داشته باشد و آن مشخص بودن هدف است. فرد باید بداند چه می‌خواهد و برای رسیدن به خواسته‌اش پافشاری کند.

از سوی دیگر یک روش عالی برای موفقیت در کار این است که افکارتان را روی کاغذ بیاورید. فقط ۳ درصد از مردم هدف‌های مشخص دارند و آنها را روی کاغذ می‌آورند. این افراد در مقایسه با افرادی که از نظر میزان تحصیلات و توانایی برابر یا بهتر از آنها هستند اما به هر دلیلی هرگز وقت خود را صرف روی کاغذ آوردن هدف‌های خود نکرده‌اند ۵ تا ۱۰ برابر بیشتر کارایی دارند. من برای رسیدن به اهدافم تنبلی را کنار گذاشتم و با اعتماد‌به نفس جلو رفتم و به خواسته‌ام رسیدم و توصیه‌‌ام به همه مردم این است که اعتماد به نفس خود را تقویت کنند، به آرزوها و اهداف خود ایمان داشته باشند و ارزش قائل شوند.

چگونه ثروتمند شوید

ناپلئون هیل در کتاب خود به نام بیندیشید و ثروتمند شوید می‌گوید: هر جا نیروی تصمیم باشد راهی گشوده می‌شود. اگر انسان‌ها پای عقیده خود بایستند و پشتکار داشته باشند خواسته آنها به وسواسی دائمی تبدیل می‌شود و پیروز می‌شود. فرصت در حیاط خلوت شما کمین کرده است اما گاه بد می‌آورید و گاه موقتا شکست می‌خورید به همین دلیل خیلی وقت‌ها نمی‌توانید فرصت خوب را تشخیص دهید. ضمیر ناخودآگاه برای موفقیت و شکست مساوی عمل می‌کند. اگر اندیشه کسب ثروت با هدفی معین و اشتیاق فراوان ترکیب شود راه ثروتمند شدن را به شما نشان می‌دهد.

به اعتقاد هیل یکی از علت‌های شکست این است که در برخورد با مشکلات متوقف می‌شویم و دست‌ از تلاش برمی‌داریم. ثروت با یک حالت ذهنی آغاز می‌شود و موفقیت از آن کسانی است که ذهنیت موفق دارند. آنچه را مغز انسان تصور و باور کند به آن می‌رسد. نمی‌توانید به ثروت زیاد برسید مگر این‌که در سر اشتیاق فراوان داشته باشید.

یک فرمانده موفق قایق‌ها و کشتی‌ها را آتش زد و به سربازان گفت: پشت‌سرتان را نگاه کنید کشتی‌ها سوخته‌‌اند و راه برگشت ندارید. آن‌وقت آنها پیروز شدند.

اصول پایدار

دکتر محمود‌رضا چراغعلی عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی می‌گوید: اندرو کارنگی یک استرالیایی ثروتمند از ناپلئون هیل خواسته بود تا طی ۲۰ سال دست به تحقیقاتی بزند و اصول اولیه و مهم موفقیت را بیابد.

هیل که علاقه‌ بسیاری به انجام چنین تحقیقاتی داشت با درنظر گرفتن یک جامعه آماری ۵۰۰ نفره و مشاغل گوناگون این جامعه آماری، شروع به تحقیق و مصاحبه‌های بسیار کرد. حاصل این تحقیق کتابی بود با نام فلسفه موفقیت که در سال ۱۹۲۸ به چاپ رسید.

در سال ۱۹۸۸ یعنی ۶۰ سال بعد بنیاد ناپلئون هیل اصول مهم موفقیت در زندگی که در آن کتاب مطرح شده بود را دوباره مورد آزمایش قرار داد و به این نتیجه رسید که در این اصول بعد از گذشت ۶ دهه هیچ تغییری صورت نگرفته است.

هیل در سال ۱۹۲۰ طی تحقیقات خود بر موضوع ضمیر ناخودآگاه انسان مطالعات عمیقی انجام داد. او همچنین درباره تلاش معتقد است، بی‌تردید تلاش در رفتار و اعمال انسان برای دستیابی به موفقیت بسیار موثر است، اما اگر شخص تلاشگر فاقد روحیه مثبت باشد آنطور که باید به هدف خود نمی‌رسد. وی همچنین در تحقیقات خود پی برد که چینی‌ها درباره تهدید و فرصت جمله‌ای دارند با این مضمون که چیزی به نام تهدید و شکست وجود ندارد بلکه همه آن‌چه هست فرصت است.

به اعتقاد هیل، هارمونی یعنی این‌که افراد تمام تضادها و تعارض میان خود را برای رسیدن به یک نتیجه یکسان کنار بگذارند.

کشتی بادبانی کسب و کارتان را با انگیزه، در تلاطم امواج به مقصد مطلوب هدایت کنید.